FanFic.nl

schrijfwedstrijd

De ceremonie

Vandaag was de dag. Iedereen zou het zien hoeveel we van elkaar hielden. Het maakte niet uit wat ze over ons zouden denken en wat ze hierna met ons zouden gaan doen. We wisten, mochten we betrapt worden, dat we beide ‘opgeruimd’ zouden worden. Dit risico aanvaardden we graag. We zouden voor altijd samen kunnen zijn als het niet gebeurde. Eenmaal voltrokken, de ceremonie, kon niemand ons nog iets aandoen. Dan stond het vast in het gemeente register en over een week in het landelijk register.

De muziek begon, ik stond voorin in onze huiskamer. We hadden het graag besloten willen houden. Tevens ter voorkoming dat het algemeen bekend werd gemaakt. Jouw ouders zaten op de bank. Onze getuigen stonden rechts tegen de muur aan. Jij kwam in je witte pak naar voren toe, begeleid door je vader. Ik trok voor een laatste keer mijn grijze jas recht. Het was enigszins te groot voor mij, al hadden we geen kleinere kunnen vinden.

De ambtenaar deed zenuwachtig zijn werk. Hij wist dat hij een groot risico liep om ons in het echt te verbinden. Als bekend werd dat hij het bij ons had gedaan, dan kon hem dat niet alleen zijn baan kosten. Niemand wist wat er echt met hen gedaan werd, al zag ook niemand hen ooit meer terug.

Het bleef rustig. Alles verliep zoals we gepland hadden. Ik kon mijn glimlach haast voor me zien. Jij lachte ook. Dit was onze dag. De getuigen handelden alles snel af. Ieders handtekening was gezet. We mochten elkaar zoenen. Ik voelde je lippen haast al branden op de mijne. Ik had geen enkel besef van wat er om me heen gebeurde. In mijn ooghoeken zag ik dat de ambtenaar wegrende. Ergens veraf klonk geschreeuw. Ik voelde je lippen heel even op de mijne. Daarna werd mijn droom ruw verstoord door twee handen om mijn armen. Ik werd stevig naar achter getrokken, van je weg getrokken. Ik hoopte dat het niet waar was, maar het was waar. Voor mijn ogen werd je in elkaar geslagen en getrapt. Ze verweten je voor het regelen van deze ceremonie. Ik schreeuwde nog dat ik het was, maar het mocht niet baten. Ze geloofde me niet, ik was van hoge afkomst. Ik was gehersenspoeld door haar.

Het ging een kwartier door. Je vocht niet terug, zette je alleen maar schrap voor de volgende klap. Ik kon het allemaal niet aanzien. Je bloedde op plekken waarvan ik niet eens wist dat je geraakt kon worden als je zo lag. De tranen liepen over mijn wangen. Ik zag dat het je steeds moeilijker afging. Dat zij steeds harder begonnen te trappen. Ik stribbelde tegen, wilde je helpen. Ik werd stevig vastgehouden. Het kostte je moeite om je hoofd nog één maal op te richtte naar mij toe. Je ogen stonden vol met tranen. Je mond bewoog, maar ik hoorde je niet. Je probeerde het nog een keer. Je adem stokte door de klap die er op volgde. Mijn ogen waren op je lichaam gebrand. Alles deed zeer. Je richtte je niet meer op. Je deed niets meer. De mannen juichte en jubelde. Ik hoorde je woorden nog na-echoen in mijn hoofd. Mijn wereld was voorbij.

“Vergeef me. Ik houd van je.”

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.