FanFic.nl

Wedstrijden

De meidenavond

Deze foto hoort erbij

Gegiechel klinkt bij de voordeur. Ongeduldig wacht Afra tot de deur open wordt gedaan. Ze hupst van haar ene voet op de andere en kan niet stoppen met grijnzen.
“Ik ga wel!” hoort ze een meidenstem roepen, maar als de deur open wordt getrokken, staat er een grote, serieuze man voor haar.
“Dag meneer!” zegt Afra beleefd. Ze opent haar mond om meer te zeggen, maar de man gaat al aan de kant. “Jij zoekt zeker weer naar Fien.”
“Pap! Ik zei toch dat ik open zou doen!” klinkt dezelfde stem als eerder. De man kijkt boos naar achter en Afra wordt snel de trap op getrokken door het meisje.
“Dat jij dat durft...”
“Ach, papa bromt vaker. Als ik maar snel genoeg weg kom, is er niets aan de hand.”
“Wanneer komt de rest?” vraagt ze zodra ze de slaapkamer hebben bereikt en de deur gesloten is. Afra ploft neer op het bed vol hippe kussens. Nog steeds verbaast ze zich over de plaatjes en vlaggen die hier hangen. Haar ouders zouden haar vermoorden als ze gezien zou worden met maar de helft van alle teksten! Gelukkig zijn Fiens ouders modern en zitten ze in de nieuwste ‘vrije opvoed’ fase wat betreft hun enige kind. Hoewel Afra zich afvraagt of ze dat ooit niet hebben gedaan. Omdat ze zo modern zijn, werkt haar moeder en heeft Fien veel tijd voor zichzelf, en nieuwe spullen door het geld en de bijkomende schuldgevoelens. Fien vindt het enkel fijn. En Afra ook.
“Mijn ouders gaan zo weg en dan komen ze eindelijk. Eigenlijk had ik al verwacht dat ze weg zouden zijn... Mama is vast weer bezig met haar lippenstift en haar haar. Ik wou juist dat jullie mijn ouders zouden ontlopen omdat papa denkt dat jullie een slechte invloed hebben... Hopelijk zijn ze niet te vroeg dit keer.”
Afra weet een glimlach te verbijten. Een slechte invloed... Fien is juist de persoon die dit alles heeft bedacht!
“Moeten we een nieuwe plek verzinnen?” Haar vrolijke gevoel verdwijnt als ze beseft wat die woorden inhouden.
“Nee... Ik verzin wel een smoesje. Het komt wel goed. Bovendien, de helft van de tijd zijn mijn ouders toch weg!”
De glimlach komt terug en Afra kijkt op de klok. “Hoe laat...”
Op dat moment klinkt de bel en springt ze op. Ze staart meteen naar de slaapkamerdeur.
Fien lacht. “Meid, je hebt het echt te pakken!”
Met een rood gezicht loopt Afra de overloop op. Met een bonzend hart kijkt ze naar de voordeur.
“Nog eentje? Laat het geen jongen zijn, Fien!” roept de vader terwijl hij naar de deur loopt.
“Nee, pap!” Fien zucht en gaat naast Afra staan. “Jongens, wat moet ik daarmee?” fluistert ze.
Afra grinnikt, maar het stopt als de deur open gaat. Daarna kan ze alleen nog maar naar die persoon kijken. Ze rent er op af en omhelst de nieuwkomer.
“Is Ina niet met je mee gekomen?” vraagt Fien teleurgesteld. Ze wonen dicht bij elkaar dus fietsen ze soms samen. De persoon schudt nee.
Fien herstelt zich al snel en trekt het bezoek weer naar boven. Eenmaal daar neemt de nieuwkomer Afra in de armen en zoent haar. Fien laat zich klagend op bed vallen. “Nu ben ik nog alleen...”
De twee letten al niet meer op. Pas als er op de deur wordt geklopt, kijken ze op en gaan ze snel van elkaar af.
De deur gaat al open. “Fien - o, hoi meiden!”
Fiens moeder glimlacht vriendelijk naar ze als ze eenmaal over de verbazing heen is. “Hebben jullie nog wat nodig?”
Fien kucht. “Nee mam...”
“Ik wist niet dat jullie weer zo’n meidenavondje hadden. Nou, we gaan weg, dus jullie moeten zelf maar even wat pakken. Je weet wel waar het staat, toch? Zeg, komt dat andere meisje nog? Ik vind haar altijd zo lief... en rustig. Zij is er toch altijd bij? Hoe heet ze...?”
“Ina!” zegt Fien vlug. Ze begint te grijnzen. “Ja, die kan elk moment komen. Ik vergeet haar niet hoor!”
De andere twee kijken vlug weg, zodat ze elkaar niet aankijken.
“O, mooi... Nou, veel plezier dan!”
Fien lijkt ineens een stuk vriendelijker en zwaait vrolijk. “Oké, doei mam!”
Als de moeder buiten staat, kijkt het groepje elkaar aan en schieten ze in de lach.
“Misschien keurt ze het wel goed!” roept Afra. Ze probeert niet aan de andere gedachten te denken, dat die moeder haar blijkbaar niet lief en rustig vindt. Waarschijnlijk zijn zij de reden dat haar vader de ‘meidenavonden’ niet vertrouwt. Zij en Emmy, die haar alweer naar haar toe trekt.
“Ze is dan wel makkelijk, maar als ze er achter zouden komen wat hier gebeurt, zal dat zelfs voor haar te ver gaan!”
“Maar Ina is zo lief en rustig!” plaagt nu ook Emmy – die eigenlijk Emalda genoemd wordt door haar chique ouders.
Fien zucht dramatisch. “Ik weet het! En ze is knap en grappig en trouw en...”
“Dat is Afra al!” roept Emmy.
Afra krijgt een kleur. “Dat valt wel mee... zo knap en grappig ben ik niet.”
Terwijl ze op schoot wordt getrokken door Emmy, gaat Fien door. “... en schattig en geweldig en sterk en slim.”
Opnieuw gaat de bel. Fien springt op. “En hier!”
Ze rent de trap af en ziet hoe haar moeder haar vader via de achterdeur naar buiten trekt. Zo te zien is ze flink op hem aan het inpraten. Ze hoort haar al praten. ‘Laat die meiden toch een rustig avondje hebben... Het is dat meisje maar, die ene lieve die jij ook zo aardig vindt.’
Fien trekt de voordeur open en omhelst haar vriendinnetje. “Eindelijk!”
Ze draait zich om en voelt hoe het bloed uit haar gezicht wegstroomt. Ze voelt zich bleek worden als ze haar vader plots achter haar ziet.
“Geen jongens!” zegt hij kortaf.
Fien maakt een v-tje van haar vingers en houdt ze voor haar mond. “Dat zei ik toch al! Moet ik het zweren? Dan hoor je te spugen hoor.”
Haar vader kijkt niet vrolijk, en meteen verdwijnt Fien naar boven, voor de zoveelste keer die dag.
“Dag, meneer!” roept Ina nog voor ze de trap op gaat.
Nu ook de laatste gast is gearriveerd, kunnen ze beginnen. De groep is compleet.

Reacties: