FanFic.nl

Broken Eyes

[28.]

Door de ogen van Lisa;
'Lisa, Lisa, HALLO?!’ Als door de bliksem geraakt, schiet ik wakker. ‘Sorry Bill, wat zei je?’ Bill lijkt al blij door het feit dat ik hem antwoord. ‘Ik vroeg of je al gegeten had?’ ‘Ja sorry’ lieg ik. Zoals ik altijd doe.

Door de ogen van Bill:
En weer is ze weg, alsof ze voor even van deze wereld verdwijnt. Pas nadat ik m’n stem verhef en met m’n pasgelakte nagels voor haar gezicht zwaai lijkt ze weer tot de aarde te dalen. Ik zie een schittering van herkenning in haar ogen en weet dat ze weer weet wat er gaande is. ‘Geeft niet hoor, zin om anders straks iets te doen? Uiteindelijk is dit onze laatste dag vrij. Overmorgen begint de tour pas terug, maar vanaf morgen is het terug werken. De bus in naar het volgende hotel en daar alles gereed zetten. Jij moet daar vast bij helpen, dus als we nog iets tezamen willen doen, is het vandaag het moment.’ En weer is ze even weg.

Door de ogen van Lisa:
Overmorgen begint de tour weer? Dan, dan zijn we momenteel nog maar 4 dagen onderweg. Met de dag bij mijn nonkel erbij is het nu welgeteld 5 dagen geleden dat ik Sofie, Maya en de rest van de bende heb gezien. Vijf dagen, vijf pietlullige dagen, een kleine week, een schoolweek. Vijf dagen waarin al zovéél is gebeurd. Deze vijf dagen, langs de ene kant de beste van mijn leven, langs de andere kant een diepte punt. Het is gewoon zo moeilijk om dit alleen door te maken, moest Sofie hier nu zijn. Zij heeft me geholpen na Sharon, zij is de enige die me toen heeft gekend. Zij is de enige die me op m’n slechtste, op m’n donkerste heeft gekend. En toch heeft zij me nooit laten vallen. Ik wou dat zij hier was, gewoon om me te sussen, om met me mee te gillen, mee te stressen, mee te wenen. Om me met m’n voeten op de grond te houden. Natuurlijk heb ik Bill nu wel, en ik weet dat hij er voor me wil zijn. Maar hij kent nog niet een héél klein deeltje van mij, van mijn verleden. Hoe graag je iemand ook kan zien, zonder de verstandshouding, zonder de herinneringen, zonder de perfecte woorden, sta je nog nergens. Langzaam steken de twijfels weer de kop op, maar als vanzelf vormt mijn mond woorden. ‘Natuurlijk, zie ik je om 15 uur, ik moet nog even wat regelen.’ Mijn woorden klinken met véél zelfzekerder dan dat ik me voel.

Door de ogen van Bill:
En de waas waait weer over en klaar duidelijk krijg ik een antwoord. Vol zelfvertrouwen, jammer genoeg spreken haar ogen haar tegen…

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.