FanFic.nl

De gevallen engel

Waanzin

Ik lachte opgetogen. Ze wilde me leren kennen. Ze wilde bij me zijn. Hoe moest ik dit verder aanpakken? Zou ik mijn engelen vaardigheden toepassen, om dit meisje te verleiden? In een recordtempo zou ik dit bij elk willekeurig meisje zonder woorden voor elkaar krijgen.
Maar dit zou niet eerlijk zijn. Ik wist dat mijn tijd gelimiteerd was en wilde dat ze uit vrije wil de beslissing zou nemen om onze liefde te vereeuwigen. Mijn aanwezigheid deed al meer dan de bedoeling was, het verwarde haar. Het vrolijkte haar op, ik had mijn missie al volbracht. Maar ik kon niet.. Ik moest het een kans geven.
Out of the blue, zonder een bestelling te hebben geplaatst, gaf de serveerster me een drankje.
"Deze whiskey zijn van die drie dames aan de bar daar."
Ik keek naar achteren, de jonge giechelende meisjes zwaaiden bijdehand naar me en wenkten dat ik naar ze toe moest komen. Omdat ik nog steeds een engel was, kon ik deze meisjes doorzien. Ze hadden eeuwenlange levens voor de boeg nodig om zich verder te kunnen ontwikkelen. Een meisje van hen met vuilblond haar was duidelijk kwaadaardig, de andere twee waren de meelopers van het groepje.
Ik wist dat mijn gedaante verliefdheden en wellustigheid op zou wekken, maar ik had niet doorgehad hoe onbehagelijk Aurélie zich hierdoor voelde. Ze voelde zich opgelaten en duidelijk de mindere in vergelijking tot de meisjes aan de bar. Ze had geen idee hoe beminnelijk ze was. Hoe had ze kunnen weten, dat aandacht van wie dan ook me werkelijk gestolen kon worden.
"Je valt in de smaak." Aurélie lachte schamper en vermeed oogcontact.
De meisjes zwaaiden onherroepelijk. Het meisje met blond haar knipoogde. Ik keek weg.
"Ach, het interesseert me niet zo." Zei ik naar waarheid.
"Ze zijn de populairste meisjes uit dit dorp. Iedereen wil bij hen zijn." Zei ze, terwijl ze me nog steeds weigerde aan te kijken.
"Ik ben niet iedereen." Antwoordde ik.
"Ze begrijpen niet, wat je met mij doet." Zei ze terug
Ik wilde Aurélie hand aanraken die op tafel lag. Ik had haar zo graag aan willen raken. Dit was het moment om het te doen. Net toen ik dit wilde doen, werd Aurélie defensief en afstandelijker. Mijn hand liet ik slap op de tafel vallen zonder haar aan te raken.
"Weet je, ik ken je eigenlijk niet. Het is niks voor mij om zomaar met een vreemde in een kroeg te belanden." Zei ze.
"Ik kan wel ergere dingen bedenken die je met vreemden zou kunnen doen." Zei ik glimlachend.




TO BE CONTINUED

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.