FanFic.nl

Dr. Hebi

2: Dr. Hebi

Die avond zat ik op mijn kamer met mijn mobiel in mijn hand.
"Oké, laten we hier maar klaar mee zijn," mompelde ik in mezelf. Ik pakte het nummer erbij en toetste het in. Ik begon nog even mijn paar openingszinnen in mijn hoofd te herhalen en toen klikte ik op het groene knopje.
Tuuuut.
Tuuuut.
Ik slikte een keer en bereidde me goed voor.
Tuuuut.
Tuuuut.
Nu niet lang meer.
Tuuu--
"Dit is Dr. Hebi, waarmee kan ik u helpen..?" klonk plotseling een vreemde, bijna enge stem aan de andere kant van de lijn.
Ik was nog even in shock en zei snel mijn openingszin.
"Uh-- met Kayla Adkin, ik bel in verband m-met de stage..."
"Oh ja, Kayla, hm? Ik verwachtte het al... Mag ik je vragen waarom je eigenlijk deze ssstage wilt doen?"
"Nou, ik..."
Ik vond die stem maar vreemd. Het klonk glad en griezelig. De S sprak hij op een vreemde manier uit. Een beetje als een.. Slang.
"...ik vind de wetenschap best interessant en.. Er waren niet echt veel andere stages."
"Hm hm hm... Ja, de wetenschap is interessssant. Zeg, wanneer denk je dat je kunt komen?"
"Uh-- i-ik weet niet, ehm..."
"Wat dacht je van morgenmiddag..? Als je er tenminste tijd voor hebt."
"Uh, oké.."
"Mooi zo. Weet je de weg naar Asfordby Straat 341?"
"Uhm-- ik denk het."
"Het is heel sssimpel. Daar woon ik namelijk, gewoon aanbellen. Dan kan ik ten eerste het contract ondertekenen. Neem je die mee?"
"N-natuurlijk."
"Mooi... Dan zie ik je morgenmiddag, kijk zelf maar hoe laat je komt. Tot ziensss..."
Tuuut tuuut tuuut tuuut..
Ik haalde snel mijn mobiel weg bij mijn oor en zette het uit. Dat was een griezelige stem. Heel griezelig zelfs. Ik had nog nooit zoiets gehoord. Het klonk alsof die Dr. Hebi elk moment in een gruwelijke lachbui kon uitbarsten. Een duivelse lachbui. En dan nog die vreemde S-klank van hem... Het klonk werkelijk slangig. Was dat eigenlijk wel een woord?
Ik schudde de gedachte uit mijn hoofd. Alle wetenschappers zijn een beetje vreemd, zei ik tegen mezelf. Maar dat betekent niet dat ze het gemeen bedoelen, oké Kayla?
En die gedachte hield ik maar in mijn hoofd, al wist ik zelf heel goed dat er iets vreemds was aan deze persoon...

De volgende dag kwam ik op de fiets aan bij de Asfordby Straat. Het was een rustig straatje, er kwamen niet veel auto's langs en de huizen langs de weg waren allemaal alleenstaand. Ik keek naar de huisnummers van de huizen op zoek naar nummer 341.
Uiteindelijk was ik aangekomen bij het goede huis. Het was een huis zoals alle andere die er stonden. Witte huisjes met een kleine voortuin.
Ik parkeerde mijn fiets op de stoep voor het huis en ademde diep in. Voorzichtig liep ik door het hek en liep over het pad door de kleine voortuin. Het viel me op dat deze voortuin nog keuriger was dan die van de andere huizen hier. Het gras was mooi kort, de bloemen goed verzorgt en er was geen onkruid te bekennen. Ik bewonderde de tuin en ging toen voor de voordeur staan. Ik checkte het nummer nog voor de zekerheid. 341. Ja, dat was wel het goede nummer…
Opnieuw ademde ik diep in en hief mijn hand om op de deurbel te drukken, maar nog voordat ik de kans had gekregen om dat te doen, werd de deur opengedaan.
“Ah, Kayla Adkin, is het niet?”
Ik deed snel een stap achteruit en keek de man in de deuropening recht in zijn ogen. Een vreemde rilling liep over mijn rug. Zijn ogen hadden een onnatuurlijk groene kleur en zijn pupillen leken meer op kleine streepjes dan op rondjes. Ook zijn onnatuurlijk bleke huidskleur gaf me een rilling. Het was bijna sneeuwwit. Zijn haar was lang en donkerbruin en hing los om zijn gezicht.
Maar wat me al helemaal een naar gevoel gaf was zijn grijns. Ik had nog nooit iemand op zo’n manier zien kijken. Zijn mondhoeken krulden omhoog en zijn felgroene ogen werden groter. Ik wilde wegrennen van angst, maar op dat moment vervaagde de griezelige grijns van de man en hij kreeg een wat zachtere uitdrukking.
“Mijn naam is Dr. Hebi,” zei hij met een wat kalmere stem dan hoe hij zijn openingszin zei. Hij stak zijn hand uit.
Voorzichtig pakte ik hem vast.
“Ik ben K-Kayla,” zei ik.
Ik voelde mijn hand trillen in de zijne. Dit was niet goed. Dr. Hebi kneep zijn ogen heel even tot spleetjes en zijn grijns keerde voor een milliseconde terug op zijn gezicht. Het was maar voor heel even, en toen liet hij mijn hand weer los. Hij keek me nog een paar seconden aan en draaide zich toen om. Ik onderdrukte een zucht van verlichting.
“Kom binnen,” zei hij terwijl hij me naar binnen wenkte.
Ik knikte en stapte met knikkende knieën zijn huis in.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.