FanFic.nl

I'm not different, I'm a human too [AFGEWERKT]

25. Concert

“Lot, hoe kwam je nu aan dat steentje in je rug?”� vraagt Ashley voor de zoveelste keer als ik van het podium spring. Zuchtend kijk ik even naar Tom, dit is al de 10e keer dat Ashley naar dat verhaal vraagt. “Straks.”� antwoord ik kort en loop glimlachend naar Tom die, van zodra ik binnen bereik ben, zijn armen om me heen slaat. “Je gaat haar toch niet vertellen dat we het bijna gedaan hebben in een meer?”� vraagt hij onzeker. “Wat moet ik anders zeggen? Ik weet niet hoe iemand aan een steentje in zijn rug kan komen tenzij op de manier zoals het bij mij was.”� fluister ik als antwoord. “Vertel het maar.”� Tom streelt met zijn vinger over de huid van mijn nek. “Ze is je beste vriendin dus ze heeft recht op de waarheid.”� Ik kijk hem aan, glimlach en druk voorzichtig mijn lippen op de zijne. “Hmm.”� kreun ik goedkeurend als Tom zijn lippen naar mijn nek verplaatst en zachtjes in mijn huid bijt. Zijn ademhaling strijkt langs de haartjes in mijn nek als Tom zachtjes lacht. Weer zet hij zijn tanden in mijn nek en maakt er deze keer met zijn lippen ook een zuigzoen bij. “Tom?!”� roep ik geschrokken en duw hem van me weg. “Hij is perfect.”� mompelt Tom grijnzend. Verontwaardigd sla ik hem op zijn bovenarm. “Moet ik hier nu mee blijven rondlopen?”� vraagt ik, wijzend naar mijn nek. “Je zal wel moeten.”� grinnikt Tom. Ik draai zuchtend met mijn ogen en loop weg van Tom. Gelukkig is mijn haar lang genoeg zodat niemand kan zien dat ik met een mega zuigzoen in mijn nek rondloop. In de kleedkamer loop ik meteen naar een spiegel die aan de muur hangt om te kijken hoe groot de schade in mijn nek is. “Shit man.”� mompel ik bij het zien van de zuigzoen in mijn nek. Hij is echt groot, ik schat een diameter van 2 centimeter. Tom ook altijd met zijn lippen, nooit kan hij ze thuishouden. Ik vind dat totaal niet erg maar hij moet ze niet ergens aan vastzuigen. “Ongelukje?”� vraagt de stem van Ashley achter me. “Tom moest zonodig zijn lippen ergens vastzuigen en het is mijn nek geworden.”� leg ik uit en zorg ervoor dat mijn haar voor de zuigzoen valt. “Die gaat wel weer weg.”� stelt Ashley me gerust. Hopelijk, denk ik bij mezelf. “Maar David heeft gezegd dat we onze pleister moeten gaan laten vervangen. Hij wilt niet dat onze wonde ontsteekt.”� Ashley neemt mijn hand en neemt me mee naar een kleine kamer waar Fabian met allerlei pleisters aan het rommelen is. “Ah de meisjes.”� lacht hij als hij ons opmerkt. “Hey, Fabian.”� Glimlachend druk ik een kus op zijn wang. “Ik zal met jou beginnen.”� zegt Fabian en rommelt verder in zijn doos met pleisters. Ik knik, trek mijn T-shirt uit en ga op het bed zitten dat in de kamer staat. “Even op je tanden bijten, Lot.”� probeert Fabian me gerust te stellen als hij mijn oude pleister van mijn rug trekt. Met 1 snok trekt hij de pleister van mijn rug waardoor ik geen tijd heb om aan de pijn te denken. “Wow.”� zeg ik droog. Ashley komt lachend naast me zitten maar zwijgt als Tom binnenkomt. Zijn gezicht staat op onweer als hij ziet dat ik hier zonder T-shirt zit. “Waar denk je dat je mee bezig bent?!”� roept hij kwaad tegen Fabian. “Tom, Fabian is gewoon mijn wonde aan het verzorgen.”� sus ik hem maar het helpt niet. “Daarom moet je T-shirt niet uit!”� roept Tom nu tegen mij. “Die wonde is toevallig op mijn rug!”� roep ik nu ook kwaad. “Het is veel makkelijker als ik mijn T-shirt uittrek dan dat ik hem aanhou. Fabian gaat me echt niks doen!”� “Je weet nooit.”� mompelt Tom kwaad. “Laat mij dat maar doen.”� Hij loopt naar Fabian en trekt het watje dat hij vasthad uit zijn hand. “Tom, Fabian weet hoe hij dat moet verzorgen, jij weet dat niet.”� zeg ik en zorg ervoor dat Tom niet aan mijn rug kan komen. “Tom, ik ga Lot echt niks doen.”� Fabian legt een hand op Tom z’n schouder. “ Ik heb een vriend.”� Verbaasd kijkt Tom Fabian aan. “Oh euh sorry.”� Even snel als hij gekomen is, verdwijnt Tom weer. “Een vriend?”� vraag ik verbaasd aan Fabian. “Hoe moest ik hem anders weg krijgen?”� vraagt Fabian schouderophalend. “Je bent gek.”� grinnik ik maar slaak een kort gilletje als Fabian zonder waarschuwing mijn wonde een beetje ontsmet. “Sorry.”� giechelt Fabian en dopt nog even met zijn watje op mijn wonde voor hij een pleister neemt. “Straks ben jij aan de beurt.”� zeg ik tegen Ashley die me uitlacht met mijn gilletje. “Dan zal ik diegene zijn die lacht.”� “Och Lot, je moet er zelf ook mee lachen.”� grijnst Ashley terwijl ze op mijn schouder slaat. “Oké, ja.”� geef ik lachend toe. “Zo Lot, jij bent weer opgelapt. Morgen verwacht ik je terug.”� Fabian slaat even op mijn rug en ik spring lachend van het bed waarna Ashley mijn plaats inneemt. “Ik ga even met Tom praten.”� zeg ik tegen Ashley en Fabian en loop het kamertje uit. Tom vind ik op het podium. Hij staart voor zich uit terwijl zijn hand veel te dicht bij zijn pols is. “Tom, wat ben je aan het doen?”� vraag ik en ga ik kleermakerszit naast hem zitten. Ik merk dat hij ongemerkt iets in zijn broekzak probeert te stoppen maar ik trek het uit zijn handen voor het in zijn zak zit. “Wat was je hiermee van plan?”� vraag ik kwaad als ik een zakmes in mijn handen heb. “Ik heb het al gedaan.”� mompelt Tom met duidelijke tranen in zijn stem. Bijtend op zijn lip trekt hij 1 van zijn polsbandjes uit en toont me zijn arm. 3 bloedende lijnen sieren op zijn arm. “Tom?”� Vragend kijk ik hem aan. “Waarom?”� “Ik ben je niet waard, Lot.”� snikt Tom. “Ik bedrieg je met een blonde slet die ik nog maar een paar uur ken, ik ben verschrikkelijk jaloers…”� Hij slikt even. “Zo iemand verdien jij niet.”� “Tom, alsjeblieft.”� Snikkend sla ik mijn armen om hem heen. “Ik hou van je.”� verzeker ik hem terwijl ik zijn hoofd tussen mijn handen hou. “Denk niet dat je mij niet verdient, dat heb ik je al gezegd. We gaan trouwen, we gaan samen verder. Ik heb je vergeven dat je me met die slet, zoals jij ze noemt, bedrogen hebt. Ik heb je vergeven omdat ik verschrikkelijk veel van je hou. Ik wil je niet kwijt, ik wil voor altijd bij je zijn. Ik was zwanger van je en ik ben blij dat je mijn beslissing respecteerde maar ooit zullen we samen kindjes krijgen. Ik wil met die gedachte leven, Tom. Niet met de gedachte dat je je polsen overgesneden hebt omdat je dacht dat je me niet waard bent.”� Met gesloten ogen slaat Tom zijn armen om me heen en snikt zachtjes in mijn nek. “Wil je nu meegaan naar Fabian om je pols te laten verzorgen?”� vraag ik na 10 minuutjes. “Wil je nog altijd met me trouwen?”� vraagt Tom in plaats van te antwoorden op mijn vraag. “Natuurlijk.”� antwoord ik en glimlach door mijn tranen heen. “I don’t wonna ever love another.”� Tom glimlacht nu ook nadat ik dat zinnetje gezongen heb. Het komt uit ons lievelingliedje, Thunder van Boys Like Girls. “Kom.”� Glimlachend neem ik Tom bij de hand en leid hem naar het kamertje waar ik daarstraks ook zat. “Nog een gewonde, Fabian.”� grap ik voorzichtig als ik de deur open maar Fabian is er niet meer. Dan zal ik het maar zelf doen. “Ga maar zitten.”� zeg ik en wijs naar het bed. Twijfelend rommel ik in Fabian z’n spullen. Ik heb geen idee wat ik moet gebruiken. Uiteindelijk ga ik toch maar voor een watje met wat ontsmettingsalcohol en een gewone pleister. “Dit doet even pijn.”� waarschuw ik Tom voor ik het watje op zijn pols druk. Tom trekt een pijnlijk gezicht maar laat me toch verder doen. “Nu nog even een pleister.”� mompel ik in mezelf. “Zo, je kunt weer verder.”� glimlach ik en druk een kus op Tom zijn wang. “Bedankt.”� Tom kust me vlinderzacht op mijn lippen waarna we samen het kamertje terug uitlopen.***Bijna op het einde van het concert, na de akoestische set van Tom en mij, blijft Tom gewoon op zijn kruk zitten. “Ik zou nog graag even iets willen zeggen.”� fluistert hij in mijn oor en ik ga dan maar terug op mijn kruk zitten. “Omdat Lot en ik gaan trouwen zou ik graag dit liedje aan haar opdragen. Het is ons lievelingsliedje en we zingen het elke dag wel eens. De tekst is heel mooi en toepasselijk. Hope you like it.”� Tom zet glimlachend de intro van Thunder in. Today’s a winding road that’s taking me to places that I didn’t want to go… Met in mijn ogen kijk ik Tom aan, hij is veel te lief voor me. Bij het refrein zing ik glimlachend mee. You’re voice was the soundtrack of my summer, do you know you’re unlike any other, you’ll always be my thunder and I said, you’re eyes are the brightest of all the colours, I don’t wonna ever love another, you’ll always be my thunder so bring on the rain, and bring on the thunder… Na het liedje kan ik het niet laten om mijn lippen even op die van Tom te drukken. Natuurlijk klinkt er gegil vanuit de zaal maar ik trek me er niks van aan, Tom verdient dit gewoon. “We moeten verder met het concert.”� zeg Tom met duidelijke teleurstelling in zijn stem en laat me voorzichtig los. Hij heeft gelijk. De fans zijn niet gekomen om ons te zien knuffelen. Ik denk wel dat ik Tom straks zal bedanken voor zijn kleine verrassing en ik ben er zeker van dat hij er blij mee zal zijn. Misschien moet ik hem morgen bedanken, morgen is het Valentijn. Ik beslis om Tom toch maar morgen te bedanken en neem dan mijn micro om verder te gaan met het concert.

Reacties: