FanFic.nl

Carved[Luke Hemmings]

2. Some housemates he has

Het appartement ademde bewoners. Het was wat rommelig en er hing een overvolle kapstok aan de muur in de hal. Verscheidene paren schoenen waren naast elkaar uitgestald en in de keuken stonden de ontbijtspullen nog op tafel.
Met een zucht baande Luke zich een weg door de gang naar de woonkamer. Dmitry Bryzgalov, één van zijn huisgenoten, zat met een nors gezicht zijn huiswerk te maken. Hij keek op toen hij Luke binnen hoorde komen. Dmitry had het gehoor van een havik.
‘Luke,’ het sterke Russische accent liet zijn naam vervormen. ‘Ik neem aan dat je je oog op dat meisje hebt laten vallen?’
‘Dat meisje?’ herhaalde Luke, terwijl hij een wenkbrauw optrok.
‘Dat zeer knappe meisje dan.’ Grijnsde de Rus. Dmitry had grijze ogen, zwart haar dat constant in zijn ogen hing, nogal dikke wenkbrauwen en een lichte haakneus. Luke had gemerkt dat hij in trek was bij de meisjes, ondanks dat grote reukorgaan en het feit dat Dmitry altijd seksuele of seksistische opmerking gebruikte. Hij kon in overal wel iets seksueels zien en alhoewel dat vaak tot grappige situaties leidde irriteerde Kemal Aret, hun uit Turkije afkomstige huisgenoot, zich er toch aan. Hij was de serieuze van het stel.
Dmitry’s vader was overleden en dus bleven hij en zijn moeder over. Ze was een succesvolle zakenvrouw die geen tijd had voor liefde of familie. Dat was ook één van de redenen dat Dmitry de kans greep om weg te kunnen uit Rusland.
In het appartement woonden allemaal jongens die niet Brits waren. Luke was Australisch, Dmitry Russisch en Kemal Turks, bijvoorbeeld. Je had nog een Amerikaan(Jason White), een Fransman(Vincent Roux), een Spanjaard(Diego Bolívar) en een Duitser(Ludwig Bayer).
‘Dat zeer knappe meisje heeft een naam,’ zei Luke lichtelijk gepikeerd. ‘Noemi.’
‘Is ze Frans?’ vroeg Dmitry, terwijl hij zijn blik weer op zijn wiskundehuiswerk richtte. ‘Want als ze Frans is zal ik niet proberen haar van je te stelen. Ik heb Vince’ zus één keer ontmoet en dat vind ik wel genoeg. Heb een levenslang trauma aan dat wijf overgehouden.’
Luke besloot het laatste gedeelte van Dmitry’s antwoord te negeren en haalde zijn schouders op. ‘’k Weet niet. Ze heeft een Engelse achternaam.’
‘Hebben we het over Lukes crush?’ klonk Ludwigs lage, schorre stem. Ludwig Bayer had bruin haar en ijsblauwe ogen, en zag er altijd chagrijnig of geïrriteerd uit. Hij was lang en had brede schouders, waardoor hij samen met zijn gezichtsuitdrukkingen nogal intimiderend overkwam. Je zou denken dat hij ’s avonds in duistere steegjes rondhing, een gang leidde die in illegale drugs zat en dat hij aan “underground fighting” deed. Of dat hij een baan als uitsmijter, bodyguard of huurmoordenaar had, maar niets van dat alles. Ludwig was vanbuiten hard, maar vanbinnen was hij een grote, lieve, zachte teddybeer.
‘Ze is m’n crush niet,’ mompelde Luke, terwijl hij zijn armen over elkaar heen sloeg.
‘En ik ben een Amerikaan.’ Grimaste Dmitry. ‘Je hebt al sinds het eerste moment dat je d’r zag een soort verliefdheid voor haar ontwikkeld.’
De deur ging open. En sloeg weer dicht. Diego en Vincent waren in een gesprek verwikkeld.
‘Ah bon? En hoe weet jij dat zo zeker, Diego?’
‘Vince, ik heb het met mijn eigen ogen gezien. Met mijn éigen ógen.’
‘Waar hebben jullie het nou weer over.’ Zuchtte Ludwig, terwijl hij zich languit op de bank liet vallen.
‘Dat Luke verliefd is,’ grijnsde de Fransman. Zou je Vincent ontmoeten(en je Jay nog nooit had gezien), dan zou je denken dat hij een mooi-boy was. Hij had altijd de stijlvolste kleding aan en zijn zandkleurige haar was altijd tot in de puntjes gestyled. Zijn Franse accent gaf ook nét dat beetje extra om meisjes te kunnen versieren, en als jij zijn glimlach meetelde(die hij elke ochtend en avond oefende in de spiegel) hadden meisjes geen kans om hem te negeren. Hij was de zoon van een alleenstaande, succesvolle modeontwerpster. Zijn ouders waren gescheiden toen hij 3 jaar oud was, en hij herinnert zijn vader niet. Madame Cécé had aan “die connard” een tweetal kinderen over gehouden – Vincent en zijn zus Sophie. Madame Cécé stuurde Vincent naar Londen omdat hij van school was getrapt door bijna elke leerkracht te beledigen om zijn of haar kledingstijl.
Diego daarentegen was samen met Kemal de donkerste van het stel. Diego had zachte bruine ogen en donkerbruin haar. Zijn huid was olijfkleurig, alsof hij van Italiaanse afkomst was, en hij was vlot qua spreken. Hij was een grote optimist en bij hem was het glas altijd halfvol. Ook bij hem vielen meisjes voor zijn voeten. Diego had de neiging zich in lichte, vrolijke kleuren te kleden(in tegenstelling tot Ludwig, die praktisch altijd in donkere kleuren liet zien), die goed bij zijn fleurige persoonlijkheid pasten. Zijn ouders, dus Diego sprong van internaat naar internaat, totdat hij eindigde in Londen.
‘Ik ben niet verliefd,’ gromde Luke knorrig. ‘Ik vind haar leuk. Dat is alles.’
‘En ik ben voor Oranje.’ Sneerde Ludwig. Dmitry draaide zich om en sloeg Ludwig met de vlakke hand op zijn borst. Ludwig bromde een “auw” en wreef over de pijnlijke plek.
‘Moet je me maar niet imiteren.’ Grijnsde Dmitry.
Vincent beende naar de bank en liet zich neerzakken op Ludwigs benen, die hem moordlustig aankeek. Vincent grijnsde en Ludwig stak zijn middelvinger op.
‘Hebben we nog huiswerk voor morgen?’ vroeg Diego opeens, terwijl hij een blik wierp op Dmitry’s wiskundehuiswerk.
‘Weet ik veel,’ bromde Ludwig. ‘We zitten niet echt bij elkaar in de klas, hé?’
Diego sloeg wat gekwetst zijn armen over elkaar heen en Luke fronste. ‘Hou op, Lud.’
Ludwig mompelde wat en Vincent sprong op. ‘Bon!’ riep hij. ‘Ik ga naar m’n kamer. Huiswerk gaat voor.’
Ludwig draaide zich kreunend op zijn buik en Dmitry begon weer aan zijn wiskunde, terwijl Vincent Diego meesleurde, met op elkaar geperste lippen.
Luke keek zijn twee overgebleven vrienden aan.
‘Wie kookt?’
Dmitry begon met de roze gum aan het uiteinde van zijn potlood op zijn schrift te tikken en las een som door, terwijl hij op zijn lip beet. Ludwig zei niets en had zijn gezicht verborgen in één van de kussens op de bank. Luke wachtte.
‘Kweenie,’ zei Dmitry uiteindelijk. ‘Bel Kem of ie wat afhaalt of zo.’
‘Chinees?’ zuchtte Luke. Hij viste zijn mobiel uit zijn zak en ontgrendelde.
‘Nee,’ kreunde Ludwig gesmoord. ‘Geen Chinees. Chinees komt me de strot uit.’
Luke scrolde door zijn contactenlijst. ‘Pizza dan maar?’
‘Best.’ Zei Dmitry, terwijl hij wat intikte op zijn calculator. ‘Pizza is altijd goed.’
Luke wachtte niet op een goedkeurende grom van Ludwig en drukte op het groene telefoontje.
‘Met Pizzeria Pompeji. U wilt wat bestellen?’
Hij slikte een nee-ik-wil-niet-bestellen-ik-wil-een-leuke-serveerster-mee-uit-vragen opmerking in. ‘Ehm, zeven pizza’s graag.’
‘Natuurlijk. Wat voor?’
Hij was de soorten nog aan het opnoemen toen de voordeur openging en iemand binnen stommelde. Er klonk een harde bons en kleurrijk gevloek.
Luke vertelde gehaast het adres(aangezien hij zeker wist dat Kemal hem zou vervloeken als Luke hem nu op pad zou sturen om hun eten op te halen) en hing op. De deur van de woonkamer sloeg open en een lichtelijk verfomfaaide Turk beende naar binnen.
‘Everything OK, Kem?’ vroeg Dmitry, die een sterk Brits accent imiteerde.
Kemal gromde wat in het Turks, beet Ludwig toe dat hij “van zijn bank af moest gaan” en schopte toen tegen de tafel.
‘Hee,’ zei Luke. ‘Je hoeft het huis niet af te breken.’
‘Flikker op,’ gromde Kemal, en hij gooide Ludwig van de bank af. Die stak zijn been omhoog, zodat Kemal, die over de bank heen boog, hem in zijn buik kreeg. ‘Bok!’
‘Bok?’ vroeg Ludwig, die zich comfortabel maakte op de vloer.
‘Betekent shit,’ zei Kemal, en hij liet zich neervallen op de bank. ‘Jezus, Lud, je moet een wapenvergunning hebben voor zo’n voet.’
‘Mag ik vragen waarom je in zo’n vreselijk goeie bui bent?’ vroeg Dmitry. ‘Heeft iemand je afgewezen?’
‘Nee.’ Zei Kemal. ‘Slecht cijfer. Ik heb verdomme een twéé op scheikunde. Een twéé.’
Kemal Aret, een jongen met zwart haar, donkere ogen, en een teint die alleen maar bij boven-de-Kreeftskeerring-en-onder-midden-Spanje mensen hoorde, was door zijn(nogal rijke ouders) naar Engeland gestuurd omdat ze hem de beste opleiding die er was wilden geven – en dat werd een normale school in Londen. Maar daarbij moest hij zo goede cijfers halen, anders zouden ze hem er af halen. Daarom probeerde hij ook zo goed mogelijke cijfers te halen. Hij had al honderden keren gezegd dat hij niet terug wilde naar Turkije aangezien hij van de vrijheid hier genoot.
Kemal was in trek bij de meisjes, waarschijnlijk door zijn ietwat nerderige maar mysterieuze air die hij om zich heen droeg. Hij had praktisch geen gevoel voor stijl en zou naar een gala gaan in een groene smoking met paars overhemd, roze lakschoenen en een geel-met-blauw gestipte das als Vincent hem niet tegenhield. Kemal had in ieder geval geaccepteerd dat hij nooit een modeontwerper zou kunnen worden en besloot het dan maar safe te doen: de deur uit in grijze joggingbroeken en T-shirts in alles behalve geel, gifgroen en roze, al had Vincent toch nog vaak bezwaar tegen Kemals outfits. Vooral als die zwarte bos haar op zijn hoofd afgrijselijk warrig was en hij wallen onder zijn ogen had waar een vampier jaloers op zou zijn.
‘Ach,’ zei Dmitry. ‘Jij snapt wiskunde tenminste.’
‘Waar is Jay eigenlijk?’ vroeg Luke, terwijl hij op de armleuning van de bank ging zitten. Hij keek toe hoe de jongen met de dikke wenkbrauwen verstijfde. Dmitry Bryzgalov en Jason White hadden sinds het moment dat ze elkaar zagen een soort haat voor elkaar gehad, alsof het niet stereotieper kon. Jason had wat tegen Dmitry’s… alles en Dmitry vond Jason een verwende All-American-Boy die te veel met z’n hoofd aan de top van de populariteitsladder had gestaan.
‘Ligt vast op bed,’ zei Ludwig vanaf de vloer. Jason had na een maand te verblijven in Groot-Brittannië vernomen dat de leeftijdsgrens voor alcohol hier achttien was. Natuurlijk was hij hier blij mee. Zijn valse identiteitskaart, waar natuurlijk op stond dat hij 21 jaar was, gaf hem meer vrijheid dan ooit. Daar maakte hij uitvoerig gebruik van. Hij bracht meer avonden door in de kroeg en in nachtclubs dan achter zijn bureau, maar haalde toch goede cijfers. Dmitry haatte het. Vooral om het feit dat Jason niet hoefde te blokken voor wiskunde, waar Dmitry nogal slecht in was.
‘Alweer?’ vroeg Kemal. ‘Die jongen verpest z’n leven. Het zou me niets verbazen dat hij met een alcoholverslaving in een achterstallige kliniek belandt als ie later oud is.’
‘Echt Amerikaans,’ zei Dmitry bitter.
Luke rolde met zijn ogen. ‘Kom nou. We wonen met elkaar in één huis. Er moet wel een beetje harmonie zijn.’
De deurbel ging en Luke liep naar de gang, terwijl hij naar zijn vrienden gebaarde dat ze een schaar of pizzasnijder moesten halen. Hij deed de deur open en voor hem stond een jongen in een rood-met-wit-en-groen uniform. Zijn witte helm met het logo van de pizzeria had hij onder zijn arm geklemd en in zijn handen hield hij zeven pizzadozen. De arme jongen was bijna niet meer te zien.
Grijnzend nam Luke de pizza’s aan. Hij liep snel naar de keukentafel om ze neer te zetten, viste daarna zijn portemonnee uit zijn broekzak en liep weer naar de voordeur. De jongen stond hem ongeduldig op te wachten. Hij had warrig bruin haar en koude bruine ogen.
‘Twintig tachtig.’ Zei hij, met een bijzonder bekakt Brits accent.
Luke rolde met zijn ogen om het redelijk hoge bedrag(wat wil je ook met zeven pizza’s) en gaf hem een bankbiljet van twintig pond en nog een munt.
‘Eh, dat is goed, toch?’ vroeg hij onzeker, terwijl hij de inhoud van zijn portemonnee inspecteerde.
De jongen murmelde een “whatever”, stak het geld zijn zak, diepte nog een munt op uit zijn andere broekzak(20 pence) en wierp die Luke toe. Luke deed de deur dicht, draaide zich om en wilde naar de keuken lopen, maar stopte terwijl hij met grote ogen naar de jongen met zandkleurig haar en blauwe ogen staarde, wiens gezicht en T-shirt onder het bloed zat.

Hoofdstuk twee (: k zal wel wat lang duren met schrijven, want zo ben ik nou eenmaal(mensen die mee hebben gelezen met Miss Secret zullen dat wel weten) Ik probeer zo lang mogelijke hoofdstukken te schrijven, oki?
xx

Reacties: