FanFic.nl

Tears on my guitar

Deel 12: Het Lot

Met mijn ogen toe lig ik op Max’ trampoline te genieten van de zon. Het zwart onder ons trekt de zon nog harder aan waardoor we snel kunnen bruinen en ik hier dus in mijn bikini lig en Max in zijn zwemshort. We praten niet, maar zwijgen en genieten.
Ik zou eigenlijk alle gedachten uit mijn hoofd moeten bannen, aan niets denken, alleen de warme zonnestralen op mijn huid voelen en naar de geluiden van de omgeving luisteren, maar natuurlijk gaat dat niet. Ik ben een piekerkind en denk dus constant aan dingen al zijn het maar alledaagse gebeurtenissen of is het een platencontract. De dag dat ik mijn hoofd kan leegmaken moet nog uitgevonden worden.
Mijn gedachten zoeven vliegensvlug door mijn hoofd, ik kan ze maar niet controleren. Ik wil zo graag het voorstel van Michael aannemen. Dan kan ik de droom waarmaken die ik nooit voor mogelijk achtte. Mijn podiumvrees was altijd sterker geweest dan mijn zelfvertrouwen en mijn moed om te zingen voor mensen, iets waar ik nog steeds spijt van heb. Maar nu ik voor Michael heb gezongen, weet ik dat ik het kan. Ik heb ontdekt dat het helemaal niet zo erg is als ik ooit vermoedde. Natuurlijk is een zaal vol mensen nog wel iets anders als één (Max niet meegeteld) persoon achter glas, maar het is een begin. Als ik dit kon, zou ik een podium ook aankunnen. Ik was de muur over en zou niet weer naar de andere kant krabbelen.
Maar wanneer ik koos voor de spotlight, een single, album,… dan was de kans groot dat ik niet naar de schrijfacademie kon. Nog zo’n droom van mij die dan wel weer verwezenlijkbaar had geleken. Ik wil schrijven, ik heb het nodig.
Ik zucht, maar stil genoeg zodat Max het niet merkt. Andere mensen kunnen alleen hopen dat hun grootste dromen uitkomen en bij mijn doen ze dat net alle twee. Niet dat ik er niet blij mee ben, maar het maakt alles zo moeilijk, zo ingewikkeld. Ik ben bang dat ik de verkeerde beslissing zal nemen en daardoor misschien heel mijn toekomst overhoop haal.
‘Ik hoor je bijna piekeren tot hier,’ fluistert Max. Ik lach even.
‘Ik doe dan ook niets anders.’ Ik draai me op mijn buik zodat mijn rug ook kan bruinen.
‘Wat als ik de verkeerde beslissing maak?’
‘Dat zul je niet doen. Geloofde jij niet in het Lot?’
‘Ja, maar wat heeft dat hiermee te maken?’ Ik geloof inderdaad in het Lot. Ik geloof dat alles gebeurt met een reden, dat onze toekomst ergens al vastligt, maar dat we die kunnen beïnvloeden door de keuzes die we maken.
‘Ik had niet verwacht dat je dat zou vragen. Ik bedoel dat wat je ook kiest, je bedoelt bent om dat te kiezen. Als je kiest voor de zangcarrière die uiteindelijk op een flop uitdraait, zal dat de bedoeling geweest zijn. Je moest die keuze maken om later een nieuwe keuze te kunnen maken voor de rest van je leven te bepalen. Je moest het geprobeerd hebben, je zal er dingen door bij hebben geleerd, ervaringen rijker zijn, ervaringen die misschien nodig zijn voor het verder verloop van je levenspad.’ Ik luister aandachtig naar Max’ filosofische uitleg. ‘Wanneer die carrière een succes wordt dan was het gewoon niet de bedoeling dat je een groot schrijfster zou worden, maar een getalenteerde zangeres. Zo geldt alles ook voor de academie. Wat je ook kiest, er is geen juist antwoord. De beslissing die je maakt zal juist zijn of helemaal fout, maar dan omdat het net fout moet zijn.’
Hij zwijgt weer en draait zich op zijn zij.
‘Ik wist niet dat je zo’n filosoof kon zijn, dat je zo goed wist wat ik allemaal bedoel met mijn “geloof in het Lot”�.’
‘Dat wist ik dus wel. Je vertelt er vaak genoeg over, ik let op als je praat hoor.’ Hij lacht zijn witte tanden bloot en ik die van mij ook. Ik weet dat alles wat hij gezegd heeft waar is, dat hij al het gelijk van de wereld heeft.
‘Je zegt dat je het schrijven niet wil opgeven, maar zeg je soms zelf niet dat een lied een verhaal op zich is?’ vraagt hij. Ik draai me ook op mijn zij zodat ik in zijn ogen kan kijken.
‘Ja…’
‘Wel…dan denk ik dat je je antwoord gevonden hebt.’
Ik wacht even voor ik weer iets zeg. Max heeft inderdaad een punt. Een songtekst is net hetzelfde als een verhaal, alleen in een kortere versie dan. Zou dit het antwoord zijn dat ik bedoelt ben om te vinden? Het idee begint me steeds meer en meer aan te spreken. Ik kan in oktober nog steeds beslissen of ik de academie wil combineren met het zingen, dus…
Mijn gedachten worden verstoort door de stem van Ann. ‘Blijf je straks eten, Fi?’ Was het al zo laat? We hadden hier echt lang gelegen.
‘Ja oké, als dat geen probleem is?’
‘Nee hoor, ik zal je vader bellen en hem ook uitnodigen dan maken we er een gezellige barbecue van.’ Met een glimlach om haar mond loopt de mama van Max weer naar binnen.
‘Ik hoop dat je veel honger hebt, want als mama barbecue maakt, hebben we meestal eten voor 20 man.’
Ik klop even op mijn buik. ‘Hier kan nog wel wat bij.’
De rust verdwijnt door Seppe. Ik hoor hem al met luide passen aankomen lopen. Hij springt de trampoline op en miste me op een haar. ‘Hej, ik lig hier wel, hé!’
‘Oei, ik had je niet gezien,’ zegt Seppe plagend. Meteen sta ik op mijn voeten. Ik kijk Seppe uitdagend aan en zie vanuit mijn ooghoek hoe Max aan het twijfelen is voor wie hij partij zal trekken. Ook Seppe merkt dit op. ‘Broer, je hoort aan mijn kant te staan.’
‘Max, ik weet dat je liever bij mij bent,’ probeer ik hem voor me te winnen. Ik sta nog steeds in een vechthouding, klaar om aan te vallen én te winnen. Max kiest uiteindelijk voor de eeuwige broederliefde en stelt zich naast Seppe op.
‘Als jullie het zo willen spelen…ik kan jullie beiden met gemak aan.’
‘Dat zullen we nog wel zien…’ Max trekt één wenkbrauw omhoog, iets waar ik al jaren op oefen en nog steeds niet kan.
De zon schijnt nog steeds boven onze hoofden en de trampoline is warm onder mijn voeten, maar ik laat niets merken. Een heel klein windbriesje strijkt voorbij en doet een sliertje haar voor mijn ogen waaien. 2 paar strijdlustige ogen kijken me aan, dit zou zo kunnen gefilmd worden voor de volgende actiefilm.
‘TEN AANVAL!’ roept Seppe plots. Hij stormt naar voren met Max naast zich. Ik doe hetzelfde. In het midden van de trampoline vliegen we elkaar in de haren. Ik probeer eerst Seppe neer te krijgen, maar hij is sterker. Ik lig al snel op mijn rug te kronkelen in de hoop om los te komen. Ik slaag in het rond, maar ook dat heeft geen zin. De jongens zijn niet sterker, maar gewoon in de meerderheid.
‘Wie is er hier de sterkste?’ vraagt Max.
‘IK!’ roep ik boos.
‘Fout antwoord, je moet gestraft worden.’ Seppe laat me los. Ik reageer snel en probeer me weer recht te trekken, maar voel de armen alweer om mijn middel. Ze trekken me terug neer en de jongens starten een kietelgevecht. Ik gier het uit van het lachen. ‘Dit…is…niet…eerlijk!’ gil ik door het lachen heen.
‘Heeft er iemand hulp nodig?’ hoor ik de stem van een reddende engel zeggen. Ik probeer onder Max’ arm, die mijn hand op het zwarte doek gedrukt houdt, door te kijken en zie Felix aankomen. Lenig springt hij op de trampoline waardoor zijn donkere haar heen en weer waait. Ik wordt verblind door de zon maar hoor wel hoe Felix Seppe wegduwt van me.
Max heeft het zo druk met het afweren van Felix dat zijn druk op mijn handen verminderd en ik me los kan trekken. Ik ga weer staan, deze keer naast Felix.
‘Dankjewel, mijn held!’ lach ik naar hem.
‘Graag gedaan, prinses.’ Er wordt niet te veel tijd verspilt. Deze keer met twee tegen twee lopen we weer op elkaar af. Ik bots hard tegen Seppe en gebruik al mijn kracht om hem op zijn rug te krijgen. Terwijl ik hier lig te worstelen met Seppe, heeft Felix het gemakkelijker hij heeft Max al in een, zo te zien pijnlijke, houdgreep vast en lacht zijn broertje plagend uit.
Seppe is heel even afgeleid en daar neem ik gebruik van. Ik duw hem plat op zijn buik op de verende stof van de trampoline. Al juichend zet ik me op zijn rug neer. Ik druk hem met heel mijn gewicht neer.
‘Wie was er nu het sterkst?’ vraag ik porrend in Seppes zij. Hij antwoordt niet maar zucht diep en verslagen.
‘De verliezers mogen me komen helpen met de tafel te dekken.’ Roept de stem van Ann. Felix laat Max los en met tegenzin bevrijd ik Seppe ook weer. Felix geeft me een high five en met zen vieren kruipen we van onze eigen speeltuin af. Dit was niet ons eerste gevecht, deze trampoline heeft al vele jaren van gevechten doorgemaakt.
Ik doe mijn kleren terug over mijn bikini aan en ga mee met de rest helpen voor het eten.
‘Jij was toch geen verliezer?’ vraagt Seppe.
‘Nee, maar ik ben gewoon braaf.’ Ik steek mijn tong naar hem uit en draag zes borden naar buiten.
Mijn papa komt een kwartiertje later aan. Hij helpt Felix met het aansteken van de barbecue terwijl ik samen met Max, Seppe en Ann voor de groenten en het vlees zorg. Met zoveel handen gaat het goed vooruit en een klein halfuurtje later kunnen we aan tafel.
Max had gelijk er is veel te veel, maar het is super lekker. Ik eet mijn buikje rond terwijl ik met Max en Seppe discussieer over ons gevecht. Ze hebben nooit tegen hun verlies gekund. Niet toen ze tien jaar waren en nu ook niet.
De tijd gaat snel wanneer je je amuseert. Voor ik het weet is het al bijna twaalf uur ’s avonds. We hebben het gezellig gemaakt met grote kaarsen. Hun vlam verlicht vrolijk de tafel en onze gezichten wanneer het begon te schemeren.
Ik leun achteruit in mijn stoel en geeuw.
‘Oh, het is tijd voor de kindjes om te gaan slapen.’ Lacht Felix me van de andere kant van de tafel uit. Ik wil iets terug zeggen, maar papa is me voor.
‘We gaan inderdaad eens vertrekken, Fi.’ Ik trek een sip gezichtje maar het helpt niet. We nemen afscheid, bedanken Ann voor het heerlijke eten en rijden dan in stilte naar huis. Ik ben te moe om te praten. Deze dag was geweldig. Ik heb me zo goed geamuseerd en bovenal ik heb eindelijk mijn keuze gemaakt. En die keuze staat vast, ik ben ervan overtuigd dat het de juiste is en twijfel eindelijk niet meer.
Ik ben er Max eeuwig dankbaar voor. Zonder hem zou ik dit nooit gekund hebben, zonder hem zou ik binnen drie maanden nog niet weten wat ik moest kiezen. Hij heeft me niet gezegd wat ik moest doen, maar hij heeft me met zijn filosofische uitleg in de juiste richting geduwd.
Mijn mondhoeken krullen omhoog bij de gedachte dat ik vannacht zalig zal slapen. Ik laat mijn hoofd tegen het koude raam leunen voor de paar minuten die we nog moeten rijden.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.