FanFic.nl

A Beautiful Strenght: Ballet

Hoofdstuk 8: Het winterdorp

Het dorp bestaat uit verschillende huisjes en een dorpsplein. In een weide aan de rand van het dorp, staan paarden in de sneeuw. De daken liggen vol sneeuw en er hangen ijspegels aan. Op de muren van de huisjes zijn prachtige schilderingen aangebracht.
Brigitte pakt mijn hand en trekt me mee richting een huis met een gele voordeur.
‘Mama, kijk eens wat ik gevonden heb in het bos.’ Haar moeder komt de keuken uit.
‘Nee maar,’ begon ze. ‘Bent u verdwaald geraakt in de bossen?’ Ik knik maar. Zonder Brigitte zou ik ook verdwaald zijn in de bossen.
‘Ik ben op reis en ik heb nog een lange weg te gaan. Het was fijn om uw dochter te ontmoeten en een stukje met haar mee te reizen.’
‘Nog een lange weg te gaan, zeg je. Blijf vannacht lekker hier slapen en rust wat uit. Van mij mag je zo lang blijven als je wilt.’
‘Dank je wel mevrouw.’
‘”Kind”, ga toch zitten. Ik zal een lekkere warme beker chocolademelk maken. Brigitte wil je ook een beker chocolademelk?’
‘Met marshmallows graag.’ Samen met Brigitte ga ik op de bank zitten. Het huisje is klein. De muren zijn lichtgeel. Er brand een haardvuur en op de schouw staan heel veel fotolijstjes. De moeder van Brigitte komt weer binnen met een dienblad met drie bekers warme chocolademelk en een schaal vol koekjes.
‘Vertel eens Clara, waar gaat je reis heen?’
‘Ik ben op reis naar de wijze uil. Ik weet niet precies hoe ik daar ga komen, maar ik weet dat koningin Fatima me een raadseltje gegeven heeft. Als ik dat raadseltje blijf volgen, moet ik er vast komen.’
‘Koningin Fatima, de koningin van de bosnimfen? Dan heb je al een lange reis achter de rug. Geen wonder dat je er zo vermoeid uitziet.’ Clara had het zelf nog niet door. Nu dat er iets van gezegd werd, drong het ook tot haar door. Ze moest er wel moe uitzien.
‘Ik zal iets lekker te eten voor je maken en dan kun je misschien wel even uitrusten.’ Ik knik.

Na het eten, kijkt Brigitte mij hoopvol aan.
‘Clara ben je echt te moe om mee te doen aan het sneeuwballengevecht?’ Haar moeder kijkt Brigitte bestraffend aan.
‘Brigitte, dat vraag je niet.’ Ik herinner me nog goed dat ze me vanmorgen gevraagd heeft of ik mee wilde doen.
‘Nou goed, ik zal even komen kijken.’ Brigitte begint breed te lachen. Ik wil haar moeder helpen met opruimen, maar die maakt een gebaar van ga maar alvast naar buiten.
Het dorpsplein is omgetoverd tot een groot sneeuwfestijn. Ik zie de sneeuwelfjes nog net wegvliegen. De verse sneeuw ruikt heerlijk. Ook nu ruik ik weer de geur van frisse pepermunt. Een aantal mensen van het dorp verzamelen zich. Ik zie jong en oud. Ik denk aan mijn oude buurman die altijd moppert op de sneeuw. En als we dan per ongeluk een sneeuwbal tegen zijn ruit gooien, heft hij altijd kwaad zijn arm op. Hier staan nu al mensen met sneeuwballen in hun handen. De burgemeester komt eraan en opent officieel het sneeuwballengevecht.
Nog voordat de openingswoorden volledig uitgesproken zijn, wordt de eerste sneeuwbal al gegooid. Ik ga een stukje dichter tegen de huizen aan staan. Ik vind sneeuwballen wel leuk, maar zo leuk nu ook weer niet. Er staan nog een paar mensen tegen de huizen aan. Zij kijken net als ik naar het gevecht en sommige moedigen ook mensen aan. Ik laat mijn blik ook langs de kinderen glijden. Brigitte heeft rode wangen gekregen van de inspanning. Plots krijg ik ook een sneeuwbal tegen me aan.
‘Sorry,’ wordt er vanaf de andere kant van het veld geroepen.
‘Maakt niets uit,’ schreeuw ik terug. Een jongeman komt mijn richting op gerend.
‘Het spijt me echt heel erg,’ zegt hij nogmaals als hij voor me staat. Hij klopt de sneeuw van mijn kleren af.
‘Ik ben Eric.’
‘Clara.’
‘Ik heb je hier nog nooit gezien, klopt dat?’
‘Ja dat klopt. Ik ben op doorreis.’
‘Ah een reiziger. Dat is leuk. Ik houd zelf ook heel erg van reizen, maar mama vond het niet zo heel goed. Op mijn laatste reis was ik meer dan een half jaar weggebleven. Toen ik terugkwam kreeg ik enorm op mijn kop. Maar we wonen ook in zo’n mooi betoverend land. Je vergeet dan gewoon je thuis.’
‘Ja, dit land is inderdaad prachtig en erg betoverend.’
‘Eric, kom je nog of blijf je daar staan kletsen!,’ wordt er vanaf het midden geroepen.
‘Ik ga maar weer. Misschien zie ik je nog een keer.’
‘Tot ziens,’ zeg ik maar. Ik blijf nog een tijdje staan kijken en dan besluit ik naar bed te gaan. Mijn oogleden vallen al heel snel dicht.

Als ik de volgende dag wil vertrekken, weet Brigitte me te overtuigen om ook naar het dorpsbal te komen die avond. Ik moest het echt een keer meemaken, zei ze. Als ik echt eerlijk tegen mezelf ben, was het niet zo heel moeilijk om te overtuigen. Want eigenlijk wil ik helemaal nog niet weg. De Eric die ik gisteren heb ontmoet, speelde vannacht de hoofdrol in mijn dromen. Ik hoop hem stiekem nog eens te zien. Al kan ik hier niet te lang blijven dwalen. Ik mis thuis nog steeds. Daarbij wat heeft het voor zin om verliefd te worden op een sprookjesfiguur. Maar nietemin sta ik nu weer op het dorpsplein, waar de sneeuw nu helemaal weg is en versierd is met slingers en een discobal, te zoeken naar Eric. Ik zie hem zo snel niet staan en besluit hem maar uit mijn hoofd te zetten.
In het midden van het plein beginnen vier meisjes te dansen. Ze bewegen prachtig synchroon. Ze herhalen twee keer dezelfde stappenserie. Op dat moment reikt een van de meisje mij de hand en trekt ze me mee. Ik dans dezelfde stappenserie nogmaals met ze mee. Vervolgens worden er nog een paar volwassenen bijgehaald. We dansen continu dezelfde stappenreeks en er komen steeds meer mensen bij. Als de muziek ophoudt, beginnen de mensen aan de zijkant te klappen. De meisjes maken een buiging. Samen met mij maken ze de dansvloer weer vrij.
‘Jij bent vast Clara,’ begint er een.
‘Brigitte zei dat je bij haar logeert.’
‘Zo leuk om je te zien.’
‘We hebben nu eindelijk een keer samen kunnen dansen.’
‘Vind je dat ook niet het geweldigste dat er is. Samen kunnen dansen met je vrienden.’
‘Je vult elkaar prachtig aan en je staat er samen om er iets geweldigs van te maken.’ De meisjes praten zo snel achter elkaar door, dat ik geen flauw idee heb wie wat zegt. De enige zin die echt blijft hagen, is dat ze mij in hun vriendengroep hebben opgenomen. Ze hebben iets voor me gekocht. Ik hang het balletschoentje ook aan mijn armbandje. Verbaasd zie ik ook een sneeuwvlokje eraan hangen. Die zal dan wel bij het maken van mijn jas eraan gehangen zijn.
Ondertussen ben ik door de meisjes in een groepsknuffel genomen. Brigitte is er ook bij komen te staan. Dan hoor ik plots zijn stem.
‘Dames, zou ik Clara toevallig mogen lenen voor een dans.’ De meisjes beginnen te giechelen en laten me los, zodat ik naar Eric om kan draaien.
‘Mag ik deze dans van je,’ vraagt hij beleefd.
‘Maar natuurlijk,’ antwoord ik, terwijl ik zijn hand pak. De mensen op de dansvloer gaan voor ons aan de kant. De muziek zet zachtjes in. Hij pakt mijn handen en laat me een rondje draaien. Samen stappen we en draaien we. Het duurt niet lang of ik heb het gevoel dat ik zweef. Dan tilt hij me echt hoog de lucht in. Het voelt even onwennig. Ik ben nog nooit gelift tijdens mijn lessen. Maar toch voelt het helemaal goed aan. Het lijkt net of hij me hoort op te tillen.
Als de muziek stopt, wordt ik weer terug de realiteit ingetrokken. Eric laat me los en mijn huid die hij net aanraakte begint te gloeien. Andere mensen komen nu ook op de dansvloer en Eric begeleidt me de dansvloer weer af. Hij pakt iets te drinken voor me.
‘Je kunt goed dansen,’ heropent hij het gesprek.
‘Dank je,’ antwoord ik beleefd. ‘Jij ook.’ Hij begint te lachen.
‘Het lijkt wel het enige wat we hier doen. Dansfeesten en sneeuwbalgevechten. Jij hebt ze allebei meegemaakt binnen een week.’
‘Dit dorpje heeft echt wel meer dan alleen maar sneeuwbalgevechten en dansfeesten. Het heeft een prachtige magische sfeer en heerlijke pepermuntgeur. Daarbij lijkt het altijd kerst en kerst staat voor gezelligheid. Je hebt ook nooit last van te veel hitte, waardoor je niet meer weet wat je met jezelf aan moet.’ Eric begint te lachen.
‘Toch gaat dat alles een keer vervelen. Op dat moment wil je hier weg. Ik wilde de wereld zien.’
‘Dat kan toch alsnog. Als je iets echt wilt, zou je je door niemand tegen moeten laten houden.’
‘Dat zijn wijze woorden,’ fluistert hij tegen me.
‘Nou, zo nu en dan kan ik best wel wijs zijn. Als ik mezelf er dan ook aan kan houden.’
‘Wijsheden geef je niet alleen aan anderen, maar ook aan jezelf.’
‘Dat is ook een wijsheid hoor,’ begin ik te lachen.
‘Je vertrekt morgen of niet?’ is hij plots weer serieus. Ik knik.
‘Ja, ik wil nergens te lang blijven. Thuis zijn ze vast ongerust waar ik ben.’
‘Kun je ze geen berichtje sturen. Het is hier een stuk fijner met jou, dan zonder jou.’
‘Ik zou niet weten hoe. Daarbij heb ik nog een lange weg te gaan. Mocht ik me bedenken en niet naar huis meer willen, dan kan ik altijd nog omdraaien en zal ik het je laten weten.’
‘Als je morgen vroeg wilt vertrekken, kun je beter vroeg naar bed gaan. Je hebt een lange weg te gaan voordat je bij het volgende dorpje bent.’
‘Ik zal je wijze raad dan maar opvolgen,’ probeer ik het luchtig te maken. Het afscheid nemen van Eric valt me zwaarder dan had gemoeten. Bewijs dat ik hier al te lang ben, houd ik me voor. Ik kan immers niet verliefd worden op een persoon in een vreemde wereld, die mijn eigen wereld niet is. Mijn hart verteld me echter iets heel anders dan mijn verstand. Waarom is alles ook zo verwarrend?

Reacties: