FanFic.nl

You and me

Deel 17

Door de ogen van Lies: De slaperigheid van de narcose en de pijn van mijn arm verdween bij het gevoel dat Kevin me gaf toen ik voor het eerst zijn lippen voelde. Hoewel ik net bijna dood was geweest, was mijn leven perfect en voelde ik me super gelukkig. Ik hield ook van Kevin dat was zeker, hoe zou het anders kunnen zo’n lieve jongen die me aan het lachen kon brengen. Ik keek rond in de ziekenhuis kamer. Kevin voor me met een stralende lach, Nora op Joe’s schoot en Daphne en Nick die ons aankeken met een dromerige blik. Ik kende die blik bij Daphne, dat was de blik als ze verliefd was en aan die jongen dacht, wie zou het zijn? En bij Nick wist ik niet echt wat de blik betekende, maar ik vermoedde hetzelfde. Iedereen staarde ons nog altijd aan. “Zijn we een attractie ofzo?”� vroeg ik lachend om te stilte te verbreken. “Er is een koppeltje bij!”� lachte Nick. Iedereen lachte en praatte verder. Kevin zette zich neer op het bed. “Buiten het feit dat ik doodsangsten heb getrotseerd vandaag, is het de beste dag van mij leven.”� Zei hij lief. Ik trok hem naar me toe en drukte een kusje op zijn lippen. “Sorry dat ik het concert heb moeten missen.”� zei ik. Ik had het echt super stom gevonden dat ik net dan ziek was geworden, ik had het zo graag meegemaakt. “Het is oké, ik zie je nu toch en er komt nog wel eens een gelegenheid.”� “Je hebt ons wel goed doen schrikken op onze laatste dag hoor.”� Zei Joe tegen me. Laatste dag? Wat vertrokken ze morgen alwaar! Nee niet nu! Kevin zag aan mijn gezicht wat er door mijn hoofd ging. “Het spijt me, maar we moeten morgen inderdaad terug naar Amerika.”� “Is er geen manier dat je hier nog een paar daagjes kan blijven?”� vroeg ik smekend. Kevin keek naar Nick en Joe maar die schudden hun hoofden. “Ik wil je niet kwijt.”� Zei ik voordat ik mijn armen om zijn hals legde. De knuffel deed me een beetje beter voelen. “Maar tot morgenvroeg ben ik hier niet meer weg te slaan van je bed.”� Dat de volgende uren Kevin hier zou blijven maakte me toch vrolijker. “Ja en van ons ben je ook nog niet af hoor.”� Voegde Nora eraan toe. Het vooruitzicht dat mijn vrienden hier ook zouden blijven herstelde mijn humeur nu helemaal. Kevin zat heel de tijd op het bed en hield mijn hand vast terwijl we gezellig babbelden en spelletjes speelden. Na een uurtje kwam er een verpleegster binnen. “Sorry, maar de patiënt heeft nu echt rust nodig. Jullie mogen straks wel terug komen.”� Zei ze. Tja daar konden de anderen nu ook niet veel aandoen. Ze stonden recht en kwamen allemaal afscheid nemen. “Zou ik hier mogen blijven? Ik beloof dat ik haar laat slapen.”� Vroeg Kevin aan de verpleegster in het Engels. “Alsjeblief!”� voegde hij er in het Nederlands aan toe. “Ja, oké, maar als ik jullie betrap op praten dan vlieg je eruit.”� Zei ze lachend en streng tegelijk. Ja Kevin mocht blijven dacht ik blij. De verpleegster was waarschijnlijk gewoon bezweken voor zijn super schattige accentje bij zijn eerste Nederlandse woordje. “Tot straks.”� Riep iedereen zwaaiend voor ze de deur uitgingen. “Eindelijk alleen.”� Zei ik lachend en mysterieus. “Ah, nee zo niet. Jij gaat slapen. Vooruit onder de dekens.”� Beval hij me. Ik kroop maar onder en liet Kevin het deken over me leggen. “Slaapwel.”� Zei hij na een kusje en ging op de stoel naast het bed zitten. Ik kon met een gerust hart in slaap vallen, niet kon me gebeuren met mijn lieve schat naast me.
Door de ogen van Nora: Wat was het een volle dag geweest. Toen ik vanochtend opstond had ik geen idee wat er vandaag zou gaan gebeuren. Hoe een zonnige dag in het park begon en eindigde in het ziekenhuis bij Lies. Het was vreemd hoe het soms kon lopen, maar ik was blij dat alles in orde was met mijn vriendin. Kevin had eindelijk zijn gevoelens voor haar duidelijk gemaakt waar wij dan nog allemaal bij waren wat het gewoon nog liever maakte. Ik had dit zo lang al zien aankomen, maar het bleef mooi, zoals een romantische scène in een film. Maar het was Daphne die door mijn hoofd bleef spoken. Ik had gezien hoe ze keek toen Kevin Lies kuste. Haar ogen verraadde wat ze voelde en dacht. Ik wist dat Tristan nog ergens daar vanbinnen was, heel diep misschien, maar ik had die vonk tussen hen gezien, een vonk die niet zomaar zou verdwijnen. Het werd eens tijd dat ik een handje zou helpen, maar hoe?
Rond 6 uur ’s avonds: We waren een paar uur naar huis gegaan(met de bus, want niemand van ons kon rijden), hadden iets gegeten en waren nu dus weer op weg naar het ziekenhuis. Deze keer bracht mijn mama ons naar daar zodat we niet me de bus moesten. “Doe Lies de groetjes van me.”� Zei ze voor ze ons afzette op de parking. Stilletjes openden we de deur en gingen de kamer van Lies binnen. Zoals we gedacht hadden sliep ze nog, Kevin zat naast haar op een stoel en lag ook te slapen, hoe schattig. We vonden ons allemaal een plaatsje. Kevin werd wakker en verschoot even van de 4 mensen die plots bij in de kamer waren gekomen. “Gaat alles goed met haar?”� vroeg ik. Hij knikte “Ze slaapt al de hele tijd.”� Hij keek liefdevol naar Lies die rustig in en uit ademde. “Mijn doornroosje…”�
Een kwartiertje later werd Lies langzaam wakker. Ze rekte zich uit. “Jullie zijn er al! Had me dan wakker gemaakt.”� “Ja lag zo schattig te slapen, dat ik het niet over mijn hart kreeg.”� Antwoordde Kevin. Ik kon het blijven herhalen, maar ze waren écht een mooi koppel. Kevin ging naast Lies zitten en legde een arm rond haar. “Oké en vertel me nu eens over dat geweldige concert dat ik heb moeten missen.”� lachte Lies. “Ah ja daar heb je wat gemist.”� Zei Nick. “Wat!?”� riep Lies een beetje hyperactief. “Nora heeft gezongen, op het podium, voor heel de zaal, een nummer van ons en haar eigen nummer.”� Vertelde Joe. Lies haar mond was letterlijk opengevallen. “Heb ik dat moeten missen!!”� riep ze uit. “Oh, maar meid zo makkelijk kom je er niet vanaf hoor. Ik zal jou nog wel is horen zingen..”�zei ze vastberaden. Ik moest lachen, Lies was nog steeds dezelfde. Die operatie had geen haar op haar hoofd veranderd en daar was ik blij om.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.