FanFic.nl

Fallen myself

16. will I tell him the truth

Na heel wat spelletjes op playstation en als Stefan en Lars naar huis zijn, eindigen Bill, Tom en ik op mijn bed met een film. Ik ken de film niet. Tom blijkt hem gekocht te hebben in de stad. Het is een komedie. Het doet me wel goed. ik vergeet even mijn problemen met Frank hierdoor. Maar nu begin ik weer aan hem te denken. Net nu dat de film is afgelopen. Bill poetst ook zijn tanden op mijn kamer en daarna gaat hij naar de logeerkamer. Als ik klaar ben loop ik mijn kamer weer in en trek mijn shirt aan. Tom is nog steeds bezig in de badkamer. Ik ga toch nog even bij hem kijken voordat hij de boel dadelijk afbreekt. Met mijn rug tegen de plint in de deuropening kijk ik hoe Tom zijn tanden nog aan het poetsen is. Daar doet hij wel erg lang over. Na een tijdje krijgt hij in de gaten dat ik sta te kijken. Er glijdt een glimlach over zijn gezicht. “Schiet je nog op meneer, of blijf je hier de hele nacht je tanden staan poetsen?”� vraag ik poeslief. Tom spoelt zijn mond en komt de badkamer uit gelopen. Achter hem doe ik de deur weer dicht. Hij kleed zich uit en gaat op mijn bed liggen. Dat hij in alleen een boxer sliep wist ik ook wel, maar ik kan het niet laten om even te blijven kijken. “Waar is mijn matras”� vraagt hij half rondkijkend. “Waar je nu ligt, denk je dat ik dan nu ook nog op de grond laat liggen”� hij haalt zijn schouders op. “Weet je zeker dat ik hier mag liggen van je moeder?”� ik knik. Ik ga naast hem liggen, maar sla wel de dekens over mijn benen heen. “En van je vader?”� “Die is er nu niet en dat mag ook van hem”� “Dan is er een reden want hij mag me niet eens.”� Weer knik ik. Waarom is hij toch zo snel van begrip. Blijkbaar ziet hij aan mijn gezicht dat ik het geen leuk onderwerp vind, want hij vraagt voorzichtig “Het heeft te maken met jouw verleden, is het niet?”� ik knik. Zijn armen slaan zich om me heen. Ik voel de warmte van zijn lichaam tegen mijn rug. Het voelt veilig, vertrouwd. Net alsof het altijd zo heeft moeten zijn. In zijn armen val ik in slaap.

Ik slaap al een tijdje rustig. Tom is ook in slaap gevallen. Ik lig bij Tom op de kamer. Zijn armen liggen om me heen. Mijn mond op de zijne. Onze zoen wordt afgebroken, omdat Bill binnenkomt. Mijn gedachte flitsen weer over op een ander moment. Tom begeleid me naar zijn kamer. Ik lig op zijn bed. Hij loopt weer weg om water te halen. Ik begin te huilen. Ik kan er niet meer tegen. Tom komt de kamer weer ingelopen. Hij schrikt als hij mij ziet huilen. Hij wil me troosten. Hij vraagt wat er is gebeurd. Ik vertel het niet. Niet helemaal. Ik vertel de clue, alcohol en drugs. Ik zie hem nog een keer schrikken. Bedenkend wat er met mij gebeurd kan zijn. Waarom iemand dit mij heeft aangedaan. Ik schakel weer over naar een ander moment. Ik loop met Bill de trap op. Voor zijn spiegel begin ik mijn make-up weer goed te doen. ik heb net uitgehuild bij Romeo. Via de spiegel houd Bill mij in de gaten. Ik volg zijn blik. Probeer diep in zijn ogen te kijken. Ook hij vraagt zich af, wat er met mij is gebeurd. Hij zegt niks. Op dat moment was ik daar blij mee. Geen lastige vragen. Dan schiet ik uit met zijn mascara. Het volgende beeld duikt al weer op. Ik ben bij het zwembad. Tom neemt mij mee naar de hoek van het zwembad. Daar zegt hij dat hij met me wil praten. Uiteindelijk weet hij niet uit zijn woorden te komen. Hij ziet er lief uit. Ik maak een verkeerde beweging. Dan val ik terug het water in. Net op tijd vangt Tom me op. Mijn lichaam komt tegen het zijne als ik terug op de rand word gezet. Zijn arm bedekt mijn onderrug. Mijn handen om zijn nek. Hij buigt zich naar me toe. Net voordat zijn lippen de mijne raken word ik omhooggetild. Ik zie net niet wie mij optilt. Ik word op de rand van het zwembad gezet. Een paar jongens werpen zich op Tom. Ik zie hoe ze hem onderduwen. Hem verdrijven van mij.”�Tom”� roep ik hard, maar het heeft geen zin. Hij is weg. Verdreven van mij. Hij kan me niet meer horen. Ik voel me alleen, in de steek gelaten. Ik voel armen om me heen. Ze duwen me naar de kleedkamers. maar de kleedkamers veranderen. Alles draait voor me. Ik herken vaag onze badkamer. Ik voel lippen de mijne raken. Ik voel handen over mijn lichaam. Ik voel een lichaam tegen het mijne. Handen die mijn kleding losmaken. Een lichaam dat mij op de grond duwt. Een broek die opengaat. Iemand die boven op me zit. Ik voel hoe hij in me komt. Hoe zijn heupen op en neer gaan bewegen. Hoe mijn lichaam tegenstribbelt. De drugs steeds meer bezit van me nemen. zijn mond nog steeds op de mijne gedrukt. Ik hoor hem hijgen in mijn oor. Zijn heupen gaan steeds sneller op en neer. Zijn handen over mijn lichaam zoekend. Ik hoor zijn vrienden lachen, roepen en fluiten. Hij fluistert dingen tegen mij. Ik kan ze niet verstaan. De badkamer vervaagt en veranderd weer in de kleedkamers van het zwembad. Ik begin te gillen.

Gillend word ik wakker. Al snel weet ik weer op te houden. Ik hoor iemand naast me wakker schrikken. “Rebecca, gaat het?”� is het eerste wat hij zegt. Ik knik, al stromen de tranen over mijn wangen. ik kijk in zijn ogen. Voor zogoed dat gaat in het halfduister. Naast mijn bed knip ik met mijn hand het lampje aan. Hij kijkt me liefdevol aan. ik weet dat ik hem een verklaring schuldig ben. Hij vraagt nog steeds niks. Hij heeft ook wel door dat er een reden was dat er iemand moest blijven slapen. En dat hij ook nog op mijn kamer mocht blijven. “Tom”�, begin ik zacht. “Ik denk dat ik je nu wel een verklaring schuldig ben.”� Ik zie zijn gezichtsuitdrukking veranderen. Ergens hoopvol, maar ook nog vol medelijden. “Je moet me alleen 1 ding beloven. Als ik je alles vertel, mag je me niet anders gaan zien. Je moet me het zelfde behandelen zoals je nu doet. Ik probeer verder te gaan. Dat gaat niet lukken als de rest in mijn verleden blijft hangen. En de meeste mensen doen dat wel. Mijn moeder wil wel verder, maar zogauw er wat gebeurd laat ze me niet eens meer alleen.”� “Rebecca, ik zal het proberen.”� Zegt Tom schor. Het is ook niet niets dat ik hem midden in de nacht wakker maak en dan mijn levensverhaal probeer te vertellen. Maar daar lijkt hij niet al te veel last van te hebben. Ik begin te vertellen. “ongeveer 2 jaar geleden, ik was toen 15, gaf mijn broer een feest. Onze ouders gaan dan meestal weg. Fleur en Claire mochten die avond ook niet blijven. De enige die ik dan werkelijk kon waren Romeo, Lars, Stefan en Maarten. Ik kon er wel een aantal vaag van een keer gezien of zo, maar van de meeste wist ik de naam nog niet eens. Op dat feest leerde ik dan ook Frank kennen. Hij vroeg of ik met hem wilde dansen en ik zei met mijn te domme kop nog ja ook nog. Nou van het een kwam het ander. We hebben de hele avond gedanst. En blijkbaar heeft hij in een van mijn drankjes drugs weten te doen. en dom dat ik dat eigenlijk had kunnen weten. En nog dommer van me was dat ik niet naar Maarten of Romeo luisterden toen ze me waarschuwde.”� Ik stop even met praten. Hoe kan ik het beste vertellen wat er toen is gebeurd, zonder alles precies te moeten vertellen. Ik kijk naar Tom. Aan zijn gezicht zie ik dat hij wacht op de rest van het verhaal. “Je hoeft het nu niet te vertellen als het je niet lukt”� zegt hij dan. “Nee, ook al lukt het niet, moet ik het nu wel vertellen. Anders kom je het nooit te weten.”� Hij knikt en knijpt zachtjes in mijn hand. Ik knijp zacht terug. “Frank zei dat hij me wat wilde laten zien”� ga ik mijn verhaal verder. “ik ben hem toen gevolgd. Hij bracht me naar de badkamer en daar heeft hij me verkracht.”� Ik hoor Tom naar adem snakken, maar was dit maar het enigste gedeelte. Dapper vertel ik door. “Maarten heeft hem uiteindelijk van me af moeten trekken. Toen is het steeds slechter met me gegaan. Het zag eruit of het goed ging, maar schijn bedriegt. Ik prikte me een keer ergens aan en dat voelde goed. toen ben ik gaan snijden. Romeo heeft me daarop betrapt. En al snel wist iedereen het. Mijn moeder en vader schrokken echt toen ze daarachter kwamen. Ik zag wel dat ik hen ook pijn deed, maar voelde alleen mijn eigen pijn. Ik was het na 5 maanden , ik was toen al 16, zo zat dat ik op het dak heb gestaan met een mes in mijn hand. Net voordat ik wou springen heeft Romeo me weer van de rand weggetrokken. Hij is mijn wonden gaan verzorgen dan bedoel ik de lichamelijke maar zeker ook de geestelijke. Toen ben ik ook gestopt en zag ik weer een soort van uitweg. Een aantal maanden is het goed gegaan. 4 maanden geleden stopte ik zelf met aan Frank denken en hem mijn leven te laten beheersen. Ik trok me weer op aan mijn vrienden. Toen mocht ik naar jullie. Daar viel heel mijn verdediging van mijn vrienden weg. Al wist ik dat Frank nooit naar Duitsland zou komen, liet ik hem weer terug in mijn leven. Dat was zo’n beetje de grootste fout die ik kon maken. En vanmiddag leek het erop dat hij nog iets van plan is met me. Ik wil niet eens weten wat.”� Als ik uitverteld ben kijk ik Tom pas in zijn ogen. Ik hoop dat hij het niet erg vind dat ik hem niet aankeek tijdens het vertellen. Dat had ik echt niet gekund. De tranen lopen weer over mijn wangen. details heb ik niet verteld. Die hoeft hij ook niet te weten. Ik voel een hand voorzichtig langs mijn wang gaan. De tranen drogen. Hij komt voorzichtig naast me zitten. Hij is nog steeds sprakeloos. Ik neem deel aan de stilte totdat Tom hem verbreekt. “Rebecca, als ik dit had geweten denk ik dat ik alles anders had aangepakt”� “zie je nou, dat zijn reacties en dingen die ik niet wil”� val ik uit. Wel snappend dat hij zo reageert. Ik zie hem schrikken van mijn reactie. Ik pak zijn hand en knijp erin. Hem laten wetend dat hij er niks aan kan doen. aan zijn gezicht is te zien dat hij blij is met dit gebaar. Voorzichtig leg ik mijn arm om zijn schouders heen. Hij tilt half mijn gewicht op zijn schoot. Ik geef mee en ga op zijn schoot zitten. Zijn armen liggen om mij heen. Mijn armen in zijn nek. Mijn hoofd tegen zijn schouder. Zijn hoofd tegen het mijne. “Rebecca, ik ben blij dat je het verteld hebt.”� Fluistert hij in mijn oor. “Als ik iets kan doen om je te helpen, dan moet je het zeggen.”� “Weet ik, het helpt al als je er gewoon voor me bent. In mijn goede en slechte buien. Maar dwing me dus nooit. Ook niet om een chipje te eten.”� Tom begin voorzichtig een beetje te lachen. ik lach mee. Ik druk mijn lippen op de zijne. Zijn gewicht komt langzaam iets op dat van mij te liggen. Ik trek zijn gewicht nog meer op mij door hem mee te trekken. Dan vallen ik en Tom op het bed. Hij bovenop mij. Ik zie een schrikbeweging in zijn ogen. Snel rolt hij van me af. “Maakt niet uit hoor”� zeg ik voorzichtig. Hij komt tegen me aan liggen. Ik pak zijn hand. Met het deuntje van wenn nichts mehr geht val ik in slaap.

Keiner mehr da, der mich wirklich kennt
Meine Welt bricht grad' zusamm
Und es läuft 'n Happy End.
Um dich Weinen soll ich nicht,
Ich weiss, Unsterblich sind wir nicht',
Aber du hast mal gesagt:

Wenn nichts mehr geht
Werd ich ein Engel sein
Für dich allein!
Und dir in jeder dunklen Nacht erschein'
Und dann Fliegen wir, weit weg von Hier,
Wir werden uns nie mehr Verlieren!

Bis du mir dass erste Mal, erscheinst
Stell ich mir vor dass du von Oben mit den Wolken für mich Weinst,
Ich wart' Unendlich lang auf dich,
doch so Unendlich ist dass nicht.
Denn du hast mal Gesagt:

Wenn nichts mehr geht
werd ich ein Engel sein,
für dich allein!
Und dir in jeder dunklen Nacht erschein'
Und dann Fliegen wir, weit weg von Hier,
Wir werden uns nie mehr Verlieren!
Nie mehr Verlieren!

Wenn nichts mehr geht...!

Send nur an mich und du Siehst...
Den Engel der neben dir Fliegt...
Denk nur an mich und du Siehst...
Den Engel der neben dir Fliegt...

Wenn nichts mehr geht
werd ich ein Engel sein,
für dich allein!
Und dir in jeder dunkle Nacht erschein'
Und dann Fliegen wir, weit weg von Hier,
Wir werden uns nie mehr Verlieren!

Wenn nichts mehr..
Wenn nichts mehr geht!

Wenn nichts mehr..
Wenn nichts mehr geht!

Reacties: