FanFic.nl

Eyecatcher

\3./

Of hoe Sofie een gesprek met Bill probeert aan te knopen en Moeder Theresa een gedaanteverwisseling onderging

Een eindje verder ging ik langs de kant van de weg staan, draaide de motor op non-actief en mezelf helemaal om, zodat ik Bill kon aankijken. Hij keek terug en een tijd lang bleven we elkaars ogen uitspitten. Om Bills mond lag een vreemd glimlachje, omdat hij zoveel wilde vertellen maar niet wist of ik wel te betrouwen was.
‘Bill? Waarom noemde je me Clara?’ Verrast keek hij me aan.
‘ ‘k Weet niet. Toen ik-‘ Zijn gsm rinkelde, opeens voelde ik me midden in zo’n stomme soap waarin, net als het spannendste moet komen, de aftiteling op het scherm verschijnt.
‘Met Bill.’ zei hij terwijl hij hulpeloos zijn schouders ophaalde. De persoon aan de andere kant riep zo luid dat Bill het toestelletje een heel eind van zijn oor hield en theatraal zijn ogen naar de hemel draaide. Ik giechelde maar trok mijn wenkbrauwen op toen een heel scala aan Duitse scheldwoorden de lucht in ging, scheldwoorden waarvan zelfs de stoerste Johnny steil achterover zou slaan.
Toen er geen eind leek te komen aan de woedende scheldtirade, brulde Bill minstens even luid terug: ‘BEL TERUG ALS JE GEKALMEERD BENT!’, duwde dan doodleuk op het rode hoorntje en stak de gsm zonder pardon weer in zijn broekzak.
‘Ik begrijp Tom wel.’ zei ik. ‘Als ik de meest dierbare persoon uit mijn leven zou zien wegrennen, op de voet gevolgd door een bende dolle koeien, met als enige hulpmiddel de kennis van de Duitse taal, zonder geld, zonder kleren en zonder kaart van het ingewikkelijkste station van heel België, dat hij op de koop toe van haar noch pluimen kende, zou ik minstens even gepanikeerd reageren als Tom daarnet deed.’
‘Hoe wist je dat dí t Tom was?’ vroeg Bill, toch wel lichtjes in shock.
‘Gustav zou nooit zo vloeken, Georgs stem is zwaarder, de stem lijkt voor 80% op de jouwe én ik ben erg goed in gokken.’ zei ik droog.
Bill grijnsde. ‘Maar je antwoordde nog altijd niet. Hoe kwam je op Cla-’ ‘Bill, straks begin ik dat deuntje nog te haten!’ waarschuwde ik hem toen zijn gsm weer van zijn oren maakte.
‘Hallo?’ zei Bill even opgewekt als vorige keer. Iemand haalde diep adem - het was noch Bill noch ik - en zei geforceerd rustig: ‘Hey Bill.’
‘Ha, Tom, wat te melden, jongen?’ zei Bill zo serieus mogelijk. ‘Pest hem niet zo!’ lipte ik naar Bill, maar hij veegde - zoals verwacht - er vierkant en vrolijk zijn voeten aan. Aan de andere kant zag ik voor mijn geestesoog al de stoom uit Toms niet alleen overspannen oren spuiten als een oude locomotief uit, ja, de jaren stillekes. Een stem op de achtergrond - die ik kon identificeren als Georgs - maande Tom bevelend aan tot kalmte, maar í­ets in mij zei dat dat op dit eigenste moment een heel klein beetje veel onmogelijk was.
Tom knarste zijn tanden en blies gefrustreerd lucht door zijn neus in de hoorn, alsof we door de tocht die erdoor zou komen zouden beseffen dat hij zowat op het randje van een dubbele zenuwinzinking balanceerde. ‘Oh. Niets hoor. Alleen maar dat… IEDEREEN WIL WETEN WAAR JE F*CKING UITHANGT!! Maar anders… ‘k zou ’t niet weten!’
‘Hij is veilig hoor!’ zei ik, terwijl ik mij ogen halfgeërgerd naar het plafond richtte.
‘Bill, wie is dat? Toch geen eh…’ vroeg hij, ongerust en gevolgd door een strategische stilte.
‘Ooh, jawel, Tommie, ik ben een doorgedraaide groupie die Bill geBillnapt heeft en je krijgt hem alleen terug als ik jouw linkersok krijg, want ik ben de mijne kwijt.’ zei ik droog. Bill liet van het lachen bijna zijn gsm vallen, en om het niet uit te barsten, perste hij zijn hand voor zijn mond, waardoor hij haast stikte van het ingehouden bulderen. Ik grijnsde.
‘Haha. Bill?’
‘Ja, Tommie?’ zei Bill, nadat hij bijna drie keer tevergeefs had geprobeerd om weer helemaal serieus te worden.
‘Bill! Verdomme, hou toch ‘ns op! Als je zou weten hoe ongerust we hier allemaal zijn, zou je ’t niet meer zo lollig vinden! En David vindt het, ondanks de hoop kalmeerpillen, ook helemaal niet grappig meer!’
Het was ongelooflijk hoe snel Bill nu opeens wel serieus werd. De lachbui van daarnet lag misschien wel drie eeuwen achter ons. Hij slikte en zei: ‘Euhm… Tommie?! Zei je “David”�?’
‘Nee, Bill, ik zei Moeder Theresa. Tuurlijk, Bill, zei ik “David”�. En trouwens, hoe vlugger je terug bent, hoe vlugger David naar die afspraak met Universal kan gaan en hoe vlugger wij dus onze verkoopcijfers in België weten, en hoe vlugger we du-´ ‘Jaja, Tom, ik snap het nu onderhand wel. Ik vraag meteen aan Clara of ze me brengt. Staan er nog veel meisjes?’ Toen ik mijn “naam”� hoorde vallen, keek ik op. Bill knipoogde en grijnsde naar mij om wat Tom zei.
‘Ah, heet ze zo, je nieuwe vlam? Zozo, dan ben je voor één keer toch vlugger dan i-´
‘Tom! To the point!’ brulde iemand op de achtergrond, iemand die ik nog nooit had horen praten. Bill zei ‘Dankje David!’ en daardoor kon ik logisch afleiden dat de persoon die ik nog nooit had horen praten naar alle waarschijnlijkheid David was.
‘Ah, over dat… we staan wel niet meer op het perron. Karl heeft ons op een ongebruikt spoor gezet. ’t Was vroeger om te tanken maar nu is die tank weg of zo… Doet er niet toe, naar ’t schijnt is het spoor 59. Je kan het makkelijk zien vanaf de weg. Misschien weet jouw Clara het wel zijn.’
‘Ik weet het zijn! Is goed!’
‘Tom. Ze is niet mijn Clara.’
‘Maha! De groetjes aan die vlam van je!’
‘TOM!!! HOU ER N-´ brulde Bill nog, maar de kiestoon piepte al door de auto.
Ik startte mijn karretje en ging, samen met Bill die zuchtte alsof hij vlak voor een ontzettend moeilijke bevalling stond(wat, voor alle duidelijkheid, onmógelijk was), op weg naar spoor 59, waar ik voor het eerst in mijn leven vier mannen zou ontmoeten die me nu al beschouwden als veroorzaakster van onnodige ongerustheid en de al-dan-niet(ige) vlam van Bill.

Ik kon me geen betere entree wensen.

Reacties: