FanFic.nl

Dr. Hebi

3: Slang

Ik volgde hem door de gang en we kwamen in de woonkamer. Het was een kleine kamer met twee ramen, een bank en een tafel met twee stoelen. Niet echt bijzonder, maar wat me wel opviel was dat deze kamer ook keurig was. De vloer was brandschoon en geen van de spullen die er stonden bevatten stof.
Hebi ging bij de tafel staan en draaide zich naar me om.
“Ga zitten,” zei hij op vriendelijke toon. Ik deed wat hij zei.
“Wil je iets drinken? Koffie? Thee? Iet anders?”
Ik glimlachte voorzichtig. “Eh, thee alstublieft.”
Hij glimlachte breed terug en knikte. “Komt eraan.”
Hij verliet de kamer en ik zuchtte. Er was iets aan deze man dat me niet aanstond. En dat was niet zijn vreemde kleur ogen of zijn huidskleur. Het was die blik die hij me gaf toen hij de deur opende. Dát was maar amper menselijk.
Ik bekeek de kamer nog even en zag toen een paar dingen staan die met wetenschap te maken hadden. Ik zag een prikbord aan de muur hangen met papieren waar allemaal formules opstonden die ik niet begreep. Op de vensterbank bij het raam stond een pot met één of ander dier op sterk water. En naast het raam stond een vitrinekast met daarin de droge, doorzichtige huid van een enorme slang. Ik huiverde. Slangen waren nooit mijn favoriete dieren geweest. Eerlijk gezegd vond ik die beesten zelfs vreselijk eng. De manier waarop ze keken stond me niet aan. En de manier waarop ze zich bewogen ook niet.
Toen kwam Hebi de kamer weer binnen met twee kopjes thee in zijn handen. Hij gaf mij één van de koppen en ging toen op de stoel tegenover mij zitten. Hij zette zijn thee neer op de tafel en keek me even aan.
“Je wilt gaan stagelopen bij het wetenschapslab, nietwaar?”
Ik knikte. “J-ja meneer.”
Hij vouwde zijn handen en leunde met zijn ellebogen op de tafel. “Da’s mooi. We hebben echt mensen nodig op het moment…”
Ik zei niets en nam voorzichtig een slokje van mijn thee. Ik moest toegeven dat het erg lekker was. Hebi glimlachte.
“Weet je veel over de wetenschap?” vroeg hij toen.
Ik schudde mijn hoofd. “Niet echt…”
Hij pakte zijn kop ook van de tafel met zijn magere handen en bracht het naar zijn mond. Zorgvuldig nam hij een slok en keek even om zich heen alsof hij op zoek was naar iets om wat over te gaan vertellen. Ik probeerde er niet echt op te letten en nam nog een slok van mijn thee.
"Zie je die vitrinekassst?" vroeg hij toen.
Even schrok ik van de vreemde s-klank die was teruggekeerd in zijn stem. Ik keek naar de vitrinekast waar de opgedroogde huid van de slang in zat.
"Ja.." antwoordde ik zo koel mogelijk. Eigenlijk keek ik daar liever niet naar.
Hebi zette een serieuze blik op, maar vreemd genoeg leek het alsof hij één of andere glimlach toch maar amper kon onderdrukken. Het gaf me geen prettig gevoel.
"Dat is de huid van een vervelde slang," zei hij. "Weet je waar dat voor staat? Het staat voor nieuw leven."
Ik keek even naar de slangenhuid en toen naar Dr. Hebi wie de slang zelf nog aan het bewonderen was.
Nieuw leven, dacht ik. Volgens mij was het helemaal geen teken van nieuw leven. Volgens mij was het een teken van vérder leven. Geen nieuw leven.
Toen draaide Hebi zijn hoofd op een vreemde, schokkerige manier weer naar mij en grijnsde.
"Al zien sommige mensen dit niet als nieuw leven," zei hij alsof hij mijn gedachten gelezen had. "Je kunt het natuurlijk ook zien als het eeuwige leven. Je oude, rimpelige huid van je af gooien en verder gaan met een gezond, nieuw lichaam..."
De manier waarop hij dat zei stond me niet aan. Ik keek naar zijn gezicht of hij een antwoord van me verwachtte, maar het enige wat hij deed was op vreemde manier grijnzen. Ik besloot mijn kop thee maar te pakken en er uit te drinken. Hebi's grijns verdween.
"...maar je moet natuurlijk zelf weten wat je wilt geloven."
Hij glimlachte plotseling weer vriendelijk en begon ook te drinken van zijn thee. Ik wist niet waarom hij dat telkens deed. Het ene moment keek hij alsof hij de wereld rauw lustte, terwijl hij het volgende moment keek alsof hij het allemaal goed bedoelde. Ik dronk van mijn thee en keek voorzichtig naar zijn gezicht. Dr. Hebi leek de thee zelf ook erg lekker te vinden. Hij concentreerde zich er erg op terwijl hij het dronk. Toen hij de thee weer wegzette likte hij een keer langs zijn lippen.
Even werden mijn ogen wat groter. Lag het aan mij of was die tong langer dan die van de gemiddelde mens?
Hebi keek op en grijnsde weer even. Ik slikte een keer en keek even heel onnozel de kamer rond alsof ik dat nog niet gedaan had. Hebi's grijns werd breder.
"In elk geval," ging hij verder. "Heb je al een idee wanneer je wil beginnen? Met de ssstage bedoel ik."
Ik besloot maar dat de reden van zijn ongebruikelijke s-klank zijn overgroeide tong was. Sommige mensen hadden daar nou eenmaal last van.
Voorzichtig keek ik weer in zijn richting.
"Uh.. Ik weet niet... Volgende week zaterdag, misschien?"
"Perfect!" riep hij vrolijk uit, en ik schrok me dood. "Heb je dat contract bij je?"
"Uh-- j-ja.." Ik haalde het opgevouwen contract uit mijn zak en gaf het aan Hebi. Toen hij het aanpakte werden zijn pupillen plotseling een stuk kleiner en grijnsde hij breed. Ik voelde weer dat nare gevoel.
"Oké, esss kijken.."
Hij vouwde het blaadje open en begon het te lezen. Toen hij klaar was legde hij het contract op tafel en haalde een pen tevoorschijn. Onderaan het blad, zette hij, onder die van mezelf, zijn handtekening. Alsof hij er zelf erg enthousiast over was, grinnikte hij terwijl hij zijn pen over het papier haalde. Het was alleen geen aangenaam gegrinnik, bedacht ik me. Het had iets weg van een.. Een..

Waarom kreeg ik dat woord 'slang' maar niet uit mijn hoofd als ik naar hem keek?

Hij stopte zijn pen weer weg en gaf mij het contract terug. Ik pakte het voorzichtig aan en keek naar de handtekening die hij had gezet. Het was een best lange naam, en leek totaal niet op 'Hebi'. Zou het zijn voornaam zijn? Ik probeerde even te ontcijferen wat er stond.
Or.. Oro.. Chi..
Ik besloot niet te lang te kijken naar zijn handtekening en vouwde het contract weer op. Toen ik weer opkeek schrok ik even. Dr. Hebi keek me recht aan terwijl hij... Ja, nu kon ik het wel zo noemen.
Terwijl hij sadistisch glimlachte.
Ik slikte weer en voelde plotseling weer een rilling over mijn rug lopen.
"Nou eh.." zei ik met een trillende stem toen Hebi blijkbaar besloot zijn mond te houden. "D-dan ga ik maar."
Ik stond op.
"Ja.." zei Hebi terwijl hij ook opstond. "Dat isss goed."
Ik probeerde vriendelijk te glimlachen en liep voorzichtig langs hem heen naar de gang. Hebi volgde me. Een beetje ongemakkelijk liep ik naar de voordeur.
"Oh, en Kayla.."
Ik draaide me om. Hebi legde zijn hand op mijn schouder en zijn pupillen werden klein.
"Tot zaterdag," zei hij grijnzend.
Die ogen van hem waren angstaanjagend. Ik knikte en opende de voordeur.
"Tot ziens," zei ik en ik deed snel de deur achter me dicht.
Haastig liep ik over het pad door de voortuin en even dacht ik dat ik Dr. Hebi in zijn huis hoorde lachen. Het was een gruwelijke lach, alsof hij al deze tijd aan het wachten was tot ik zijn huis zou verlaten en hij eindelijk zijn emoties kwijt kon.
Nou, als dít zijn emoties waren..
Dan was deze man zeker een psychopaat.
De drang om hier weg te gaan werd steeds groter en ik pakte zo snel mogelijk mijn fiets. Ik stapte er op en fietste zo snel mogelijk weg.
Hoe moest dit nu met mijn stage zaterdag?

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.