FanFic.nl

Naamloos...

Hoofdstuk 17

Alweer werd Tops wakker van Pluis, die op haar voorhoofd stond en aan haar neus likte. Zoals altijd kleedde ze zich aan, ging ze naar beneden, dronk ze chocolademelk met Sam en ging ze beneden eten. Opnieuw ging ze naar de lessen, en opnieuw kreeg ze ongelofelijk veel huiswerk, kortom: gewoon een dag zoals altijd. Het enige wat er een beetje anders was dan normaal was dat Tops veel vaker op de Sluipsteen keek om uit te zoeken of Henk Thomasch iets verdachts deed, maar dat gebeurde niet. Hij ging gewoon naar zijn lessen en zat daarna veel in de leerlingenkamer van Zwadderich. Net zoals Tops deed. Ze hadden helemaal geen tijd meer voor leuke dingen, zelfs niet voor toverschaken. Het enige wat ze deden was huiswerk. Soms viel het wel mee, en hadden ze zelfs leuke opdrachten (voor professor Stronk moesten ze een keer op het schoolterrein zoeken naar magisch onkruid en het vernietigen), maar dat was op vrijdag 30 oktober absoluut niet het geval.
‘Ik haat Sneep!’ gilde May voor de zoveelste keer. De krassen van Coco waren al bijna weg, maar het verband zat nog steeds om haar hand.
‘Dank je, May, we weten nou wel dat je Sneep haat, dat zeg je zowat elke dag!’
‘Vandaag zelfs twee keer,’ herinnerde Sam zich.
‘Ja, maar hij is ook zo stom gewoon!’
‘Ik wil wedden dat hij wel aardig kan zijn,’ zei Tops, in navolging van een van haar vaders brieven, ‘maar dat er gewoon iets ergs gebeurd is of zoiets.’
‘Ja, maar dat is onze schuld toch niet?’
‘Wie weet. Misschien heb je hem in zijn vorige leven wel keihard uitgescholden.’
‘Tsssss… ja zal wel. Ik hoop dat ik hem zo verrot heb gescholden dat -’
‘Weet iemand hoe laat het is?’
Tops, Sam en May keken op. Een jongen, ongeveer net zo oud als zij stond in de deuropening. Hij had zwart haar dat nogal warrig zat en blauwe ogen.
‘Ja hoor, maar er hangt toch een klok boven je?’
‘O. Ja. Mag ik erbij komen zitten?’
Stilte. Tops was de eerste die iets zei. ‘Ja hoor. Wil je chocolademelk?’
De jongen knikte dankbaar en ging op de stoel naast May zitten.
‘Waarom eigenlijk?’
‘Eh - waarom wat?’
‘Waarom wil je erbij komen zitten?’
‘Omdat ik nergens anders kan zitten.’
‘Waar zitten je vrienden?’
‘Nergens.’
‘Nergens?’
‘Ja, nergens. Ze bestaan niet eens geloof ik.’
‘Vast wel.’
Weer stilte. Dit keer was Sam zo verstandig. ‘Nou, ik ben Sam.’
‘Zeg maar Tops.’
May deed even haar mond open, maar zei niets.
‘En dit is May.’
‘Ik ben Tobi.’
‘Oké.’
‘Haat jij Sneep ook zo?’
‘Eh - nou -’
‘Ik wel. Hij is zo vreselijk stom! Ik wou dat ik hem kon verdrinken in een grote ketel met insecteningewanden en daarna zou ik -’
‘Ja, dank je, May. Dat was wel weer genoeg.’
‘Nou! Ik wou zijn lijk net insmeren met gaasvliegjeshersens en -’
‘May!’
‘Oké, oké. Laten steken door bijen dan? Dat is niet zo erg.’
Tops zuchtte, maar opeens schoot haar iets te binnen. ‘May, je bent geniaal!’
‘Ik hou al o - huh? Ik geniaal?’
‘Ja! Laten we iets gemeens doen!’
Vooral Tobi keek haar raar aan; de rest was haar al gewend. Tops stond op en zocht in haar tas naar perkament.
‘Kijk,’ zei ze en ze tekende een plattegrond van de kerkers, waarin ze hun toverdrankles hadden. ‘Een van ons moet even leren hoe je water uit je toverstok spuit.’
May riep meteen ‘dat doe ik wel!’ en Tops tekende een kruisje op de plaats waar May normaal zat.
‘Waar zit jij, Tobi? Of wil je niet meedoen?’
‘O - ik zit daar.’ Hij wees op de tafel voor die van May.
‘Perfect! Wil jij dan vragen of hij voor wil doen hoe je toverdrank laat verdwijnen?’
‘Zou Sneep dat zomaar voordoen?’
‘Wel als je zegt dat je het zo geweldig knap van hem vind en dat je altijd onwijs moet lachen wanneer hij May’s toverdrank wegtovert!’
Tobi knikte.
‘Jij en ik,’ vervolgde Tops en ze wees op Sam en zichzelf, ‘moeten volgende keer dat we naar Zweinsveld gaan, volgend weekend, even naar een Dreuzelstad.’
‘Huh? Waarom?’
‘Kijk - Dreuzels hebben iets heel handigs. Kleurpoeder. Het is poeder en als je het nat maakt geeft het het water kleur. Dus, dit het plan: voordat Tobi vraagt of Sneep de toverdrank wil laten verdwijnen gooit Sam kleurpoeder over hem heen, in de kleur van de toverdrank die Tobi maakt. Ja?’ Sam knikte. ‘Nou, dan vraagt Tobi het. Precies op het moment dat Sneep zijn spreuk uitspreekt, maakt May hem nat. Dan verdwijnt de toverdrank en krijg hij vies spul op zich. En dan zeg ik: ‘Professor, volgens mij heeft u de toverdrank niet laten verdwijnen, maar heeft u die over uzelf heen gegoten.’ En hij kan ons niet de schuld geven!’ Sam en Tobi lachten en May wreef in haar handen, terwijl ze ‘eindelijk wraak’ mompelde. Plotseling sprong May op. ‘Maar dan moet ik wel die spreuk leren!’

‘Professor? Mag ik u wat vragen? Wilt u mij de Aguamenti-spreuk leren?’ vroeg May aan het eind van hun Bezeringenles. Tops stak geluidloos haar duim op en May lachte vriendelijk naar Banning. ‘Eh - nu?’ vroeg Banning.
‘Als het kan, professor.’
‘Maar - waarom?’
‘Nou, wij hebben thuis een huisdier dat - eh - vuur spuwt, en hij komt - hij komt nogal vaak op mijn kamer - ik zag het u een keer doen, en ik dacht - ik dacht dat u het me vast wel zou kunnen leren…’
Professor Banning leek overtuigd. ‘Kom zaterdagavond maar naar mijn kamer, dan zal ik kijken of ik het je kan leren, maar je zult het niet in een keer kunnen, denk ik.’
‘O, dat geeft niet. Ik heb alle tijd. Heel erg bedankt professor,’ zei May en ze trok haar tas hoger op haar schouder. ‘Graag gedaan hoor. Na die U die je laatst gehaald hebt.’ May glimlachte weer vriendelijk en draaide zich om. ‘Fijne dag nog, professor.’
Tops, Sam en Tobi stonden in de gang te wachten.
‘Hij gaat het me leren!’
‘Yes! Nou, dan alleen nog dat poeder, hè?’
Tobi knikte blij. ‘En dan kunnen we eindelijk wraak nemen!’ Nu was het Tops die blij knikte. ‘Ik kan niet wachten!’ Blij gingen ze met z’n vieren naar de leerlingenkamer. Ze hadden nog veel huiswerk te doen…

Reacties: