FanFic.nl

Black-outs

Verwarring

Ik open mijn ogen en merk op dat de televisie staat te draaien. Ik lig languit op de zetel, mijn shirt met zweet doorweekt. Met de slaap nog in mijn ogen kijk ik op de klok en zie staan 22.38u, met daaronder do 23okt 14. Ik sta recht om mijn met zweet doorweekte shirt in de wasmand te gooien en terwijl ik de slaap uit mijn ogen wrijf, herinner ik me het stoffige jagershutje. Heb ik heel mijn vrije dag op de zetel geslapen en was het maar een droom? Het leek zo echt, die rotte geur, de adrenaline, het geheimzinnige luikje... of was het misschien echt zo'n vervelende black-out? Ik wist niet waar ik was dus hoe kom ik dan terug hier? De laatste tijd heb ik er meer en meer last van, het zal wel gewoon een droom zijn. Ik zal best maar eens kijken of ik sms'jes of oproepen gemist heb. Ik grijp mijn gsm uit mijn broekzak en terwijl ik dat doe valt er een prop papier uit mijn broekzak, op de grond. Ik raap het papier op en strijk het glad op de keukentafel. "Wie zoekt die vind", staat erop geschreven. Het is niet mijn handschrift dus hoe komt het in godsnaam in mijn zak terecht en wat word er in godsnaam bedoeld met "wie zoekt die vind". Ik heb deze broek deze morgen proper uit de kast gehaald, gewassen en gestreken. Dan had ik toch wel gemerkt dat er iets in mijn zak zat en daarbij is de inkt niet eens uitgelopen. Ik denk dat ik gek aan het worden ben. Ik loop naar de badkamer om wat koud water in mijn gezicht te gooien, dit zal me zeker en vast goed doen. Ik kijk in de spiegel en weet niet goed wat ik zie. mijn anders koperkleurige haar lijkt nu wel zwart en is enorm smerig, mijn gezicht toont sporen van opgedroogde modder. Waar komt die vuiligheid toch vandaan? Ik kijk mezelf even recht in de ogen. Normaal gezien zijn ze altijd heldergroen maar nu zijn ze dof en staren gevoelloos terug in de mijne, alsof ik iemand anders in de ogen kijk. Een koude rilling loopt over mijn rug en plots voel ik me enorm bekeken. Ik draai me om maar op mij na is er niemand anders te bekennen. Ik slaag een diepe zucht. Het is maar mijn verbeelding. Ik fris me snel even op, kruip mijn bed in en pieker er morgen wel verder over. Ik stap onder de douche en besluit eerst mijn haar goed uit te spoelen. Het water onder mijn voeten kleurt van bruin naar rood, alsof ik mijn haar aan het wassen ben met bloed. Eigenlijk ben ik nog steeds niet zeker of dit alles wel echt is, alsof ik elk moment weer wakker word, donderdagochtend en mijn vrije dag weer opnieuw begint. Nadat ik me gewassen en afgedroogd heb ga ik nog even al de sloten op de deuren en ramen controleren vooraleer ik naar bed ga. Om een of andere reden blijf ik het gevoel hebben dat iemand naar me kijkt, alsof ik niet alleen ben.

Mijn wekker gaat, ik heb geen zin om op te staan. Ik ben volledig uitgeput en elk spiertje in mijn lijf doet pijn bij de minste beweging, zelf spieren waarvan ik het bestaan hiervoor nooit gekend heb. Voor zover ik weet heb ik heel de nacht aan een stuk geslapen en toch... Misschien moet ik me vandaag ziek melden. Mijn baas Jerry zal me waarschijnlijk niet geloven na het voorval van vorige week. Hoe ongeloofwaardig het ook mag lijken, vorige week dinsdag heb ik er een hele dag over gedaan om 2 bestellingen in orde te krijgen waar ik normaal maar een uurtje of twee voor nodig heb. Ikzelf was er van overtuigd dat ik nog maar anderhalf uur aan het werken was toen een collega binnen kwam om de bestellingen van de dag op te halen. Ik snapte er niets van en dacht even dat het een collegiaal grapje was. Je raad het nooit, een black-out. Mijn baas beweert bij hoog en laag dat ik heb lopen ruzie maken met chantalle van de boekhouding, in plaats van mij met de meer "nuttige" dingen bezig te houden zoals mijn eigen werk. Hiervan heb ik totaal geen herinneringen en ook dit was vorige dinsdag. Toen ik Jerry vertelde dat ik hier niets vanaf wist en ik niet door had dat ik een hele dag nodig had voor deze bestellingen, kreeg ik de wind van voren. Een uitbrander waarbij zijn hoofd zo rood werd dat ik de neiging moest weerstaan om dekking te zoeken. Ik dacht namelijk dat zijn hoofd ging ontploffen. Ik zal maar gaan werken zeker... Pffff, beter zo dan geen job maar ik kan je verzekeren dat na wat me gisteren is overkomen is, ik enorm veel moeite ga hebben om mijn hoofd bij het werk te houden. (de rest volgt snel)

Reacties: