FanFic.nl

Schrijfuitdaging

♡ ~ [Thema Obsessie] ~ De Vernieuwing

Met grote ogen en gekrulde mondhoeken staarde hij naar het meisje. Naar haar lange, bruine krullen, haar lichtblauwe ogen, haar volle wimpers, de perfectie van haar huid, de donkere kleding die haar lichaam bedekte – ze was gewoonweg onweerstaanbaar. Elke keer weer, elk moment, elke seconde dat hij haar zag was ze mooier. Het zorgde ervoor dat hij zijn problemen vergat, dat hij even vergat wie hij was, wat hij had gedaan en waarom.
Meestal vergat hij zelfs dat ze dood was.
Of, nou ja, eigenlijk niet. Hij vergat niet dat ze dood was – integendeel – maar hij vergat het feit dat hij haar had vermoord. Alhoewel, eigenlijk was dat het zelfs niet eens. Het was meer de gevolgen van zijn actie, zijn daad, die hij vergat. Ja, het feit dat als ze hem pakten hij naar de gevangenis zou moeten. Het feit dat hij misschien zelfs de doodstraf opgelegd zou krijgen – het was allemaal bijzaak. Het deed er niet toe, niet als ze met zijn tweeën waren. Hij en zij, samen. Voor altijd.
Smalend deed hij enkele stappen naar voren, waarna hij aan het touwtje van de hanglamp trok. Het zwakke lichtje sprong aan en liet een extra gloed op het bewegingsloze lichaam dalen, dat languit op de witte tafel lag, haar glazige ogen naar boven wijzend.
“Je zou bijna denken dat je wakker bent,” fluisterde hij zachtjes, waarna hij met zijn rechterhand haar wang streelde. “Gelukkig voor jou ben je dood.” Hij glimlachte, trok zijn hand terug en liep om de tafel heen. Het vertrek was klein, vier bij vijf, wat ervoor zorgde dat hij in luttele seconden op de plek was waar hij wilde wezen: de werktafel. Of, beter gezegd, het zilver glanzende aanrecht waarop hij allerlei soorten gereedschap had uitgestald.
Geconcentreerd en opgewonden opende de jongen één van de aanrechtkastjes. Zijn mondhoeken krulden omhoog zodra hij zowel het angstaanjagende witte masker als het zwarte boek getiteld De vernieuwing zag liggen. Langzaam pakte hij de voorwerpen uit het kastje en staarde er voor enkele seconden naar. Aandachtig, gefocust en bovenal bewonderend.
“De dood geeft men een nieuw leven. Een herboren leven…” Hij streek met zijn vingers langs de rug van het donkere boek en legde het op het zilveren aanrecht.
“Gij die dood zal herboren worden. Herboren, vernieuwd en bovenal verbeterd.” Met een scheve grijns bond de jongen het witte masker, dat in het gedimde licht nog angstaanjagender leek dan anders, voor zijn gezicht en pakte hij één van de vele rode schroevendraaiers van het aanrecht. Smalend draaide hij zich om naar de tafel, naar het lichaam, en boog hij over het meisje heen.
“Een lichaam vermoorden is hetgeen waar de vernieuwing start, de ziel doorboren is hetgeen waar de vernieuwing zich voltooid.” Met zijn linkerhand streek hij over het donkere haar van het meisje, terwijl hij de woorden op een angstaanjagende fluistertoon over zijn lippen liet rollen. Zijn vingers gleden van de bruine krullen naar haar bleke voorhoofd en stopten naast haar blauwe ogen.
“De vensters van de ziel verlenen toegang tot de ziel zelf, toegang tot de voltooiing van de vernieuwing.” Hij hief de rode schroevendraaier en richtte de punt op haar rechteroog, nog geen centimeter van haar pupil verwijderd.
“Rood is mooier dan blauw. Rood is de kleur van de magie die de mensen hebben betiteld met dood.” En met die woorden verwijderde hij de tere vensters van de ziel om zo van binnen vernieuwd te worden. Verbeterd, voor de tiende keer, in nog geen twee maand tijd. Hij was zo geobsedeerd geraakt door de vernieuwing, de verbetering, dat hij begon te streven naar wat in zijn ogen pure perfectie was. Streven naar het idee dat de dood ervoor zorgde dat hij niets slechts meer in zich had, was hetgeen geworden waar hij voor leefde.

Maar in werkelijkheid was dit zijn zoveelste slachtoffer dat zonder ogen op de brandstapel eindigde.


Fandom: The Following (serie)

Reacties: