FanFic.nl

Schrijfwedstrijden

-3-Wat vooraf ging aan haar dood

Ze hing aan de kroonluchter, de grote kroonluchter die in het midden van de kamer aan het plafond hing. Er was een zwart touw aan vastgemaakt, en daaraan hing ze. Zelf was ze ook helemaal zwart. Alsof ze geverfd was. Waarschijnlijk was ze dat ook, van top tot teen bewerkt met kwasten en ze drupte de verf op de grond.

London, voorjaar 2013
De straten van London zijn vol met leven, het centrum als kloppend hart. Midden in dat hart loopt een meisje. Haar blonde haren zijn samengebonden in een simpele paardenstaart en ze draagt een spijkerbroek. Daarboven heeft ze een wit T-shirt en aan haar voeten draagt ze leren laarzen met veters. Ze draagt een rugzak op haar rug, volgestopt met boeken. Het meisje keert net terug van de bibliotheek en is nu op weg naar haar huis, gesitueerd net buiten het centrum van London.

Het blondharige meisje kijkt met vrolijke ogen de straten rond, observeert de mensen die om haar heen lopen. Een oude man, een jonge vrouw, een stelletje dat verliefd naar elkaar kijkt. Ze glimlacht naar iedereen en hoewel sommigen haar raar aankijken, krijgt ze van de meesten een kleine glimlach terug. Alles lijkt haar toe te lachen, totdat een vrouw voor haar haar sleutels laat vallen. Het meisje bukt en schreeuwt het dan uit. Meteen staat ze weer rechtop en grijpt naar haar hoofd, terwijl de vrouw voor haar zich verschrikt omdraait.
‘Och meisje toch. Gaat het wel?’ Het meisje snikt en schudt haar hoofd.
‘Wat is er aan de hand dan?’ vraagt de vrouw bezorgd. Ondertussen bukt ze zich en pakt snel haar eigen sleutels op.
‘Ik kreeg opeens een hele erge hoofdpijn. Alsof iemand met een hamer op mijn hoofd sloeg.’ Met de topjes van haar vingers wrijft ze onder haar ogen en probeert zo haar tranen te drogen.
‘Ach meissie toch.’ De vrouw legt een hand op de schouder van het meisje.
‘Wat is je naam?’ vraagt ze vervolgens.
‘Li-Lily Adams, mevrouw.’

‘Hey broer!’ Lily haalt een hand door het haar van haar broertje, die geïrriteerd zucht en naar achteren slaat met zijn hand. Lily ontwijkt de hand lachend en loopt door naar de woonkamer.
Met een zucht zet ze zich neer op de bank, haar glas met water op de tafel plaatsend. Ze pakt de afstandsbediening van de bank en zet de tv aan. Rustig neemt ze een slok van haar water, waarna ze het glas weer op de tafel plaatst. Lily niest en grijpt dan naar haar hoofd.
‘Ugh, niet alweer he?’ Geïrriteerd staat ze op en loopt naar de keuken. Haar broertje beschermt snel zijn haar en Lily rolt haar ogen naar hem.
‘Doe niet zo schichtig, ik doe je echt niks hoor.’ Verbaast trekt de jongere Adams zijn wenkbrauw op.
‘Eh, gaat het wel?’ Het meisje wuift met haar hand en opent het kastje met de medicijnen erin.
‘Prima, Derek. Gewoon wat hoofdpijn.’ Haar broertje haalt zijn schouders op en pakt zijn telefoon op, waarna hij zich uit de kamer verwijdert. Lily rolt nogmaals haar ogen en neemt een paracetamol in, om vervolgens weer voor de tv te gaan zitten.

X

Twee weken later komt het meisje weer thuis, hand op haar hoofd.
‘Hey Lily, gaat het wel?’ Het meisje kijkt haar moeder vuil aan.
‘Het gaat prima, ma. Gewoon wat hoofdpijn.’ Haar moeder trekt een wenkbrauw op en tuit haar lippen.
‘Ik denk dat het tijd is dat we naar de dokter gaan, lieveling.’ Lily rolt alleen maar met haar ogen en trekt haar jas weer aan.
‘Prima.’ Haar moeder zucht diep, maar zegt verder niets en pakt haar eigen spullen. De twee dames maken hun weg naar de auto van de moeder, om vervolgens naar het ziekenhuis te rijden.

‘Lily Adams?’ De twee vrouwen staan op en lopen richting de zuster. Ze schudden haar de hand en volgen de vrouw naar een kamertje.
‘De dokter zal zo bij u zijn.’ De moeder knikt beleefd, terwijl het meisje zich simpelweg neerplant in een van de stoelen. Haar moeder zet zich neer in de andere stoel en net als zij haar jas over de rugleuning heeft gehangen, opent de deur. De dokter stelt zichzelf voor als dokter Kaulitz en neemt plaats achter het bureau.
‘Wat is het probleem?’
‘Mijn dochter hier heeft al een paar weken last van hoofdpijn en ze is ook erg chagrijnig geworden.’ De dokter wendt zich naar Lily.
‘Hoe zou je de hoofdpijn omschrijven?’ Hij klikt een pen uit en houdt deze boven een leeg vel papier.
‘Bonzend, maar niet heel erg aanwezig. Meer op de achtergrond, alsof je bijkomt van een klap op je hoofd,’ zegt Lily ongemakkelijk. De man knikt en schrijft het op.
‘Zijn er nog speciale momenten waarop de hoofdpijn op komt zetten?’ Lily denkt even na en knikt dan.
‘Ja, eigenlijk wel. Meestal komen ze opzetten als ik nies of buk of zo iets.’ De man knikt weer en klikt dan zijn pen in.
‘We gaan wat bloed afnemen en een paar testjes doen, als dat goed is?’ Lily knikt.
‘Natuurlijk.’
‘Volgt u mij dan maar.’

X

Twee uur later worden de twee vrouwen het kantoortje van de dokter weer in geroepen.
‘Mevrouw Adams, we hebben niks kunnen vinden in uw bloed. Ik zou graag een MRI scan maken.’ Lily twijfelt even, kijkt naar haar moeder en knikt dan.
‘Oke, als u dat nodig vindt.’ De dokter knikt en bekijkt iets op zijn computer.
‘Helaas is er vandaag geen plek meer, dus ik zou jullie graag een afspraak willen laten maken. Verder zal ik je een wat zwaarder medicijn voorschrijven voor de hoofdpijn.’ Lily en haar moeder knikken dankbaar en schudden de dokter de hand.
‘Heel erg bedankt voor uw moeite, meneer Kaulitz,’ zegt Patricia, Lily’s moeder. De dokter wuift het weg.
‘Het is mijn taak, mevrouw Adams.’ Dan verlaten de twee dames de kamer en maken ze hun weg naar de receptie.

X

‘Nou, daar zitten we dan weer,’ spreekt Kaulitz. Lily rolt haar ogen en haar moeder kijkt de dokter vreemd aan. De man kucht en maakt een paar klikken met zijn muis.
‘Juist, oke. Ehm, de uitslag.’
‘Dat zou ongelofelijk op prijs worden gesteld,’ zegt Lily bits.
‘Freak,’ mompelt ze vervolgens. De dokter hoort het gelukkig niet, is geheel gefocust op het scherm. Zijn wenkbrauwen trekken bijeen en zorgen ervoor dat hij fronst. Hij humt even en draait zich dan naar de twee dames voor hem.
‘We hebben-’ Hij kucht even.
‘Het is geen goed nieuws.’ De twee Adams verstijven.
‘Uit de MRI is naar voren gekomen dat je een hersentumor hebt, miss Adams.’ Lily opent haar mond, klapt hem weer dicht en opent hem weer.
‘I-wat?’ De dokter kijkt haar met medelijden aan.
‘We kunnen niet zeggen of het goed of kwaadaardig is. Daarvoor zouden we een stukje uit de tumor moeten halen om die op kweek te zetten. De tumor zit echter op een gevaarlijke plek in uw hersenen, waardoor opereren onmogelijk is. We vermoeden dat hij nog wat zal groeien, waardoor hij uw hersenen in de verdrukking zou kunnen brengen.’ Lily opent haar mond weer en grijpt haar moeders hand.
‘Hoe-hoelang heb ik nog, denkt u?’ Ze slikt en dwingt haar tranen terug.
‘Het is moeilijk te zeggen. Als het een goedaardige tumor is, zal u gewoon door kunnen leven, is hij kwaadaardig, dan heeft u misschien nog een jaar, twee jaar hooguit.’ Lily knikt en kijkt naar haar moeder.
‘Ik zou graag willen weten of de tumor kwaadaardig is.’ Dokter Kaulitz knikt en vouwt zijn handen ineen.
‘Dat kunnen we regelen, miss Adams.’

X

De daarop volgende week is hectisch. Voor een paar dagen wordt ze opgenomen in het ziekenhuis, zodat de dokters een stukje van de tumor op kweek kunnen zetten en daarnaast nog een paar andere testjes kunnen doen. Helaas komt eruit dat de tumor kwaadaardig is en Lily nog hooguit twee maanden te leven heeft. Lily’s wereld stort in. Twee dagen later wordt ze uit het ziekenhuis ontslagen.

‘Wat nu, ma?’ vraagt Lily aan haar moeder. In haar ogen branden weer tranen, zoals zo vaak is gebeurd de afgelopen week. Haar moeder trekt haar tegen zich aan.
‘We maken er gewoon het beste van, Lily.’ Het meisje veegt de tranen weg en zucht diep en trillerig.
Dan knikt ze en haar moeder wrijft geruststellend over haar arm.
‘Je staat er niet alleen voor, oke?’ Lily knikt en kijkt haar moeder dan aan.
‘Is het goed als ik de stad even inga?’ Haar moeder knikt en geeft haar dochter een kus op haar voorhoofd.
‘Zorg ervoor dat je om zeven uur thuis bent.’ Lily knikt en pakt haar jas en schoenen. Vervolgens stopt ze haar sleutels in haar zak en verlaat ze het huis.

Het loopt tegen zes uur als Lily wordt aangesproken. De man is gekleed in een donkere, lange jas en zijn ogen worden afgeschermd door een grote zonnebril. Zijn kale hoofd glinstert in de laatste stralen zonlicht.
‘Wees niet bang, miss Adams. Volg mij.’ Lily verstijft, maakt zich klaar om te gaan schreeuwen. De man, die ondertussen al is doorgelopen, draait zich om.
‘Volgt u mij, miss Adams,’ zegt hij, ‘ik zal u geen pijn doen. Integendeel, ik zal u een offer maken dat u niet kan afwijzen.’ Lily denkt even na, zucht dan diep en volgt de man. Ze stappen een klein cafeetje in en de man leidt ze naar een tafeltje achterin. Hij helpt Lily uit haar jas, schuift haar stoel naar achteren en zodra ze zit, schuift hij haar weer aan.
‘Waar wilde u over praten?’ vraagt het meisje. De man gaat zelf ook zitten en haalt een map uit zijn jas.
‘Wat zou je zeggen als ik je 5000 euro aanbood, in ruil voor jouw laatste weken?’

Ze heeft zichzelf opgehangen. Dat wilde ze het liefste, dan had ze haar eigen dood toch nog onder controle, ondanks alles. Het gaf haar het gevoel dat ze de hersentumor alsnog overwon, en ons, een soort van – zei ze.

Reacties: