FanFic.nl

Miss Secret[Zayn Malik] COMPLETED

Ch. 17

Zayn POV

‘Zayn, ga zitten.’ Snauwt Liam, terwijl hij het geluid van de tv wat harder zet. ‘Ik kan zo niets zien.’
‘Lukt me niet. Ik ben te nerveus.’
‘Plaats die mooie reet van je nou maar gewoon op die bank, Zayn.’ Zegt Nola. Liam kijkt lichtelijk gepikeerd in haar richting, waarschijnlijk doordat mijn achterwerk “mooi” noemde, maar ze negeert het. ‘Rondlopen helpt Eihlynn echt niet.’
‘En daarbij,’ voegt Harry er droog aan toe, terwijl hij zijn met hartjes bestempelde boxers(ja, hij zit alleen een T-shirt en boxers op de bank, volkomen normaal) goed trekt. ‘Ze zal echt niet vermoord worden op de weg terug of zo.’
‘Je helpt niet, Haz.’ Grom ik, terwijl ik mijn kont op de bank plant. Meteen daarna begin ik met mijn voet op het parket te tikken.
‘Hou ‘es op,’ fronst Louis. ‘Ik word nog nerveuzer dan dat ik al ben.’
Ik stop mijn voet en begin aan mijn nagels te pulken. Daarna wrijf ik over mijn bovenarmen. Dan sta ik weer op.
‘Zayn,’ kreunt Liam.
‘Wat?’ vraag ik onschuldig terwijl ik over zijn benen heen stap. Ik loop in sneltempo naar de keuken. ‘Ik ga alleen wat eten halen.’
‘Goedzo!’ roept Niall vanaf zijn plaats op de vloer. Althans, ik denk dat hij dat riep. Hij heeft zijn hele mond volgepropt de zenuwen.
Ik open een kastje en ga met een trillende hand langs de verschillende soorten chips, borrelnootjes, en M&M’s. Mijn hand stopt bij een mega-pack chips en ik pak het eruit, waarna ik opzoek ga naar een schaal.
‘Zayn!’ roept Liam. ‘Het begint!’
Zonder een schaal te pakken race ik naar de bank, waarbij ik bijna uitglijd op de stenen vloer, en spring in een beweging waar een turner jaloers op zou zijn op de bank.
Ik hoor het geluid van verscheidene camera’s en zie Eihlynn op de verhoging zitten, op een stoel en achter een microfoon. Ze ziet er schichtig uit, wat ondertussen wel bekend is. Haar zachte haar hangt stijl en glanzend rond haar schouders. Haar ogen zijn groot en felblauw.
Dan begint ze te spreken en mijn hart begint pijnlijk hard te kloppen.
‘De, eh, roddels zijn vast wel veel rondgegaan. Ik geloof dat veel mensen boos op me zijn en in conclusies zijn gesprongen.’ Begint ze. Haar stem trilt. Ze knijpt haar ogen even dicht en slikt.
‘Conclusies die niet waar, maar ook niet onwaar zijn.’
Ik hoor Angel diep adem halen, en vanuit mijn ooghoek zie ik dat Grace bij Harry op schoot zit, zijn kin op haar schouder.
‘Ik was vroeger niet echt, populair, in de klas. Sterker nog, ik werd gepest. Daarom droomde ik van een superversie van mezelf. Ik denk dat iedereen dat wel op een punt van zijn leven heeft gedaan.’ Een paar mensen mompelen een ja. ‘Toen ik een paar maanden later eindelijk een vriendin maakte, vertelde ik mijn plannen aan haar. Zo kinderlijk dat we waren, vond ze het een goed idee. Ondertussen begon ik nepnamen te bedenken. “Super Lynn”, “Laser Lynn”, “Daring D”, noem maar op. Tot ik op een realistische naam uitkwam. Lynn Delores. Voordat ik aan de X-Factor meedeed, werd ik nog steeds gepest. Maar toen ik audities kon doen, greep ik mijn kans. Ik sprong volledig in de rol van “Lynn Delores”, het meisje met het goede leven, en kleurde mijn haar, begon make-up te dragen. Ik veranderde. Mijn goede vriendin bleef met me mee gaan, we maakten nieuwe vriendinnen, die niet wisten van mijn geheimen. We maakten nieuwe vrienden. Alles ging goed, geweldig zelfs. Ik werd verliefd, maakte veel geld, onze liedjes maakten het tot boven in de hitlijsten. Ik was zo gelukkig.
‘Nu mensen weten van mijn “bedrog”, zoals ze het noemen, ben ik bang. Bang om de mensen van wie ik houd kwijt te raken, bang om beschuldigt te worden van dingen die niet waar zijn. Ik ben bang om weer bang te zijn. Velen van jullie zullen dit een zwetsverhaal vinden, puur bedacht om meelij op te wekken. Maar dat is dit niet. Dit is mijn echte verhaal. Ik heet Eihlynn Delles. Lynn Delores was een pop, een masker. Eihlynn lijkt op Lynn, maar is bescheidener. Wie weet mogen meer mensen haar, alhoewel ik dat niet verwacht.’
Met die woorden staat ze op, buigt haar hoofd en loopt het naar het einde van de verhoging, waar Paul haar opwacht. Dan verdwijnt ze uit het zicht.
Ik wil haar nu vasthouden. Vasthouden en nooit meer loslaten. Ik wil haar beschermen tegen de kwade dingen van de buitenwereld, hoewel ik weet dat dat niet mogelijk zal zijn.
‘Dat was dapper.’ Zegt Niall, zijn Ierse accent versterkt, zoals altijd wanneer hij emotioneel raakt. Ik bijt op mijn lip en knik.
‘Nu maar hopen dat iedereen haar gelooft,’ mompelt Gwen. Ze zucht. ‘Het zou anders niet best zijn.’
‘Wat gaat er nu gebeuren?’ vraag ik. Ik ben nog steeds nerveus. Ik wil dat ze hier is. Heel.
‘Zayn, kalmeer.’ Zucht Liam. ‘Ze zal hier in een paar minuten zijn.’
Maar een paar minuten zijn niet snel genoeg.

Eihlynn POV

Zodra ik de hotelkamer binnen stap, rent iemand haastig naar me toe en sluit zijn/haar armen om me heen in een dodelijke omhelzing.
‘Oh, goddank,’ zucht Zayn, terwijl hij zijn hoofd in mijn haar verbergt.
Er volgen nog meer voetstappen en voordat ik het weten ben ik gevangen in een massa van mensen.
A.k.a., One Direction en Say!.
‘Ik stik,’ mompel ik. Een paar grinniken en ik wordt eindelijk bevrijdt uit de kluwen armen en lichamen.
‘Dat was echt heel dapper van je, Eihlynn.’ Zegt Niall zachtjes.
‘Maar ik wilde het niet,’ zeg ik zacht terug. Ik leg mijn hand op mijn vibrerende broekzak.
Zayn ziet het en hij bijt op zijn lip. ‘Laten we nog niet naar enig Social Media gaan kijken, oké?’ zegt hij met een halve glimlach. ‘En als we dat doen, doen we ’t met z’n allen.’
De deur achter me slaat open en Paul, Quinty, Hannah en Lou stappen naar binnen, elk met twee uitpuilende boodschappentassen.
‘We gaan een filmavond houden.’ Zegt Quinty terwijl ze haar twee boodschappentassen neerkwakt op de grond.
‘VOEDSEL!’ brult Niall en hij springt op de tassen af, waarna hij erin begint te graven.
Ongeveer twee seconden later houdt hij een pak met ontbijtgranen omhoog die Louis grijnzend afpakt. Thee(Harry) en borrelnootjes(Liam) volgen. Zayn gritst een stuk of twee zakken chips van Niall’s hand en springt sierlijk op de bank, waardoor hij op Liam belandt. Harry springt er ook boven op, daarna Louis, en daarna springt Niall er zonder waarschuwing ook nog eens bovenop.
Ik giechel om hun kinderlijke gedrag, graaf een zak zoete popcorn uit één van de tassen en ga op een luie stoel zitten, terwijl ik geniet van het aanzicht.
‘Sandwich á la One Direction!’ roept Lou lachend. Liam probeert zich er onderuit te wurmen maar dat helpt niet: met een kreet vallen ze alle vijf op de grond, en geschater vult de kamer.
Als we even later met z’n allen rond de flatscreen televisie zitten, tegen elkaar aangedrukt en ladingen popcorn, chips, borrelnootjes, ijsthee, cola, en sinas verorberen, realiseer ik me wat.
Dit is mijn thuis. Zij zijn mijn thuis. Al die tijd was ik bang om mijn echte ik te laten zien, puur omdat ik dacht dat ik dan mijn thuis kwijt zou raken. Maar niets is minder waar.
Dit thuis zal altijd blijven. Het zal misschien wel wat aanpassen, wat vergroten, en wat verkleinen, maar het gaat niet weg. Al ben ik verwikkeld geweest in een web van leugens, mijn vrienden hebben me er weer uit gerold, en samen met hen heb ik die grote boze spin verslagen die mijn angst is.
Ik kijk de groep rond. Toy Story zit erin. Liam is bijna tegen de buis aangedrukt en Zayn zeurt dat hij er niets van ziet, omdat Liam “er met z’n dikke kont voorzit”. Harry ligt op de grond met Grace bovenop hem, Nola probeert lachend Liam een beetje van de televisie weg te trekken, Quinty en Niall zitten in elkaars armen op een paar kussens. Angel zit tussen Louis’ benen, die op een luie stoel zit en in sneltempo zijn ijsthee opdrinkt omdat hij het “niet nog kouder wil laten worden”.
Lou, Hannah en Gwen zitten lachend in een hoekje van de bank, half op Hannah en Gwen’s mobiels kijkend en half naar de film die zich op het beeldscherm van de tv afspeelt. Paul zit in een luie stoel, met een kop warme chocolademelk in zijn handen, tevreden en ietwat vertedert de groep rondkijkend.
Hij vangt mijn blik en knipoogt. Ik knipoog terug, en weet dat hij hetzelfde denkt als ik.

THIS MAY SEEM LIKE THE LAST CHAPTER, BUT IT IS NOT.
Ik ga er nog wel even mee door(er moet nog wat opheldering en drama komen mensen). Ook wil ik wel ff zeggen dat ik geen epiloog ga doen. Dat geeft aan dat er een einde is en dat is er natuurlijk niet. Ach, wie weet krijg je wel een gedichtje ofzo.
SO. Hoofdstuk 17 alweer!! Serieus, op word geeft het aan(dat is met alle [b] spul enzo) dat het inmiddels 46 pagina's(op grootte 11, met calibri als lettertype) zijn, met 25215 woorden. Zeventien hoofdstukken plus een proloog. Ik geloof dat sommigen langer hebben
Anyways, I hope you enjoy ^^
xx

Reacties: