FanFic.nl

Miss Secret[Zayn Malik] COMPLETED

Ch. 21

Zayn POV

Alle meisjes zien er zenuwachtig uit en ik weet niet waarom. Ik bedoel, schuif dat verrekte tijdschrift onder d’r neus en laat haar d’r overheen komen. Ik snap het probleem niet.
We staan allemaal voor Gwen nu. De Starbucks-Employees kijken ons allemaal vreemd aan(misschien omdat we met zo’n grote groep zijn, misschien omdat ze ons stiekem toch herkennen)(Nee Zayn, jullie zijn on-her-kenbaar) en Gwen ziet er achterdochtig uit. Ze observeert ons met samengeknepen ogen, maar ze houdt het boek in haar handen stevig vast.
‘Hey Gwen,’ zegt Eihlynn té vrolijk, en ze gaat naast Gwen zitten. Ik werp haar een blik toe. Goeie zet, actrice-van-het-jaar.
Eihlynn negeert me en kijkt Gwen glimlachend aan. ‘Heb je al voor ons besteld?’
‘Probeerde ik ook, maar die daar-’ ze gebaart naar één van de serveersters, één met duidelijk geverfd zwart haar(door de blonde uitgroei), spinnenpoot-wimpers, pandaogen, en een oranje teint. Haar mond is opengevallen, zodat ik een uitstekend zich op haar kauwgum heb. ‘-wilde me niet geloven en is toen weggelopen.’
‘Ach nou,’ zegt Luke. ‘Eh, meisje?’
Kauwgum lijkt uit haar dagdroom te ontsnappen en kijkt hem met open mond aan, terwijl haar ogen onbeschaamd over hem heen glijden. Hij was natuurlijk weer zo slim om zijn beanie en zonnebril af te zetten, waardoor ze een volledige uitkijk heeft op zijn gezicht. Natuurlijk weet ze wie hij is: ze kan niet ouder zijn dan 19 en is Australische notabene.
Slim, Luke. Slim.
Hannah slaat haar armen over elkaar heen en schiet Kauwgum een dodelijke blik toe. Die negeert het en staart nog steeds openlijk naar Luke’s gezicht. Ze knippert en glimlacht.
‘Ja?’ vraagt ze, haar stem duidelijk proberend hem te versieren. Luke lijkt onaantastbaar en houdt zijn gezicht blanco.
‘We zouden graag wat willen bestellen. En pak een briefje, anders vergeet je het begin na de helft.’
Kauwgum knikt en racet naar de kassa, pakt een aantekeningenblok en een pen, en rent dan weer naar Luke.
Ze knippert.
Weer.
Luke begint in een in een monotone stem langzaam de bestellingen op te schrijven, en Kauwgum probeert ze allemaal op te schrijven. Uiteindelijk vraagt ze of hij het wil herhalen, wat hij ook doet(geïrriteerd).
Als we even later allemaal onze bestelling hebben, kijkt Gwen ons aan.
‘Oké, er is duidelijk iets aan de hand. Wat?’
We kijken elkaar aan voorzichtig aan. Eihlynn slikt moeizaam. ‘Nou Gwen, weet je-’
‘Jason gaat vreemd.’ Flapt Quinty eruit, waarna ze haar handen voor haar mond slaat met grote ogen.
Gwen’s mond valt open en haar ogen vullen zich met tranen, maar ze lijkt zich te vermannen en kijkt ons dodelijk aan.
‘Jullie hebben geen bewijs,’ zegt ze, haar stem scherp.
Grace kijkt de groep rond, pakt Eihlynn’s tas en haalt het tijdschrift eruit. Ze schuift het voorzichtig naar Gwen toe. Die staart met grote ogen naar de voorpagina.
‘Dit is geen bewijs.’ Zegt Gwen vastbesloten, al klinkt er beginnende paniek in haar stem. ‘Het is een roddelblad. Dat is geen bewijs.’
‘Dat weet je niet zeker,’ zegt Eihlynn zacht. ‘Ik bedoel, ze hadden het niet bepaald bij het verkeerde eind toen ze het over mij hadden.’
‘Nee, nee. Daarover heb ik het niet.’ Zegt Gwen met een trillende stem.
‘Hoe bedoel je?’ vraag ik.
‘Dit is zijn ex-vriendin, hij heeft al meer dan een jaar niet meer met haar. Dit kan geen recente foto zijn.’
Ik kijk Eihlynn aan. ‘Zat zijn haar vorig jaar zo?’ vraag ik.
Gwen staart naar de pagina. Dan lijkt er iets tot haar door te dringen. Haar handen beginnen te trillen en ze fluistert:
‘Nee.’

Grace POV

‘Ze ligt nu al een dag op bed.’ Zegt Eihlynn, terwijl ze door de gang heen-en-weer loopt.
Quinty leunt tegen de muur aan. ‘Ik altijd en mijn grote mond,’ fluistert ze. ‘Dit is mijn schuld.’
‘Het is niet jouw schuld dat Jason vreemd is gegaan.’ Zegt Eihlynn fel. ‘Je had het wel wat voorzichtiger kunnen zeggen ja, maar dit is niet jouw schuld.’
‘Het is mijn schuld dat ze hierbinnen ligt!’ kaatst Quinty terug. ‘Ik had het voorzichtiger moeten zeggen.’
‘Als je het zo aanhoudt, is het misschien toch waar!’
‘Misschien wel ja! Of misschien had jij niet dat tijdschrift op moeten pakken!’
‘Oh? En nu is het mijn schuld!?’
‘Dat zeg ik niet. Ik zeg alleen dat we het hadden kunnen voorkomen.’
‘We hadden dit niet kunnen voorkomen! Je weet nooit wat de toekomst brengt!’
‘Wat heb jij nou weer? Je geheim is de wereld rond en plotseling gedraag je je als Ghandi.’
‘Ik weet tenminste hoe het is!’
‘Hoe wat is? Je te voelen alsof de hele wereld je haat? Want daar heb ik wel ervaring in.’
‘Oh ja? Hoe-’
‘Kappen nu.’ Zeg ik, kalm. ‘Ruziemaken en elkaar beschuldigen lost niets op.’
Quinty en Eihlynn kijken me aan, verbaast.
‘Gwen ligt daar omdat ze het zelf wil. Je kunt ervoor kiezen om dag in dag uit over die ene jongen, of dat ene meisje te janken omdat hij of zij je hart heeft gebroken, maar je kunt er ook voor kiezen om je nest uit te komen, je mooi te maken en het van de zonnige kant te bekijken. Nu is het nog maar een dag geleden en heeft ze Jason geloof ik nog niet eens gebeld, maar ze kan nu wel uit haar bed komen om te gaan ontbijten. Het is maar net of je de knop moet omzetten of niet.’
‘Nu ben jij Ghandi.’ Zegt Quinty droog.
Ik sluit mijn ogen en probeer de opkomende hoofdpijn weg te drukken. ‘Laten we gewoon naar beneden gaan en ontbijten. Gwen komt toch niet.’
Eihlynn kijkt me even schattend aan, en knikt dan. ‘Ja.’

Michael POV

Ik maak me zorgen. Echte, serieuze zorgen.
Ik weet hoe Gwen is. Ik ken haar eigenlijk al langer. Via internet hadden we elkaar ontmoet. We lijken op elkaar. Als we ons niet lekker in ons vel voelen, dan raken we in onszelf gekeerd. Al doet zij dat met lezen, luisteren naar muziek en niets zeggen, heb ik dat met juist extra luid gaan doen. Opvallen, grapjes maken, muziek maken. Ik heb het ooit zover gehad dat ik mezelf wel om het leven wilde brengen. Ik voelde me zo vreselijk. Maar toen vroeg Luke of ik mee wilde doen aan zijn filmpjes en samen maakten we covers en toen veroverden we de wereld.
Naja, Louis Tomlinson.
Nadat hij ons had getweet gingen onze views omhoog als een raket. Plotseling kregen we meer fans dan we ooit voor mogelijk hadden kunnen houden.
Nu kan het voor haar lijken alsof de hele wereld haar haat. Ik bedoel, al haar vriendinnen zijn gelukkig met hun vriendje, en zij heeft nét eentje die aan de andere kant van de wereld zit en vreemdgaat. Niet echt plezierig.
Ik sta op van de ontbijttafel.
‘Waar the hell ga je heen, Michael?’ vraagt Luke, terwijl hij één wenkbrauw optrekt.
Ik schenk hem een droge blik en hij lijkt zich iets te realiseren.
‘Oh, oh, eh… veel succes.’
Ik geef iedereen een halve glimlach en loop weg.
Ik kom in de hal aan, groet de man in uniform in de lobby en ren de trap op. Ik haat met de lift gaan. Ik krijg er altijd zo’n verschrikkelijk gevoel in mijn maag van.
Hijgend arriveer ik bij de bovenste verdieping, waar onze kamers zijn. Ik loop naar Gwen’s kamer en sta ervoor stil, twijfelend.
Zou ik dit nou wel doen? Straks wordt ze kwaad…
Ik schud die gedachte uit mijn hoofd en open de deur zonder te kloppen.
De hele kamer is donker. Het enige licht is het zonlicht dat naar binnen schijnt door de halfopen gordijnen voor het balkon. De deuren van het balkon staan open en de wind jaagt naar binnen, de gordijnen opzij proberend te slaan. Op het bed ligt een hobbel, bedekt met dekens. Gwen.
Ik loop er met kordate passen heen en ruk het beddengoed van haar af.
Maar er ligt geen Gwen. Alleen maar een hoop kussens.
Ik voel lichte paniek in me opborrelen en snel naar de badkamer. Ook het licht daar is uit. Als ik het aanknip en de ruimte doorspeur, merk ik dat Gwen ook daar niet is. Ik loop de kamer weer in en kijk twijfelend om me heen. Dan besluit ik naar het balkon te gaan. De wapperende gordijnen schuif ik moeiteloos opzij en ik stap het balkon op.
Ik werp een blik op de opgekrulde, menselijke vorm die op de grond zit en mijn hart begint pijn te doen.
‘Gwen,’ fluister ik.

Hoofdstuk 21! Ga proberen zo snel mogelijk het nieuwe hoofdstuk online te zetten Nu moet ik bezig aan mijn huiswerk (:
xx

Reacties: