FanFic.nl

Carved[Luke Hemmings]

Prologue

Prologue
Het zakmes blonk in het licht van de zon, die langzaam van zijn hoge troon naar beneden klom. De jongen keek naar het meisje. Zijn hazelnootkleurige ogen twinkelden met kattekwaad, zijn lippen in een halve glimlach getrokken terwijl hij haar in zich opnam.
Zij frummelde onbewust aan de hem van haar donkerblauwe trui en plaatste haar blik van hem naar de boom. Het was een oude, majestueuze eik, die vijftig jaar terug op de gronden van hun internaat was geplaatst. Omdat de herfst langzaam zijn intrede deed, was het gris en het donkergroene bladerdek van de eik begon langzaam zijn sterke kleur te verliezen. Snel genoeg zouden ze loslaten van de kronkelende takken, en op de grond vallen als gele of rode verschrompelingen, geesten van wat ze ooit waren geweest.
Hij deed een snel stapje naar voren om een gerichte kus op haar lippen te plaatsen. Zijn plan was om het kort te houden, een snelle, doch liefdevolle kus met haar te delen. Zij had daarentegen andere plannen en trok hem dichter naar haar toe, terwijl ze haar lippen tegen de zijne bewoog. Toen de twee terugtrokken, hij lui grijnzend en zij een aardbei rode kleur, gaf het meisje een klein klopje op de wang van de jongen en duwde hem voorzichtig weg. Giechelend, aangezien hij probeerde haar weer te kussen.
De jongen draaide zich om naar de boom, klapte het zakmes uit, en zette het lemmet tegen de schors. Toen leek hij van gedachte te veranderen en draaide om, pakte het meisje vast, trok haar naar zich toe zodat ze tegen zijn borstkas aan zat met haar rug en rustte zijn hoofd op die van haar. Ze draaiden zich naar de boom toe, en hij begon te werken.
Het meisje keek bewonderend toe hoe hij vakkundig hun initialen in het hout zette. Toen de jongen aan het hart, dat hun initialen zou omringen, wilde beginnen, stopte het meisje hem, pikte het zakmes en begon er zelf aan te werken.
Het was moeilijker dan ze had gedacht maar ze probeerde toch zo net mogelijk te werken. Toen ze eindelijk klaar was, liet ze het mes op de grond vallen, draaide zich om in zijn armen, en wierp de hare om zijn nek.
Hij glimlachte, fluisterde een zin dat haar altijd zou bijblijven, en kuste haar, langzaam en voorzichtig.
Zij heeft die kus nooit vergeten.
Hij heeft haar hart met zich meegenomen toen hij wegging.
Zij herinnert zich nog steeds de woorden die hij fluisterde.
Hij heeft zijn belofte niet gehouden.

Proloog! En?
Bietsie dramatisch, maar da's het leuke aan schrijven
Okee ik heb morgen een PW en SO van twee bèta vakken waar ik niet goed in ben en heb nog niet geleerd en 't is inmiddels 20 over 5 dus ik zit in de problemen.
xx

PS: Ik heb me voorgenomen een lijstje te maken van wie meeleest, dus als je niet meer meeleest, meld 't dan ff, dan haal ik je d'r af.

Reacties: