FanFic.nl

A place called Narnia, You Said?

The Weirdo and his sword

Ik heb alleen nog de houten muur achter me en de stenen onder me als houvast. Bang en tegelijk nieuwsgierig draai ik me om naar de vreemde muur die geen stenen muur is zoals het hoort maar een reusachtige deur blijkt te zijn. De knop erop is van een zwart metaal gemaakt en in de vorm van een reusachtige leeuwenkop die me wijs aanstaart. De ogen van de leeuw zijn uit een oranje edelsteen gehouwen en fonkelen zo hard dat ik bijna geloof dat de leeuw me echt aan staart. Ik zie dat er niets anders op ziet dan door de deur te gaan en te hopen dat ik niet te ver van huis beland. Ik draai de knop van de deur om en open haar. Meteen word ik verrast door een felle lichtflits en een hele hoop wind die Aarons petje bijna van mijn hoofd blaast. Met een smak en een ‘oef’ die veroorzaakt wordt door de lucht die uit mij longen geperst wordt, kom ik op de grond terecht. Maar het zijn geen stenen waar ik met mijn bakkes op geland ben. Het is vochtige mos grond.



Ik bevind me in een bos dat ik nog nooit gezien heb. Niet dat ik nou zoveel in een bos kom. Eigenlijk nooit. Maar dit bos geeft me een vreemd gevoel, alsof er meer aan de hand is dan waar ik me bewust van ben. ‘En nu…?’ mompel ik in mezelf. Ik hijs me recht, klop de bladeren en het zand wat van mijn kleren en kijk rond. Wat ik zie kan er voor mij niet nog troostelozer uitzien. Het is zo erg dat ik de tranen bijna achter mijn ogen voel prikken. Net op het einde besluiten ze dat dit het toch niet waard is. Een handjevol bomen, een hele hoop varens en voor me iets wat op een heuvel lijkt.



Een heuvel die de indruk geeft dat iemand hem met een enorm mes in twee stukken gesneden heeft. Hoewel ik een grote drang voel om te beginnen rond te hollen en ‘HELP!’ te roepen, is er iets dat me de rillingen bezorgt en me ervan weerhoudt stommiteiten te begaan. Roerloos blijf ik staan en trek ik mijn ogen en mijn oren wagenwijd open in de hoop zo een grotere kans op een enigszins menslijk signaal op te vangen. Maar voor zover ik hoor en zie is er geen levende ziel te bekennen. Ik besluit maar naar iemand op zoek te gaan, als hier iemand is tenminste. Ik wandel naar de heuvel en klim erboven op. En laste klus trouwens. Ik ben die bosgrond echt niet gewend. Vol gekraak en puffend sleep ik me op de top. Tot mijn grote verbazing zit er al iemand.



Blij dat ik zo snel al een intelligent, levend wezen gevonden heb, maar ook verbaast dat die me niet gehoord lijkt te hebben hoewel ik meer geluid dan tien olifanten gemaakt heb, neem ik de persoon in me op, voor zover dat gaat. Ik merk dat een hij is. De jongen zit met zijn rug naar me toe en zit blijkbaar iets in het zand te krassen. Geruisloos sluip ik naderbij en schraap ik mijn keel. Meteen staat de jongen op en krijg ik een zwaard onder mijn kin gedrukt. ‘Geef je over, Telmarijn!’ sist hij.



‘Ook hallo,’ mompel ik. ‘Wat zei je?’ vraagt de jongen terwijl hij zijn hoofd een beetje schuin houd en blijkbaar door heeft dat ik geen Telmar-dinges ben.. Hij laat me geen kans om te antwoorden en gaat direct verder. ‘Wie ben jij? Wat doe jij hier?’ Hij beweegt zijn zwaard nog wat verder naar mijn hals toe. ‘ Zou je alsjeblieft dat aardappelmes willen weg halen?’ vraag ik een beetje giftig terwijl ik de jongeman voor me rustig in me opneem. Ik snap er zelf niet veel van. En al helemaal niet meer wanneer ik merk dat de jongen een volledig middeleeuwskostuum aan heeft. En dan zeggen ze dat ik een rare ben. Vergeleken met deze clown ben ik perfect normaal.



Tot mijn eigen grote verbazing ben ik niet bang omdat een wildvreemde een rapier onder mijn neus schuift. Iets zegt me dat hij me niet zal doden zolang ik me rustig houd. ‘Nee. Niet voor je me vertelt wie je bent en wat je in je schild voert,’ zegt de jongen. ‘Ik..eh…Ik ben Aaron en ik heb geen flauw idee wat ik hier doe, om eerlijk te zijn,’ antwoord ik. ‘En jij bent…?’ vervolg ik. ‘Caspian,’ Hij laat zijn zwaard een beetje zakken maar blijft me geconcentreerd in het oog houden. Op dat moment springt een kleine gedaante uit de varens...

Reacties: