FanFic.nl

Marry me or die (Draco Malfoy)

Hoofdstuk 24

(Blaise pov)
Ik ruk het papiertje uit zijn handen en lees het. "Oh mijn God." Fluister ik wannder ik het gelezen heb. Wanneer ik nogmaals naar Draco kijk zie ik dat er nog steeds geen beweging in hem gekomen is. "Komaan man, ik weet dat het erg is maar je kan hier niet heel de dag zitten." Weer geen reactie. Hard schud ik hem door elkaar maar plots valt hij als een lappenpop tegen me aan. Mijn gewaad wordt zijknat van zijn tranen. Ik zet me naast hem op het bed en probeer hem zo goed mogelijk te troosten.

(Artemis pov)
Wanneer de zon helemaal op is, draai ik me om en wandel ik de poort door. Met elke stap naar het huis sluit ik een ander deel van mezelf af. Als ik op de deur klop ben ik leeg en klaar om mijn lot onder ogen te komen. De deur wordt geopend door een kleine huiself. "Bbbbennnt u mevrouw Dumbleddddoorree?" Vraagt de huiself bang. "Ja." Antwoord ik met een ijzige stem. In dit huis kan ik mijn muren niet verbreken, hoe erg het ook was voor deze arme huiself. "Vvvvolllgtt u mij?" piept hij. Zonder een woord volg ik hem de gang door. We komen aan in een enorme eetkamer. Het had een mooie victoriaanse stijl, met mooie donkere meubels. Ook hangen er prachtige schilderijen tegen de muur. In het midden van het vertrek ligt een lanng tapijt waarop een bijna even lange, donker eikenhouten tafel staat. Aan de tafel zitten 2 vrouwen en 1 man. Je ziet meteen dat het famillie van Draco is. Zijn vader en moeder heb ik al eens gezien op het treinstation. En wie kent Bellatrix Lestrange nu niet? Lucius staat op en wandeld naar me toe. "Welkom in ons huis Mevrouw Dumbledore." Hij probeert vriendelijk te zijn maar ik zie de angst en zorgen in zijn ogen. "Danku, meneer Malfoy." Zeg ik met een kleine glimlach. "Noem hem maar gewoon Lucius. Deze mislukkeling verdiend jou beleefdheid niet." Hoor ik een kille stem misprijzend zeggen. Lucius kijkt bang en gekwetst naar een punt net boven mijn schouder. Traag draai ik me om en ik kijk Lord Voldemort onbevreesd aan. "Gegroet my lord." Zeg ik met een kleine buiging. "Ik moet jou goede manieren wel prijzen, meisje." Antwoord hij met een glimlach. "Dankje my lord." Antwoord ik en ik glimlach terug. Aan niets kan hij zien dat ik bang ben. "Ben je klaar om je vader te leren kennen?" Vraagt hij me dan. Vastberaden knik ik. 'Ik ben helemaal klaar om mijn fake papa te leren kennen.' Denk ik een beetje spottend. "Igor, kom maar binnen." Zegt Voldemort. Een grote man met donkerbruine haren en ogen stapt trots binnen. "Blij je eindelijk te ontmoeten, Artemis. Je ziet er stralend uit." Zegt hij met een grote glimlach. "Hallo, Meneer Dumbledore." Zeg ik weer met een kleine buiging. "Noem me maar gewoon vader." Hij komt naar me toe en omhelst me. Ik moet mezelf inhouden om hem niet weg te duwen. Mijn armen gaan helemaal rond hem, zo mager is hij. "Ik had niet verwacht dat je deze keuze zou maken." Zegt hij wanneer hij me eindelijk terug los laat. "Waarom niet? Een betere man dan Lord Voldemort bestaat niet. En Albus is toch een dwaze oude man." Zeg ik met een gemene lach. Dat waren de twee grootste leugens aller tijden, en ik vrees dat het hier niet bij zal blijven.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.