FanFic.nl

Peeta & Katniss in de toekomst

Kinderen

Hier zit ik dan, nog steeds alleen de kamer mijn hoofd te breken over het feit dat er iets mist in leven. Ik weet echt niet hoe ik het moet verwoorden dus besluit ik alles in mijn hoofd eens op een rijtje te zetten.

"Mama, kom je spelen?", vraagt mijn kleine Abel aan mij.
"Ja hoor", zeg ik met een lach.
Ik ben verlost van het piekeren, ik heb besloten me te focussen op het hier en nu en niet meer bezig te zijn met wat gebeurd is. Alleen blijkt dat niet zo makkelijk als gedacht...

We zitten aan de eettafel te genieten van pannenkoeken die ik samen met Peeta en Abel bakte terwijl dé vraag komt:
"Mama, waar heb jij papa eigenlijk leren kennen?"

Ik wou gewoon dat ik eerlijk kon zijn! Maar ik kan niet denken aan het verleden zonder te huilen, zonder in paniek te slaan. Toch wou ik dat ik het allemaal kon vertellen. Alleen vind ik geen woorden. Geen woorden kunnen beschrijven hoe het gegaan, hoeveel mensen ik vermoord heb, hoeveel gruwel ik mensen heb aangedaan.
Ik heb nog al zitten denken over het feit dat ik mijn kinderen wil vertellen
over Prim en Rue en mijn vader en alles, maar dat gaat gewoon niet.
Mijn kinderen zijn te jong om te beseffen wat er gebeurd is, ze mogen niet weten dat ik een moordenaar ben.
Maar hoe moet ik ze dan uitleggen waar ik Peeta heb leren kennen?
Het juiste antwoord is eigenlijk op school vroeger maar daar sprak ik niet tegen hem.
Dus het enige wat ik kan bedenken is in tranen uitbarsten en wegrennen.

"Gaat het weer?"
Peeta is toch zo lief, hij is niet eens boos om het feit dat ik weer gewoon ben weggerend zonder iets te zeggen.
"Ja, maar...ik zit gewoon in met Abel."
"Hoezo, ik begrijp je niet helemaal."
"Ze heeft een moeder die depressief is en haar vader moet dat allemaal goedmaken? Ze weet niks over ons, neen dat is niet waar ze weet wel dingen over ons, maar de belangrijkste dingen zijn voor haar een raadsel."
"Wind je niet zo op, ok? Maar ik vind ook wel dat we ooit de waarheid zullen moeten spreken."

Ik zit met Peeta in de tuin te genieten van de zon terwijl Abel en kleine Tobias in het gras spelen.
"Weet je nog, de dag dat ik zwanger was?", vraag ik aan Peeta
"Tuurlijk! Dat was echt de beste dag van mijn leven, het maakte mijn leven...compleet...'"

Toen ik zwanger was hoopte ik dat het me gelukkiger zou maken. Het zou mij alles doen vergeten en Peeta zou de gelukkigste man op aarde worden.
Maar nu komt Abel op een leeftijd dat ze van alles wil weten maar soms kan ik haar geen antwoorden geven. Mijn kinderen geven me wel voldoening, toen Abel er was was het de gelukkigste dag van mijn leven.

"Aaabeeeeeel, neeeeeeee!", hoor ik Tobias schreeuwen.
Hahaha Abel heeft Tobias opgepakt en geeft hem een kusje op zijn wang.
Ik druk een kus op Peeta's lippen en ga ze halen.

Het woord gelukkig zou misschien wel de goede omschrijving zijn voor hoe me ik me nu voel...

Reacties: