FanFic.nl

Stand Alones

Amnesia [Luke Hemmings]

De deurbel gaat en ik sta op. Ik open de deur en mijn vriendin Stacey staat voor me met rode ogen. ‘Wat is er gebeurd?’ Ze loopt zonder iets te zeggen naar binnen en ploft op de bank. Ik ga naast haar zitten en sla mijn arm om haar heen. Ze haalt hem weg en ik kijk haar verbaasd aan.
‘Luke, we moeten praten.’ Dat klinkt al niet goed. Als iemand dat zegt, weet je dat er iets is.
‘Wat is er schat? Vertel het me.’ Ze slikt en kijkt me recht in mijn ogen aan. Haar blauwe ogen glinsteren door de lamp naast de bank, maar de rode randen om haar irissen verpesten het.
‘Ik kan dit niet meer langer. Ik heb je bedrogen.’ Mijn ogen worden groter en water neemt plaats.
‘Wat? Wat? Hoe kan dat?’ Ik ben niet boos, dat zeker niet, maar ik ben in de war. Ze geeft het eerlijk toe, dat is beter dan liegen.

I remember the make-up running down your face

‘Gewoon zoals ik het zeg, Luke. Ik heb een relatie met iemand anders.’ De tranen lopen over haar wangen en haar mascara stroomt mee. De zwarte kleur stroomt naar beneden en valt op haar blauwe skinny jeans. Het worden kleine vlekjes die niet zo erg zichtbaar zijn. ‘Ik voel meer voor hem dan voor jou.’ Ze veegt de tranen weg en staat op. ‘Het spijt me Luke.’ Ze loopt de kamer uit. Verbaasd blijf ik even zitten maar sta uiteindelijk toch op en volg haar. Ik open de deur weer en ze is net bij de opritlaan.
‘Stacey! Wacht!’ Ze stopt en draait zich om.

And the dreams you left behind you didn't need them

Ze komt naar me toe gelopen maar staat nog meters voor me. ‘Luke, wat is er niet duidelijk aan?’ De eerste traan loopt vanuit mijn ooghoek naar beneden.
‘Wat maakt hem zo speciaal? Waarom verlaat je mij voor hem? Schat, ik houd van je en als ik je niet goed laat voelen, zeg het dan. Ik wil bij je blijven en niet alleen zijn. Jij bent alles wat ik nodig hebt.’ Een nieuwe traan loopt over mijn wang.
‘Luke, we leven niet in een film. Dit is anders. Dit is het echte leven. Je moet het accepteren. Hij geeft mij het gevoel dat ik nodig hebt.’
‘En de dromen die we samen hadden? Samen op reis bijvoorbeeld? Trouwen?’ Ze haalt scheef haar schouders op.
‘Die verlaat ik nu.’ De volgende tranen lopen over haar gezicht.

Like every single wish we ever made

‘Stacey. Weet je dit zeker?’ Ze knikt en huilt nog. ‘En alle wensen die we hadden? Samen kinderen hebben? Die Luke Junior en Stacey Junior noemen? Dat was toch onze wens?’
‘Luke, het spijt me zo. Ik kan dit niet. Ik laat alles achter, daar ben ik oké mee. Ik begin een nieuwe leven. Het spijt me.’ Ze draait om en rent van me weg. Weg naar een nieuw leven, weg van mijn leven. Waar ik haar nodig heb. Versteend sta ik bij de deur, horend hoe haar sleehakken op de grond terecht komen. Zien hoe ze een nieuw leven begint. Zonder mij.

I wish that I could wake up with amnesia

Ik zit weer op de bank en denk na over wat er net allemaal gebeurd is. Waarom is hij beter? Waarom overkomt mij dit? Nu net mij? Luke Hemmings? Wat is er mis met mij? ‘I wish that I could wake up with amnesia’ fluister ik tegen mezelf en loop met tranen over mijn wangen naar boven.

And forget about the stupid little things

Ik word wakker en voel een knallende hoofdpijn. Ik kijk langs me en zie niemand liggen. Het was dus geen droom. Ik ben niet wakker geworden met amnesia. Alles is echt. Ik ben Stacey kwijt. Haar prachtige blauwe ogen die bij de mijne pasten. Haar lange blonde haren die tot haar stuitje kwamen. Haar lange wimpers waardoor je de oogschaduw niet zag. Haar kleine kuiltjes die schattig waren als ze lachte. Haar lippen die perfect kunnen zoenen. Alles ben ik kwijt. Zelfs de kleine dingen. Ik kan ze niet vergeten.

Like the way it felt to fall asleep next to you

Mijn hoofd rolt weer naar rechts en het deken ligt er glad en goed opgedekt op het bed. De plek waar Stacey altijd lag. Naast mij. Ik sloeg ’s avonds, voor het slapengaan, een arm om haar heen en ze kwam dichtbij me liggen. Ik gaf haar, zoals elke nacht, een kus op haar slaap. Ze dacht dat ze daardoor beter kon slapen. Ze zei vaak dat ze zich veilig voelde naast mij. Dat ze alleen maar dromen had, en geen nachtmerries. Ze zei een zachte Welterusten en viel in slaap. Ik ging met mijn hand door haar haar en voelde hoe zacht het was. Mijn ademhaling paste zich aan, luisterend naar de hare en ik viel ook snel in slaap.

And the memories I never can escape

We hebben zoveel meegemaakt samen. Het bekende afspraakje van ons was, dat we naar de dierentuin gingen. Dat deden we vaak. We liepen regelrecht naar de pinguïns en vernoemde er een naar mij. Elke keer als we kwamen zagen we Luke weer rondlopen. Na een paar keer herkende hij ons en kwam naar ons toe. We aaide over zijn hoofd en hij klapte. Hij maakte een rondje en de medewerkster vertelde ons, als hij zulke bewegingen maakte, dat ie blij was. Blij om ons te zien.
We gingen ook vaak gezellig uiteten. Bij een klein restaurantje genaamd Jura. Het was een Italiaans restaurant. Zij pakte de lasagne en ik spaghetti. Iets wat ik nooit vergeet. Na het eten gingen we samen naar het meer en huurde een bootje. We trapten over het water en in het midden was een eiland. Daar aangekomen sprongen we uit het bootje en gingen aan de pier zitten. Met onze voeten in het water, mijn arm om haar heen en haar hoofd op mijn schouder.

Tell me this is just a dream

En nu ben ik alles kwijt. Alle dingen zullen in mijn hoofd blijven afspelen en nooit meer verwijderd worden. Ik ben haar kwijt. Er zullen nooit meer nieuwe dingen bijkomen. We zijn uit elkaar. We zullen nooit meer samen naar Luke gaan. Ze is niet meer aan mijn zijde. Ik wilde dat dit allemaal niet gebeurde. Ik wilde dat ze hem nooit had ontmoet. Dan was ze nog steeds bij mij, veilig aan mijn zijde. Ik zal haar nooit vergeten. Was het maar een droom.

Reacties: