FanFic.nl

Broken Eyes

[30.]

Door de ogen van Georg:
‘Komaan Bill, doe toch niet zo kinderachtig. Het was een grapje!’ Ik probeer overtuigend te klinken, maar ik weet dat het niet over komt. ‘Kinderachtig? Dan doe IK kinderachtig? Wie verteld er hier leugens aan zijn beste vriend? Uit pure jaloezie? Nooit gedacht dat iemand zo laag kon vallen! En laat me nu met rust, ik ga zo meteen weg met Lisa, je belachelijke actie heeft helemaal niks uitgemaakt!’ ‘Maar Bill..!’ Met een klap smijt hij de deur voor mijn neus toe. Ik wil achter hem aanlopen, maar bedenk me op het laatste moment. Uiteindelijk heeft hij wel gelijk.

Door de ogen van Bill:
Ik dacht eerlijk gezegd dat ik niet boos zou zijn, maar vanaf ik Georg zijn face zag, barst ik los. Hoe kwam hij er in hemelsnaam bij dat hij, juist hij!, mij moest behelpen van het kwaad. Zo omschreef hij het toch. Hij, hij kan gewoon niet leven met wat er vroeger is gebeurd. Met Melissa, en haar vertrek. Hij moest eens weten wat daar juist de oorzaak van was, maar nee, zover heeft hij nooit gedacht. Hij dacht maar dat Melissa door en door slecht was en hem gewoon heeft laten zitten. Wat kan Georg toch oppervlakkig en dom zijn. Maar dit, dit is iets van mij, en hij moet er met zijn fikken afblijven. Want dit zou misschien kunnen lukken, misschien. Want ik en meisjes, het is niet alles hoor. Men denkt ofwel dat ik homo ben, ofwel dat ik nog steeds maagd ben omdat ik gewoon te verlegen en lief ben, ofwel dat ik het met iedereen die ik tegenkom, na elk concert, in elke stad, doe. Wat zijn sommige mensen toch dom. Hoe kunnen ze ooit denken dat ze mij begrijpen, me kennen.

Door de ogen van Dorien:
Ik zit rustig in m’n kamer een modeblad te bekijken als ik luid gevloek uit Lisa’s kamer hoor. Als vanzelf storm ik m’n kamer uit en loop bij Lisa vanbinnen. En ja, weer dacht ‘k weer het ergste, ookal blijkt er nu niks aan de hand te zijn. Gesneden, bij het scheren welteverstaan, het kan gebeuren. Met rood op de wangen druip ik af, wat voor Lisa nogal vreemd moet geweest zijn.

Door de ogen van Lisa: ‘Aaa, GODVERDOMME!’ Waarom maakt men die scheermesjes ook zo scherp, oké domme vraag, en waarom ben ik ook zo lomp! Ik schrik me een ongeluk als Dorien m’n kamer binnenvliegt en al het bloed uit haar gezicht weg trekt als ze het scheermesje in mijn hand ziet. Vluchtig probeert ze de situatie over te zien en pas langzaam dringt het tot haar door dat er helemaal niks gebeurd is. Nog nooit zag ik iemand zo rap van kleur veranderen. Ze fluistert een vluchtige sorry en struikelt mijn kamer uit. Dacht ze nou heus dat ik mezelf… Misschien is het niet eens zo vreemd. Maanden heb ik het gedaan, maar uiteindelijk loste het toch helemaal niks op. Even de verlossing, maar daarna kwam al snel weer de paniek, de woede, de schaamte. Het eeuwig verstoppen en liegen, ik kreeg er gewoon genoeg van. Van de ene dag op de andere ben ik gestopt. En niemand heeft er ooit van geweten. Niemand, buiten Sharon. Ik moest het haar niet vertellen, ze zag zo door me heen. Ze wist het, en ze begreep het. We hadden beiden onze eigen wegen om onze problemen te ontlopen. Eerst dan toch. Maar al snel liepen we tesamen. Wij tegenover de wereld. En ik die dacht dat we het zouden aankunnen…

Reacties: