FanFic.nl

Piraat van zijn hart?

3.

We legde het schip aan en toen ik na een half uur draaien en keren eindelijk aan wal kon, was ik even duizelig. Na ruim twee tot drie maanden op zee had je wel zeemansbenen, dus het was even wennen om weer vaste grond onder mijn voeten te voelen. Ik keek rond en zag de havenmeester met de stuurman praten, ik zwaaide en hij knikte, hij wist waar ik heen ging. Ik hield een koetsier staande en gaf hem een briefje plus voldoende muntstukken voor een ronde rond het hele eiland, stapte in en liet me naar het huis van de landheer, de machtigste man van het eiland.

Mijn rit was slechts een half uur en al snel zag ik de hekken van het grote landhuis. De eerste keer dat ik daar was geweest was nu vijf jaar geleden, een dag nadat ik het meisje had gered, voor zaken. De man was zeer onbeleefd geweest maar zijn oudste zoon had de situatie uitgelegd, met hem had ik goed kunnen praten en de papieren voor de goederen die ik mee had gebracht in orde kunnen maken. Vandaag zou ik erheen gaan omdat ik te horen had gekregen dat hij twee jaar geleden was getrouwd en nu zelfs al vader was.

Nadat de koets had halt gehouden voor het huis en een opgewonden bediende naar buiten kwam om mij te helpen met eventuele bagage keek ik naar het grote witte huis. Ik glimlachte. Ze riep twee jongens erbij en begonnen mijn spullen uit te laden, toen ik vier maanden geleden vertelde dat ik deze reis ging maken kreeg ik een brief met daarin te staan dat ik bij hen zou logeren en dat hij geen nee zou accepteren. Ik liep naar binnen en toen Johnsen, de oude huis butler mijn jas had aangenomen ging er een deur open. ''Adam mijn vriend'' zei Daniël. ''Daniël, Hoe gaat het met je en met je vrouw?'' vroeg ik en liep hem te gemoed, we omarmde elkaar vriendschappelijk en lachte. ''Goed, ze heeft het enorm druk met de kleintjes'' zei hij. ''Kleintjes?'' vroeg ik. ''Ja God heeft ons gezegend met een tweeling'' zei hij. ''Double Trouble'' zei ik. ''Praat me er niet van, kom mee dan kan je ze zien'' zei hij en hij liep de trap op richting de salon van zijn vrouw. Ik volgde op de voet met het kleine cadeautje in mijn zak, ik zou morgen nog iets halen voor de tweede dacht ik bij mezelf toen we de salon binnen liepen. Diana, Daniëls vrouw, zat in een schommelstoel met twee kleine wezentjes op haar schoot. ''Mijn liefste, kan je je Adam nog herinneren?'' vroeg Daniël. ''Ja zeker, welkom terug Adam'' zei ze. ''Dankjewel Diana, wat een prachtige prestatie heb je geleverd'' zei ik. ''Dankjewel, dit zijn Aisha en Amethyst'' zei ze. ''Wat een mooie namen, ik heb een klein cadeautje maar morgen komt er meer want ik wist niet dat jullie er twee hadden gekregen'' zei ik. ''Oh Adam dat is heel attent van je'' zei ze. Ik gaf het kleine doosje met een paar sokjes aan Diana en keek naar Daniël. Daniël stond bij het raam naar buiten te kijken, ondanks dat het september was en in mijn land de harde wind waaide en bomen hun bladeren verloren, leek het hier nog volop zomer. Ik liep naar hem toe en legde een hand op zijn schouder, ik wist aan wie hij dacht. ''Ze is nog niet terug?'' vroeg ik. ''Niet hier Adam'' zei Daniël en hij keek even naar mij, doelend op Diana en de kinderen. ''Ik snap het'' zei ik. ''Diana, ik ga me opfrissen en misschien even slapen.. Het schip is niet zo heel comfortabel'' zei ik. ''Dat klinkt als een goed idee Sir Lambert'' zei ze. ''Zeg toch alsjeblieft Adam, anders ben ik genoodzaakt je Lady Starveil te noemen'' zei ik. Ze giechelde zacht en keek naar haar man, die gaf haar een glimlach. Ik verliet de salon en ging naar de logeerkamer die ik ook vijf jaar geleden had. Daar zag ik dat een dienstmeisje mijn kleding al had uitgepakt en er stond een kom warm water samen met een stapel handdoeken. Ik friste me op en ging vervolgens op bed liggen, toen pas voelde ik hoe moe ik was. Ik viel in slaap en zag opnieuw de helder blauw groene ogen van het meisje van vijf jaar gelden. ''Hoepel op, ik dop mijn eigen boontjes'' had ze gezegd, die zin bleef zich maar afspelen in mijn dromen. Het was een nachtmerrie en ik wist niet hoe ik er vanaf moest komen.

Reacties: