FanFic.nl

Marry me or die (Draco Malfoy)

Hoofdstuk 9

(Artemis pov)
Het water probeert me op te slokken. Boven is er grijze kolkende lucht. De kleur komt me bekent voor maar door de paniek kan ik het mij niet meer herinneren. Wanneer ik om hulp wil roepen komt er geen woord over mijn lippen. Het water heeft me immers al ingeslokken en het sleurt me mee naar de bodem van de oceaan. 'Draco' denk ik voordat ik het bewustzijn verlies.

In mijn droom was ik dan misschien in een soort van slaap, maar in het echte leven word ik wakker met een gil. Meteen is iedereen in de dormitory wakker. "Wat is er aan de hand, Artemis?" Hoor ik Mireille bezorgt vragen. "Sorry, ik schrok gewoon wakker uit een nachtmerrie, niks aan de hand." Zeg ik en ik probeer zelfzeker te klinken maar mijn stem trilt. "Aanstelster." Hoor ik Pansy fluisteren. PETS. "Dit was nog maar een voorproefje, Pansy! Als je mijn beste vriendin nog één keer beledigt dan krijg je de volle laag. Goed begrepen?" Hoor ik Mireille zeggen met een stem vol haat. "SSsssorrry." Hoor ik Pansy met een bibberend stemmetje zeggen. Hierdoor voel ik me al beter, waardoor het me nog meer beangstigt. Normaal zou ik nu pist zijn op Mireille, omdat ik altijd mezelf wilde redden. Nu was het anders. Ik was blij dat ze een vriendin van me was en dat liet duidelijk zien dat ik veranderde, en het voelde helemaal niet goed, het voelde alles behalve goed zelfs.

(Draco pov)
De dag gaat moeizaam voorbij. Iedereen kijkt uit naar de avond. Met elke minuut twijfel ik meer aan mijn plan. Het ergste gedeelte is dat ik er één van de drie meest gehate Gryffindors voor nodig heb. Na een paar diepe ademteugen loop ik op Hermoine af. "Hallo, ik heb je hulp nodig." Fluister ik subtiel. Met een vieze blik kijkt ze naar me. "Wat moet je, Malfoy." Snauwt ze brutaal. Tot hier toe ging mijn plan perfect... "Ik weet dat ik in het verleden een zak kon zijn, Hermoine, maar alstublieft, ik ben zo verliefd op Artemis en ik heb u nodig." zeg ik op een smekende toon. In mijn oren klknkt het zo hopeloos. "Jij? Verliefd?" Ze schatert het uit. "Kan het wat stiller ja?" Vraag ik nors. Met moeite houd ze haar lach in. "Ga je me nu helpen Granger?" Vraag ik een beetje geïrigeerd wanneer ze nog steeds geen antwoord heeft gegeven op mijn vraag. "Nee. Ik zal zwijgen over ons gesprek maar ik ga u niet helpen. Artemis is een goede vriendin van me en ze verdient iemand veeeeeel beter dan zo'n arrogante, egoïstische zak als u." Met deze woorden stormt ze weg. Haar worden hadden me best wel gekwetst, ookal kwamen ze uit een smerige mudblood. Met stampende voeten verlaat ik de Great Hall. Frisse lucht, dat had ik nodig, dan kon ik beter denken. Wanneer ik halverwege ben hoor ik plots haastige voetstappen op me afkomen en plots verschijnt een krullenbol in mijn gezichtsveld. "Even voor de duidelijkheid, dit is in mijn eigen belang, dus weet goed dat mijn woorden van daarstraks nog steeds gelden. Hoe kan ik helpen?" Ze zegt het met zo'n vervelend stemmetje en bijna wil ik zeggen dat ze het maar moet vergeten. Plots zie ik Artemis richting de common room wandelen en even ben ik van mijn stuk. Ze ziet er zo mooi uit. Hoe kan het toch dat ik dit zo laat doorheb? Vlinders fladeren medogeloos door mijn buik. " Je bent echt verliefd op haar." Hoor ik Hermelien zeggen. Wanneer ik haar aankijk zie ik dat haar blik Artemis volgt. Om haar lippen heeft ze een grijns van hier tot in Tokio. "Dat zei ik toch." Zeg ik terwijl ik verveeld met mijn ogen draai. "Ik wist niet dat het mogelijk was." Zegt ze cru waarna ze haar schouders ophaalt.

Reacties: