Hoofdcategorieën
Home » One Direction » Adopted By Hazza (Finished) » ~Hoofdstuk 17~
Adopted By Hazza (Finished)
~Hoofdstuk 17~
Ruth eet maar de helft van de soep- wat ik haar niet kwalijk neem.
'Kan ze echt nooit iets opeten?' Vraagt Sophia geïrriteerd. Ruth kijkt schuldig naar onder.
'Ik wil jou wel eens zien als je griep hebt.' Antwoord ik.
'Toevallig eet ik dan alsnog alles gewoon op.'
'Eerst zien, en dan geloven.'
'Laten we het even gezellig houden, jongens.' Valt Liam ons in de rede.
Ik zucht en sta op om mijn bord af te spoelen, en de soep van Ruth weg te gooien. Ik hoorde vaag ergens dat de vaatwasser was gemaakt, dus zet ik alles erin. Iedereen volgt al snel mijn voorbeeld. Ik til Ruth weer op en loop naar de woonkamer. Ik plof in de stoel en laat Ruth weer tegen me aan liggen.
'Ga je weer slapen?' Ze knikt en sluit haar ogen. Mijn hand aait rustig over haar haren. Haar kleine hand heeft mijn andere hand vast wat haar blijkbaar een veilig gevoel geeft. Haar benen liggen rond mijn middel. Ze is veel warmer als normaal, en haar gezicht heeft niet dezelfde roze\ rode kleur als normaal. Het is wit, met haar haren er slap langs.
Eigenlijk is ze een 6-jarig meisje, net de behoeften van iemand van 3 die eruit ziet als iemand van 5 nu. Kinderen van 6 slapen niet meer in de middag, maar Ruth wel. Ze zou niet zo close met me moeten zijn. Ze zou moeten spelen met vriendinnetjes en gelukkig zijn met speelgoed, maar ze heeft het nog niet aangeraakt.
'Ik hoop echt dat ze snel beter is. Ik vind het zielig voor haar.' Eleanor komt aangelopen en aait over haar rug. Ik knik instemmend.
'Als ze vrijdag maar beter is, dan ga ik een nachtje naar Holmes Chapel.' Ik glimlach.
'Gezellig! Louis en ik gaan dan naar Doncaster tot maandag. Perrie en Zayn gaan een weekje weg, Liam en Sophia gaan weg, en Niall gaat 2 weken naar Ierland.' Ik knik.
'Leuk. Doe de Tomlinsons de groetjes.' Ze steekt haar duim op en lacht.
'Moet ik je naar huis brengen?' Vraag ik na een tijdje aan Lieke. Ze kijkt me even aan, en blijkt zich dan te realiseren dat ik het tegen haar had.
'Ja.' Ik sta op en houd Ruth in mijn armen.
'Neem je haar mee?' Vraagt Zayn verbaasd. Ik knik.
'Ik kan het haar niet aandoen om haar weer alleen te laten. Het is niet dat ik jullie niet vertrouw maar... Ik leg het vanavond wel uit.' Zayn knikt en ik loop de deur uit. Ik neem niet de moeite om een jas aan te doen en zet Ruth in haar autostoeltje en maak de gordel vast. Ik geef haar een kus op haar lipjes en trek mezelf los van haar grip en loop om de auto heen om achter het stuur te gaan zitten. Ik maak de gordel vast en wacht ongeduldig op Lieke die de gordel vast maakt.
Dan start ik de auto terwijl Lieke uitlegt waar ik heen moet rijden.
'Bij de big ben? Daar is toch niets?'
'Heb je me big ben horen zeggen? Ik heb niet eens iets gezegd wat lijkt op de big ben!' Roept ze boos.
'Doe eens rustig... Er is hier nog iemand, en je hoeft niet te schreeuwen, ik ben niet doof verdomme.' Ze zucht. Daarna legt ze nogmaals uit waar ik heen moet. Als we er na een half uur zijn, stapt ze uit en ik pak Ruth. Voor geen miljoen laat ik haar in de auto.
'Op welke verdieping zit je?' Vraag ik als ik naar boven kijk.
'Gewoon, op 1.' Ik knik en ze opent de deur. We lopen naar boven, naar haar appartementje. Als we binnenkomen, dringt er een muffe geur mijn neus binnen.
'Sorry voor de muffe geur en de dozen, ik ben er nog maar een week.' Ik haal mijn schouders op.
'Mijn ma vroeg of je vrijdag en zaterdag mee ging naar haar.' Ze denkt na.
'Dan kan ik niet. Ik moet werken. Sorry.' In mijn hoofd begin ik kei hard te juichen, maar ik houd mijn gezicht in de plooi.
'Oh.. Nou ja... Waar werk je?' Ze grinnikt.
'Bij de Piccadilly circus in een café.' Ik knik.
Ruth opent haar oogjes die een geschrokken uitstraling hebben.
'Wat is er?'
'Ik ben misselijk.' Piept ze.
'Waar is de wc?'
'Rechter deur.' Antwoordt Lieke en in loop ernaartoe. Ik laat Ruth weer over de wc hangen en ze begint bijna gelijk over te geven. Als het stopt, zucht ze.
'Is dit een teken?' Vraagt ze als ik haar weer tegen me aan druk.
'Wat?'
'Van mijn echte papa?'
'Nee natuurlijk niet! Hoe kom je daarbij?' Ze haalt haar schouders op. Ik open de deur waar Lieke staat te wachten met een glas water. Ze geeft het aan Ruth wat ze rustig op drinkt. Als ze het op heeft, neemt ze afscheid van Lieke en ik loop naar buiten.
'Shit... Ruth, niet naar de paparazzi kijken.' Ik druk haar gezicht in mijn trui en met gebogen hoofd loop ik naar mijn auto.
'Harry! Harry! Harry! Even hier kijken! Harry!' Ik zucht en probeer het te negeren. Ik voel dat Ruth in paniek raakt. Waarschijnlijk omdat ze bang is dat er weer zulke rare fans zijn. Ik loop met stevige stappen door en dring me ertussen door. Eindelijk bij de auto aangekomen zet ik de half hyperventilerende Ruth in het autostoeltje.
'Shh, doe maar rustig. Rustig ademhalen, heel langzaam.' Ze knikt. Ik sla het portier dicht en ga snel achter het stuur zitten.
'Papa. Ik.. Het lukt me niet.' Zegt ze. Ik start de auto in de hoop dat de papz aan de kant gaat. Ik begin met Ruth zo'n ademhalings- oefeningen te doen. Al snel is ze weer rustig.
Na een half uurtje rijden, zijn we weer thuis. Ruth is onderweg weer in slaap gevallen, maar ze is zo onrustig, dat ik bang ben dat ze vannacht weer erg veel nachtmerries gaat krijgen. Ik pak haar weer uit het autostoeltje en loop via de garage naar binnen. Als ik in de woonkamer kom, zie ik dat niemand er is. Alleen een briefje op de tafel. Ik pak het op en begin te lezen.
"We zijn ertussenuit, we zien jullie morgenvroeg."
Ik zucht en leg Ruth op de bank. Dan loop ik naar de keuken waar ik iets te drinken pak. Ik houd me in om geen alcohol te nemen en me helemaal lam te zuipen om even alle shit te vergeten, maar ik houd me in voor Ruth. Als ik het ooit nog ga doen, zorg ik dat Ruth bij iemand blijft slapen zodat ze er niet achter komt. Met mijn glas cola in mijn hand, loop ik terug naar de woonkamer en schuif de stoel geluidloos - voor zover het geluidloos gaat- naar de bank waar Ruth op ligt. Ik ga er zitten,en leg mijn benen op het punt van de bank, waar ik gemakkelijk aan kom. Ik zet de tv aan en kijk of er nog iets leuks op is.
Uiteindelijk kom kijk ik naar family guy, maar het dringt niet allemaal tot me door. Die geesten blijven maar in mijn hoofd spoken. Dan realiseer ik me, dat ik in Den Haag mijn vader als geest heb gezien in de spiegel. Betekend dat... Maar hoe? Hij is een alcoholist, rookt niet, en is -voor zover ik weet- kern gezond!
Ik wordt al snel uit mijn gedachten gehaald door de deurbel. Ik kijk naar Ruth die fronst, maar wel door slaapt. Ik sta op en loop naar de voordeur. Als ik het open, zie ik 2 politie agenten staan. Meteen wordt ik zenuwachtig.
'Uhh, goeden avond?' Vraag ik een beetje verbaasd.
'Goedern avond. We wilden u iets vertellen... Het is over uw vader.. Des Styles.' Ik hap even naar adem.
'Uhm, kom binnen...' Ik stap aan de kant en sluit de deur achter de agenten. Ik leid ze naar de woonkamer en laat hun op de andere bank zitten.
'Hoort ze niet in bed te slapen?' Vraagt een van de agenten.
'Nou, ze heeft griep en wilt niet alleen zijn.. Dus blijft ze bij mij.' Ze lijken even verbaasd maar ze zijn al snel ergens anders met hun hoofd.
'Willen jullie misschien iets te drinken?' Ze schudden hun hoofd. Ik haal mijn schouders op en ga weer in de stoel zitten. Ze krijgen een korte discussie wie het gaat vertellen en ondertussen kijk ik hoe laat het is.. kwart voor tien.... Een van de agenten kucht kort en al snel hebben ze mijn aandacht alweer.
'Is het erg nieuws?' Vraag ik. ze knikken.
'Het is over uw vader, Des Styles, maar dat heb ik al gezegd.' Ik knik.
'Klopt het dat u nog een zus heeft genaamd Gemma Styles?' Ik knik.
'Ja, dat klopt, heeft ze ermee te maken? Weet zij het wel al?'
'Nee... Kunt u misschien regelen dat ze nu naar hier komt?' Ik knik en pak met trillende handen mijn telefoon. Ik heb geen idee waarom ik zo tril.. Ik zoek Gemma's nummer op, en zet haar op de speaker zodra hij afgaat.
"Hey Hazz! Wat is er?"
'Uh, hey Gem.. Ben je toevallig in de buurt ofzo?' Het is een paar seconden stil.
"Hoezo?"
'Ik heb de politie op de koffie, ze willen ons iets vertellen.' Ze lacht even om mijn reden.
"Politie? Wat heb je nu dan gedaan?" Lacht ze.
'Even serieus Gem, het is ver ons pap.' Meteen is ze stil.
"Ik kom eraan. Kan ik blijven slapen, dan hoef ik vannacht niet terug te rijden."
'Natuurlijk..'
'Ik ben er in een uurtje.' We zeggen gedag en ik hang op.
'Is het erg dat jullie moeten wachten?' Vraag ik twijfelend.
'Nee hoor. We hebben heel de avond de tijd.' Ik knik.
Gemma is er eerder als gedacht. Binnen in een half uur zitten we met zijn drieën aan de keuken tafel. Ruth ligt nog steeds in de woonkamer te slapen.
'Dus.. Wat is er aan de hand?' Vraagt Gemma.
'We hebben gisteren een telefoontje gekregen van de buurvrouw van jullie vader. Klopt het dat ze een hechte band hadden?' Begint een van de agenten. Ik denk aan de buurvrouw, waar -toen we nog klein waren- vaak met pap heen gingen. We knikken. Ongezien pak ik Gemma's hand onder de tafel. We geven elkaar een zacht kneepje als teken dat we er voor elkaar zijn, no matter what er is gebeurd.
'We zijn naar haar toe gegaan en daar bleek, dat er in jullie vaders huis is ingebroken. We vonden jullie vader in de keuken met een schotwond in zijn hoofd.' Gemma hapt naar adem. We weten allebei al waar dit heen gaat.....
'We hebben veel onderzoek gedaan waaruit blijkt, dat uw vader onder geluiden hoorden, en is gaan kijken, waarna hij is vermoord op een gruwelijke wijze. We hebben de daders nog niet gevonden, maar we hebben wel al DNA gevonden wat ons hopelijk zal helpen.' Er ontstaat een brok in mijn keel, en bij Gemma stromen de tranen over haar wangen. Ik trek haar in een knuffel en als snel kan ik mezelf ook niet meer inhouden.
Ik weet mezelf al snel te vermannen, en kijk de agenten aan.
'Is er nog meer dat we moeten weten?' De agenten schudden hun hoofd.
'Maar zodra we nieuws hebben, zullen we het zo snel mogelijk laten weten.' Ik knik en laat de agenten uit. Als ik de deur sluit, loop ik terug en knuffel Gemma. Na een tijdje loop ik naar de keuken, en pak een glas water voor ons allebei. Gemma neemt het dankbaar aan en begint langzaam te drinken.
'Moeten we ons ma niet bellen?' Vraag ik.
'Ze wilt toch niets meer met hem te maken hebben.... Late we nu eerst zelf eens bijkomen.' Ik wend mijn blik af.
'Oké.'
Reacties:
Goed hoofdstuk! X