FanFic.nl

Schrijfwedstrijden

-2-Robin

Het is lente, de tijd voor de liefde, de tijd voor de bloemen, de tijd voor een nieuwe start.
Jason wilt niets liever dan opnieuw starten, maar hij kan dat niet. Geen enkel mens kan opnieuw starten. De jongen zucht, laat zijn ogen door zijn kamer glijden. Zijn bruine haar staat warrig om zijn hoofd heen en zijn ogen zijn dik van de slaap.
‘Waarom?’ fluistert hij zacht. Er komt geen antwoord, natuurlijk komt er geen antwoord. Niemand heeft antwoorden voor hem. Hij moet het maar gewoon accepteren. Woest ademt hij uit en smijt zijn kussen door de kamer. Hij kan ook niet zomaar eisen om de oorzaak, het was immers maar gewoon een vriend van hem. Denken ze dan.

Robin was zoveel meer voor hem dan een vriend. Robin was zijn zielsverwant, dat hadden ze beiden besloten. Ze waren gelukkig samen, deden alles samen. Ze waren elkaars eerste in alles en wisten al zeker dat ze wilden trouwen. Ze wilden samen oud worden en kinderen adopteren. Robin en Jason wilden reizen, de wereld zien en nieuwe ervaringen opdoen.

Het is zo oneerlijk dat ze die liefde moesten verbergen. Jason zucht en opent het geheime luikje in het bovenste laatje van zijn nachtkastje. Een foto komt eruit en Jason glimlacht bij het zien van de gelukkige gezichten. Robins korte, blonde haar is met gel naar achteren getrokken. Zijn eigen haar daarentegen staat in plukjes overeind. Jasons armen bevinden zich liefdevol om de platte buik van Robin en zijn kin rust op de schouder van zijn vriendje.

Vriendje? Ja, vriendje. Robin en Jason waren homoseksueel en zo gelukkig als ze maar konden zijn. Ze moesten hun liefde voor elkaar echter verbergen, want homoseksueel zijn kon echt niet. Het was een zonde en je zou ervoor naar de hel gaan. Geen van hun beiden geloofden erin. God houdt van iedereen toch? Daarom bleven ze samen en bleven ze elkaar lief hebben.
Tot die ene dag waarop alles fout ging.

Hij had hem die ochtend nog gezien. Nadat ze zeker hadden gemaakt dat er niemand in de buurt was, hadden ze elkaar snel een kus gegeven. Jason had Robin toegefluisterd voorzichtig te zijn. Zijn buurt was nu eenmaal niet de beste en Jason zou het niet aankunnen als Robin iets overkwam. Robin had hem lachend aangekeken en beloofd dat hij voorzichtig zou zien. Liefdevol had de jongen zijn hand door het warrige haar van Jason gehaald, daarna had hij zich omgedraaid en was hij richting zijn eigen huis gelopen.

Het was drie uur later dat Jasons familie het verschrikkelijke nieuws kreeg te horen. De bel was gegaan en een hysterische moeder had voor de deur gestaan. Ze had geschreeuwd.
‘Robin! Robin! Het is Robin! Help me dan toch!’ De familie wist niet wat ze moesten doen, maar Jason wist dat het te laat zou zien. Toch volgden zij de hysterische vrouw richting de plek van het onheil.

Net op tijd arriveerden zij daar. Robin zijn levenloze lichaam werd net de ambulance ingereden. Jason zag voor korte tijd het lichaam van zijn vriendje. Hij zag wit, erg wit, en zijn borstkas was besmeurd met bloed. Toen sloot de deur van de ambulance en vertrok de auto.

‘F*ck.’ De jongen trekt aan zijn haar en voelt tranen branden in zijn ogen.
‘Jason?’ klinkt er zacht, ‘we moeten gaan. De begrafenis is over een uur.’ Zijn moeder klinkt bezorgd en timide en Jason zucht.
‘Ik kom eraan, ma.’ Vervolgens staat hij op en trekt zijn jasje recht. Hij opent de deur en stapt naar buiten en woordeloos volgt hij zijn ouders het huis uit. Tijd om voor de laatste maal afscheid te nemen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.