FanFic.nl

Piraat van zijn hart?

4.

~ Ariana ~
Ik was al een paar dagen terug op Curaçao en had me verborgen kunnen houden in een herberg in de buitenwijk van de kleine stad waarvan mijn vader of broer, dat wist ik niet precies landheer was. Ik zat voor me uit te staren terwijl ik aan de bar van de herberg zat en dacht met een zucht terug aan mijn familie, ergens miste ik ze wel, mijn moeder die me beschermde tegen de tiranie van mijn vader, mijn broers die me plaagde en pesten en waarmee ik eindeloos had rond gerend, in bomen had geklommen en verstoppertje had gespeeld in het grote huis waar we woonde. Of hoe Daniël bij me kwam kijken als het heel hard stormde en me dan altijd onder het bed vandaan haalde of bij me kwam liggen zodat ik niet bang hoefde te zijn voor de storm.

‘’Hey moppie’’ zei de eigenaar en hij zette een grote lege pull voor me neer zodat ik opschrok uit mijn gedachten. ‘’Wat is er?’’ vroeg ik. ‘’Zin om wat bij te verdienen moppie’’ vroeg hij. Ik vernauwde mijn blauw groene ogen en keek hem donker aan. ‘’Hoe noemde je mij?’’ vroeg ik. ‘’Zeg zeg, niet zo fel tegen je gastheer, heb je geen manieren geleerd?’’ vroeg hij, ergens leek hij wel geschrokken door mijn reactie. ‘’Niet dat het je iets aan gaat maar die zijn me de afgelopen vijf jaar wel verleerd’’ zei ik met een klein glimlachje. Hij glimlachte ook en knikte. ‘’Aha, maar ik hoorde van mijn dochter dat je laatst aan het neurien was en dat klonk goed, heb je zin om wat bij te verdienen?’’ vroeg hij. Ik keek zijn kroeg rond, het was twaalf uur in de middag en een stel vaste dronkaards zaten aan een tafeltje sterke verhalen te vertellen tijdens een potje poker. ‘’Jij wil meer klanten trekken met mijn zang?’’ vroeg ik. ‘’Ja, dat kan je wel stellen ja’’ zei de man en ik schudde mijn hoofd. ‘’Ik zou eerst die kroeg van je maar wat beter onderhouden, niemand wil hier toch heen komen als ze niet eens fatsoenlijk kunnen zitten’’ zei ik en ik wees op de door ratten aangevreten stoelen en bekleding. ‘’Als ik nou wat meer geld had’’ zei hij en keek me simpel aan. Ik zuchtte, pakte mijn buidel en legde een gouden ketting neer met een kleine ronde smaragd. ‘’Hier, dat moet voldoende zijn voor nieuwe gordijnen en nieuwe stoelen’’ zei ik en stond op. ‘’Geef je me die zo?’’ vroeg hij verbaasd. ‘’Ja, ik heb er toch niets aan’’ zei ik en liep de kroeg uit, de brandende zon in.

Na een kwartiertje wandelen liep ik door de betere straten van de stad, ik keek om me heen en zag het grote naamboord waarop stond: Nederzetting Starveil. Ik ging de hoek om en keek naar de grote huizen, vaak waren ze in combinatie met een winkel. De bakker, de slager, de kleermaakster.. Alles was veranderd, mooier geworden. Ik wist dat als iets mooier was, dan was het ook duurder. Rustig liep ik verder door de straten, goed oplettend op bekende en goed kijkend naar straten en steegjes waar ik doorheen kon rennen om te vluchten voor politie of bekende die me dachten te kunnen vangen. Uit eindelijk kwam ik uit in de haven, ik liep naar de waterkant en keek naar de zee en de boten die in de verte weg voeren of juist deze kant op kwamen. Al snel werd ik gevolgd door een bruin wit hondje dat me de laatste dagen altijd volgde, dit kwam vast doordat ik hem een paar keer had gevoerd, dus had ik hem de naam Stippel gegeven.

Het schip van James was alweer weg, blijkbaar vonden ze Curaçao niet goed genoeg om langer te blijven. Ik was er niet rouwig om, ze mochten van mij allemaal gekielhaald worden. Niet dat ik dat echt meende, het waren schoften maar ze waren wel een soort familie geworden. Ik hoorde een koets achter me stoppen en keek om, vervolgens kreeg ik de schrik van mijn leven. Het was de koets van de landheer, ik sprong snel van de kade af op de houten stijger die eronder lag in de hoop niet gezien te zijn, Stippel volgde mijn voorbeeld maar ging vervolgens zijn neus achterna. Ik keek naar de mannen die de plank op liepen. Daniël! Ik bukte en probeerde Stippel te pakken maar het kleine mormel was te snel, via de loopplank volgde hij mijn broer en de man die voorop liep.

Reacties: