FanFic.nl

Marry me or die (Draco Malfoy)

Hoofdstuk 1

25 juli 1980

(Penelope pov)

Sinds de Dark Lord aan de macht is, sneeuwt het altijd. Het is koud en kil, net als zijn hart.Een verdwaalde sneeuwvlok kietelt mijn wang alvorens ze smelt tot een plasje ijswater. Mijn handen wrijven onrustig over mijn dikke zwangere buik. "Kom eens naar binnen, Penelope!" Roept mijn man Igor Dumbledore. "Ik kom er aan, Igor." Antwoord ik ijzig. De sneeuw kraakt onder mijn voeten als ik naar de voordeur van mijn huis wandel. Wanneer ik de drempel overstap zie ik Voldemort staan. "Ik groet u mijn machtige heer." Zeg ik met een buiging. "Dag mijn beste Penelope Black." Zijn stem klinkt als gesis. "Aan wat hebben we jou bezoek te danken Dark Lord?" Vraagt Igor gretig. "Ik wil trouwen met jullie dochter." Antwoord hij. "Nee, alles maar van mijn kind blijf je af!" Zeg ik vastberaden. Hij recht zijn kille lege ogen op me, rillingen lopen over mijn rug. "Kreng dat je bent. Natuurlijk trouwt de Dark Lord met onze dochter als hij dat wenst. Het is zelfs een eer, dom wicht." Igor's woorden zijn als dolken in mijn hart. "Hoe kun je?" Vraag ik hem met tranen in mijn ogen. "Hou je mond. Vergeet niet wie er hier de meerdere is." Roept hij met een stem vol haat. "Laat haar dit drankje drinken, Igor. Als de dochter dan ooit besluit om verliefd te worden op een ander, dan zal ze langzaam vergiftigt worden." Voldemort's woorden blijven hangen in de kamer. Voorzichtig neemt Igor het drankje van hem aan. Met een snelheid die ik nooit van hem verwacht had, vliegt hij naar me toe. Zijn hand plant hij stevig rond mijn keel waardoor ik geen lucht meer krijg. "Je gaat dit drinken zonder tegen te spartelen, anders zorg ik er eigenhandig voor dat je het doet!" Snauwt Igor me toe. Plots zie ik in zijn ogen de krankzinnigheid, en dat allemaal voor macht die hij nooit krijgen zou. De Dark Lord had hem immer enkel gekozen om wraak te nemen op Igor's vader. Mijn lucht raakt langzaam op. Igor duwt ruw mijn mond open en kiepert het drankje erin. Hij laat mijn keel los en wrijft er nu over om de slikreflex te bekomen. Te uitgeput door de bijna verstikking kan ik me niet verzetten en met een bang hart slik ik de vloeistof naar binnen. Mijn knieën knikken, verslagen val ik op de grond. Zoute tranen banen zich nu een weg over mijn wangen. Voldemort begint hysterisch te lachen, zelfs wanneer hij al lang verdwenen is blijft die lach in de kamer weergalmen

Zo snel als mijn benen dragen konden loop ik door de sneeuw. Wanneer ik ver genoeg van het huis ben, vershijnsel ik naar de enige persoon die me nu misschien nog kan helpen. De enige persoon die misschien een tegengif kan maken, of er voor kan zorgen dat mijn meisje nooit verliefd wordt, zodat ze nooit in een pijnlijke dood moet sterven. De enige persoon die me zal vergeven, Albus Dumbledore.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.