FanFic.nl

Civitatis

Prologue

Het was een mooie zondagochtend. De zon scheen haar eerste stralen en maakte daarmee een einde aan de nacht. De lucht was nog vochtig van deze nacht. De dauwdruppels zaten op de bladeren en op het gras, waar kleine insecten dankbaar een slokje van dronken. Het was niet veel, maar het was genoeg. Het zou niet lang meer duren voor deze druppels weg zouden zijn, aan de warmte van de zon was op te merken dat het een warme dag zou worden.
De jonge prinses huppelde vrolijk over het aangelegde pad in het bos. Haar haren, die netjes ingevlecht waren, stuiterde met haar mee. Ze had een lange licht roze jurk aan, maar ze had het niet koud. Zelfs niet toen de bomen te dicht op elkaar stonden om de zonnestralen door te laten.
Vandaag was de eerste keer dat ze alleen in het bos mocht. Moeder kon niet meer mee aangezien ze het druk had met haar andere twee kinderen, die twee en vier jaar jonger waren dan de tien jarige Eleanor. Daarnaast wist moeder maar al te goed dat er niks zou kunnen gebeuren. Het Kapitaal was veiliger dan elke andere stad in Civitatis, misschien op enkele dorpen na.
Maar Eleanor vond het vooral leuk om te denken dat ze eindelijk oud en groot genoeg was om alleen op pad te mogen gaan.
Ze was niet van plan om de rest van het Kapitaal te onderzoeken, iets wat ze een paar jaar terug wel gedaan zou hebben, ze wist precies waar ze heen ging.
Als je doorliep tot je de grote eik tegen kwam, en dan naar rechts ging en aan een stuk door bleef lopen kwam je op de mooiste plek in heel Civitatis.
Eleanor was nog nooit verdwaalt. Zelfs niet toen ze er de eerste keer naar zocht. Ze wist het altijd terug te vinden. Misschien omdat ze er altijd zo wanhopig naar was. Misschien omdat ze altijd na een tijdje wandelen wel een beetje bang begon te worden dat ze het misschien niet weer zou vinden. Ze wist niet hoe, maar ze vond het altijd weer.
Soms vroeg ze zich af of ze de plek niet gewoon verzonnen had. Omdat het zo magisch was. Veel magischer dan andere plekken waar ze was geweest. Ze had nog nooit zo groen gras gezien, en nog nooit zulke mooie rode rozen. Er waren bloemen die ze nog nooit gezien had en bloemen die ook in de tuinen van het kasteel stonden. Maar geen enkele bloem in die tuinen was zo mooi als ze bloemen die daar stonden. Of misschien dacht ze wel dat ze het verzonnen had omdat niemand anders het ooit gevonden had. Althans niemand, op een iemand na. Maar dat was niet erg.
Louis zat zoals altijd tegen de grote dennenboom aan het meer te wachten op Eleanor. Ze stond voor even stil en liet haar blik over het veld gaan voordat haar ogen op de jongen rustte. Een glimlach verscheen op haar gezicht en ze rende door het hoge gras naar de boom toe. Want huppelen ging haar deze keer niet snel genoeg.
"Hey El," begroette Louis haar toen ze dichtbij genoeg was. "Hi!" Eleanor ging naast Louis tegen de dennenboom zitten. "Ben je alleen?" vroeg Louis nieuwsgierig toen hij merkte dat Eleanor niet over haar moeder begon, iets wat ze normaal altijd doet. "Ja," antwoordde ze trots. "Mama zei dat ik oud genoeg was om alleen naar buiten te mogen." Louis glimlachte. "Dan kunnen we langer spelen!" reageerde Louis hier enthousiast op. "Maar jij dan?" wou Eleanor weten. "Ik? Oh mama maakt zich geen zorgen om mij. Die heeft het veel te druk met Lottie, Pho en Daisey," zei hij. Ze dacht een beetje verdriet in zijn stem te horen. "Oh maar mijn mama is ook druk met Chay en Blaine hoor," zei ze om hem beter te laten voelen. "Maar dat maakt niet uit! Want dan kunnen wij langer spelen!" herhaalde ze Louis. Wiens gezicht alweer opklaarde. De jongen stond op en reikte een hand naar de prinses. Op het moment dat Eleanor de hand had vast gepakt en aanstalten begon te maken om ook op te staan klonk er een luidde sirene over het veld. het leek wel alsof alle vogels in het bos ontwaakten en geschrokken opvlogen. Geschrokken keken Eleanor en Louis toe tot de vogels te ver uit zicht waren. "Wat is dat?" vroeg Eleanor bang. Louis trok haar omhoog, zodat ze ook stond. Ze keken bang om zich heen. "Ik heb geen idee," antwoordde Louis, die ook bang was. "Misschien moeten we maar naar huis," stelde hij voor.Eleanor knikte instemmend. "Zullen we dan morgenochtend weer afspreken?" vroeg hij. Ze knikte alweer, redelijk afwezig. "Tot morgen dan." fluisterde hij zachtjes. Hij draaide zich om en wou weg lopen, maar voordat hij nog maar een pas had gezet had Eleanor haar armen om hem heen geslagen. "Doe voorzichtig." Louis knuffelde stevig terug. "Jij ook." "Beloof je dat je er morgenochtend bent?" vroeg ze terwijl ze elkaar weer los lieten. Louis antwoordde door zijn hoofd te knikken. "Oke dan. Tot morgen," zei ze. "Tot morgen," antwoordde hij. Ze draaide om en liepen allebei een andere richting om. Eleanor keek nog een keer om naar het veld.
De volgende morgen zat Louis zoals afgesproken tegen de dennenboom. Alleen.

Reacties: