FanFic.nl

Steal my girl - luke hemmings or Calum hood

hoofdstuk 2

Ik kijk luke aan. Ik kan duidelijk zien dat hij het meent. Dat het hem echt pijn heeft gedaan. Maar ik had ook pijn. Nog steeds. En hij kan niet zomaar terug komen, sorry zeggen en denken dat alles dan weer goed is. Dit heeft tijd nodig. Ik ben het vertrouwen in hem kwijt. Dat moet ook weer opgebouwd worden. Want straks word ik weer vrienden met hem en gaat hij weer weg. Ik wil deze pijn niet nog is meemaken.

'luke, je moet snappen dat ik er kapot aan ging dat je me in de steek liet. Ik was mijn beste en enigste vriend kwijt. Je kan dit niet in een middag goed maken. Het heeft tijd nodig.' Ik staar naar mijn voeten omdat ik bang ben dat als ik nu in zijn ogen kijk ik weer begin te huilen. En daar heb ik niet echt zin in. 'dat snap ik. En ik ga echt mijn best doen.' Zegt Luke. 'kom mee naar mijn huis vanmiddag, liz heeft je ook heel erg gemist.' Zegt Luke. Ik zucht. Moet ik dit wel doen? 'oke, is goed.' Ik ben ook zo zwak. Ik kan hem gewoon niet weerstaan. Hij glimlacht. Ik pak mijn jas uit mijn kluis en doe mijn boeken erin. Dan lopen we samen naar luke's huis. Even voelt het weer als vroeger en ik moet toegeven, het voelt goed. We gaan naar binnen en daar zit Liz. 'amber meis, wat heb ik jou gemist!' zegt Liz zodra ze me ziet. 'ik heb jou ook gemist.' Ze geeft me een knuffel. Liz was altijd als een tweede moeder. 'wil je wat te drinken?' vraagt ze me. ik knik en drink het glas cola wat ze me geeft op. 'zullen we even naar mijn kamer gaan?' vraagt Luke me. 'ja, is goed.' ik loop achter hem aan naar zijn kamer. zijn huis is precies hetzelfde als mijn huis. natuurlijk zijn er wel andere meubels enzo, maar qua vorm wel. zijn kamer is dezelfde kamers als de mijne. ik loop er automatisch naartoe. ik ga op zijn bed zitten. Luke gaat op de stoel tegenover het bed zitten en we blijven allebei stil. ik kan er niets aan doen, maar als het te lang stil is schiet ik meestal in de lach. 'je bent echt niets veranderd!' zegt luke. 'jij wel, met je punkrock kleding en je lippiercing.' luke grinnikt. 'ik vind het wel leuk hoor.' zeg ik.

'jij bent ook knapper geworden.' zegt luke. ik giechel.

'en toch, er is een ding anders.. je bent zo voorzichtig met alles wat je doet. vroeger boeide het je niet. en deed je net alsof je thuis bent. maar nu niet meer. ik weet dat je me pas weer een dag hebt gezien. maar je lijkt wel verlegen.'

'dat komt omdat als ik weer helemaal mezelf bij jou ga zijn. ik bang word dat als je weer weggaat. ik die pijn weer moet meemaken.'

'ik zou dit nooit meer doen amber. desnoods ga je de volgende keer gewoon mee.' ik grinnik. 'ik meen het!' zegt luke. 'jaja, zie je het voor je. mijn moeder zou helemaal in paniek raken als ik al in een vliegtuig stap.'

op dat moment gaat luke's telefoon. hij krijgt een sms'je hij pakt zijn gloednieuwe iphone 5. jezus he, hij had hiervoor nieteens geld om een broodje op school te kopen. 'vanavond gaan ik en de jongens een kijkje nemen in de oude garage. wil je mee?' vraagt Luke.

'ik weet niet hoor, straks willen ze dat niet.'

'jawel, ze zeiden letterlijk, "vraag amber mee."

'oke, in dat geval lijkt het me heel erg leuk.' zeg ik. luke glimlacht. 'mooi!'

luke zou me rond 7 uur komen ophalen. het is nu half 7. ik doe mijn make-up en krul mijn haar. ik loop naar beneden en zet de tv maar aan om de tijd te doden. na ongeveer 10 minuutjes komt mijn moeder binnen. 'heey, hoe was je dag?' vraagt ze.

'ging wel, er zit een nieuwe jongen bij ons in de klas.' ik ga haar echt niet vertellen dat het luke is. dan zou ik niet eens mogen gaan.

'is hij aardig?' vraagt mijn moeder verder. 'Ja, ik denk dat jij hem ook wel aardig vind.' Zeg ik. 'Ooh, en is hij knap?' Vraagt mijn moeder. Ik knik. 'Ja, best wel.' Geef ik toe. Mijn moeder begint te glimlachen. 'Zozo, en waarom zie jij er zo mooi uit?' Vraagt ze dan. 'Omdat ik vanavond naar hem toe ga.' Zeg ik. 'Wauw, en je kent hem pas een dag. Jij gaat goed.' Ik schiet in de lach. 'Denk maar niets raars hoor mam. Dat soort jongens vinden mij toch nooit leuk.' Ik weet dat omdat ik stiekem Luke altijd al leuk heb gevonden. Maar ik heb het hem nooit gezegd. Ik was te bang om de vriendschap te verpesten en wist ook wel dat ik geen enkele kans maak. 'Nou dan moet deze jongen wel extreem knap zijn.' Ik knik. 'Is hij ook.' Op dat moment gaat de deurbel. 'En nu wil ik wel eens zien hoe hij eruit ziet.' Mijn moeder staat op en loopt naar de voordeur.
'Nee, mam.' Roep ik maar het is al te laat. Ik ren snel achter haar aan. 'Hai.' Mompelt luke verlegen. 'Luke?' Mijn moeder klinkt niet erg blij.

Reacties: