FanFic.nl

Schrijfwedstrijden

Geheimpjes

Hij had een boeket geplukt. ’s Ochtends, heel vroeg, nog voor de haan aan zijn ochtendlied begonnen was, was hij al uit bed gekropen en stilletjes naar buiten geslopen. Grassprieten, nog nat van het dauw, hadden aan zijn sokken gelikt. De mist had de weilanden achter hun huis stevig ingepakt, wat voor zijn plannetje alleen maar beter was geweest. Het moest een verrassing zijn. Een verrassing voor de grote dag.
Eindelijk was het zover. Op een dag, twee maanden geleden, had hij zijn moeder huilend in de tuin aangetroffen. Bezorgd was hij op haar afgerend. Maar er was niets mis, had zijn moeder hem meteen verteld. Nee, integendeel. Waarom ze dan huilde, had hij gevraagd, nog steeds verontrust. Omdat ze net had gehoord dat er een hele bijzondere dag zou komen. Een dag waarvan ze nooit gedacht had dat ze die mee mocht maken. En nu was die dag eindelijk aangebroken.
Eigenlijk had hij het eerst niet helemaal begrepen. Zijn moeder zou vandaag namelijk gaan trouwen, voor de tweede keer om precies te zijn. En dat was juist hetgene wat hij niet snapte: zijn moeder had geen enkel goed woord over voor haar eerste huwelijk, dat met het jongetjes vader. Soms schold ze nog steeds op hoe verschrikkelijk die man wel niet geweest was, vooral als het jochie weer eens iets deed wat niet mocht. Dan was hij net zo’n vuil vies zwijn als zijn vader. Het klonk alleen maar als een hoop ellende, zo’n huwelijk. En toch zweerde zijn moeder dat dit de meest bijzondere dag van haar leven zou worden.
Daar zou het jongetje dan maar voor zorgen.
Inmiddels begreep hij het al iets beter. In die twee maanden tijd had hij genoeg kans gehad om iedereen de oren van het hoofd te vragen over de grote dag. Wat bleek nou: iedereen had hun eigen grootste plannen, waar de andere mensen niks van mochten weten. Neem nou oom Oscar, die stiekem geen echte oom was, maar een vriend van zijn moeder. Hij had besloten dat er een hele grote taart moest zijn. Zo’n echte onvervalste bruidstaart. Maar dat kon hij niet alleen, dus hij had met de jongen afgesproken dat die vandaag maar moest helpen met het aanbrengen van de laatste versieringen.
Of anders zijn moeder zelf: omdat ze het niet bijzonder breed hadden, zou ze in een simpele lange jurk trouwen. Dat zei ze tenminste. In werkelijkheid legde ze alles wat ze kon missen opzij om stukken stof en linten te halen, waarmee ze een jurk in elkaar zette waar koningin Victoria nog jaloers van kon worden. Maar dat mocht niemand nog weten. Pas op de dag zelf zou ze ermee naar buiten komen en dan zou ieders mond wagenwijd openvallen door al die pracht en praal.
En ook tante Rosie, waarmee zijn moeder ging trouwen, had zo haar geheimpjes waarbij ze de jongen kon betrekken. Als zoon kende hij zijn moeder immers door en door, dus kon hij haar mooi helpen met het uitzoeken van de mooiste ring van de hele stad. En zijn moeder maar denken dat het ze zo lang had gekost om een koper voor hun koe te vinden!
De geheimpjes, de samenzwerinkjes waarin iedereen hem betrok, vond hij fantastisch. Iedereen wist dat het een geweldige dag ging worden, maar alleen hij hoe grandioos het zou zijn! Daarom had hij de bloemen ook gezocht: dat was zijn eigen complotje.
Toen hij terug bij het huis kwam, was iedereen al druk in de weer. Martha, die door zijn moeder altijd haar oudste vriendin genoemd werd, liep gestrest in het rond terwijl ze iedereen instructies gaf. “Daar ben je, Timmy! Iedereen zocht je al! Snel, snel, je moet je zondagse kleren nog aan. Vandaag is de grote dag! Wacht, wat heb je daar?” Nu pas merkte ze de bloemen in zijn handen op.
“Niets!” riep de jongen verschrikt, terwijl hij de planten onhandig achter zijn rug hield. Shit, zijn geheim was verraden!
Maar dat had Martha niet door. “Och, wat prachtig! Die vindt je moeder vast schitterend! Ik zal ze snel in het water zetten, zodat ze mooi blijven. En jij nu rap naar boven, anders kom je nog te laat.”
Sip dat zijn geheim nu niet meer alleen van hem was, sjokte hij de trap op. Maar het verdriet was al snel voorbij, want daar kwam hij James tegen. Ook hij was een vriend van zijn moeder en Rosie.
“Daar ben je! Zullen we jou eens mooi gaan maken? Je moeder zal niet weten wat ze ziet, zo’n knappe vent als jij. Wat zal ze trots op je zijn!”
Hij knikte vrolijk. Van al van zijn moeders vrienden, was James misschien wel zijn favoriet. Hij was ontzettend grappig en kon ook nog eens onwijs goed piano spelen. “Speel je zo dan wel een liedje voor me?” vroeg het jongetje.
“Later, grote vent. Vandaag is de grote dag van je moeder en tante Rosie. De rest van het jaar ben ik weer het stralende middelpunt van alle feesten en partijen.”
Toen het jongetje zijn kleren eenmaal aan had, ging het allemaal nog veel sneller. De volwassenen tolden om hem heen en struikelden bijna over elkaar in hun weg naar buiten. De tuin zag er nu totaal anders uit dan toen hij die morgen weg was gegaan. Er stonden lange tafels met klapstoeltjes in de tuin en er hingen allemaal slingers.
Tante Rosie stond al buiten, maar ze zag er anders uit dan normaal. Ze had een pak aan en haar haar, dat normaalgesproken loshing, was nu opgestoken. Ze stond er een beetje ongemakkelijk en verlaten bij, als enige in de werklustige zwerm die niets kon doen. Samen met James liep hij naar haar toe.
“Hé, daar ben je, grote jongen! Ben je er klaar voor?” vroeg ze vrolijk, hoewel zelfs het jongetje merkte dat ze eigenlijk hartstikke zenuwachtig was.
Hij knikte al van ja, maar bedacht zich toen. “Nee! Waar zijn de bloemen?” vroeg hij verschrikt.
Rosie keek ongerust om zich heen. “Oh nee toch! Waar had je ze voor het laatst?”
“Timmy, je bloemen!” riep Martha vanaf de deur. Ze kwam aanlopen met een mandje, waar inderdaad een deel van het boeket inzat. “Voor jou,” zei ze, voor ze ze overhandigde.
“Maar ze zijn voor mama,” zei hij beteuterd.
“Dat klopt. Als mama zo naar buiten komt, dan heeft ze ze al. Dan maken ze haar helemaal af.”
Even dacht hij erover na, en toen kwam hij tot de conclusie dat dat eigenlijk een goed idee was. “Oké.”
En al enkele minuten later kwam hij erachter dat dat eigenlijk een fantastisch idee was. “Ze komt eraan!” riep Michael vanaf de deur, voor hij naar de rest van de gasten sprintte. Rosie keek blij op en richtte zich vol verwachting tot de deur, net zoals de andere gasten. Een paar ellenlange momenten volgden. Momenten van afwachten. Wacht op het klapstuk. Maar toen kwam het.
Het was prachtig. De jongen had zijn moeder nog nooit zo beeldschoon gezien. Tante Rosie duidelijk ook niet, want hij zag haar de mouwen van haar jasje nathuilen.
Eenmaal bij Rosie, gaf zijn moeder de bloemen aan het bruidsmeisje, zodat ze haar bruid kon vasthouden. De plechtigheid, van “Wij zijn hier vandaag bij elkaar,” tot “En dan mag u nu de bruid kussen,” verliep in een blije roes.
“Waren ze van jou?” vroeg zijn moeder hem na afloop.
“Mijn geheimpje,” lachte haar zoon.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.