FanFic.nl

Reformatory ~ Liam Payne VS. Luke Hemmings

H1 ~ Seeing The People Again

Ik zit op mijn bed en staar voor me uit. De dood van Max is precies drie maanden geleden. Elke dag voel ik me schuldiger. Ik kan me nog steeds niets herinneren van die dag. Ik zie alleen het vrolijke gezicht van Max en voel zijn lippen op de mijne. Daarna is alles zwart tot het moment dat ik wakker werd op dat strand. Vandaag is mijn eerste schooldag na de zomervakantie. Ik ga gewoon naar school en probeer me sterk te houden. Als mensen vragen hoe ik me voel dan zeg ik dat ik me goed voel, ook al voel ik me verre van goed. Het liefst breng ik de dag huilend door , zoals ik de hele vakantie heb gedaan. Chantal en Michael kwamen toen vaak langs met vers gebakken koekjes, terwijl Michael het halve mandje al had leeggegeten voordat ze hier aankwamen. Ik kijk op de klok. Nog een halfuur voordat Chantal en Michael hier zijn. Ik loop slaperig naar mijn kast en probeer de spiegel te vermijden. Ik hoef mijn rode, opgezwollen ogen en de donkere kringen van het slechte slapen niet te zien. Ik kies een simpele rode trui en zwarte jeans en trek ze aan. Snel trek ik mijn grijze Vans aan en pak de borstel van mijn kaptafel. Helaas zie ik toch een flits van mijn spiegelbeeld en het is nog erger dan in dacht. Mijn haar staat alle kanten op, het is erg vet , mijn ogen zijn nog roder dan ik dacht en de kringen onder mijn ogen nog donkerder. Niemand gaat mij geloven als ik zeg dat ik me goed voel. Ik borstel mijn haren de linkerkant op en maak er een slordige vlecht van. Ik zet een zwarte beanie op. Nu nog wat make-up. Ik doe wat concealer onder mijn ogen en bruinkleurige oogschaduw op mijn oogleden. Een laagje mascara en een laagje lipgloss maken het af. Ik werp nog een blik in de spiegel om mijn outfit te controleren en hoop dat ik er hetzelfde uit zie als normaal. Ik pak mijn schoudertas en loop de trap af.

Ik kijk uit het raam in de woonkamer. Gelukkig zijn mijn ouders al naar het werk. Ik pak een appel van de fruitschaal en neem een grote hap die ik gelijk doorslik zonder iets te proeven. Snel pak ik wat geld uit het huishoudpotje en mijn sleutel van het haakje. Net op dat moment gaat de deurbel. Nu kan ik er echt niet meer onderuit, want Chantal sleurt mij toch mee naar school. In het ergste geval draagt Michael me over zijn schouder naar school. Met andere woorden: Ik moet en zal naar school gaan en alle vragende ogen moeten aanzien.

Ik open de deur en Chantal slaat haar armen om me heen. Ze mag dan wel een stuk kleiner zijn, maar ze is wel sterker. Michael staat achter haar en geeft mij ook een knuffel. Blijkbaar waren ze hun haarkleur zat, want het is nu knalroze in plaats van blauw. Ik vind het ze wel leuk staan. “Zullen we gaan?” vraagt Chantal en staat al op haar skateboard.
“Ja, even de deur afsluiten.” ik stop de sleutel in het slot en draai hem om. De sleutel glijdt in mijn zak en ik stap op mijn skateboard. Ik heb moeite om Michael en Chantal bij te houden. Zij hebben heel de vakantie kunnen skateboarden, terwijl ik het verdriet om Max aan het verwerken was. Na een kwartiertje zie ik het rode gebouw al staan en rijden we de parkeerplaats op. Overal zie ik bekende gezichten en al snel komen er een paar meiden uit mijn oude klas aanrennen. Snel zet ik mijn nepglimlach op. “Cariana, gaat het wel? We hebben het gehoord van Max. Wat erg! Wat is er gebeurd? Wil je het vertellen? ” ze praten allemaal doorelkaar en ik blijf maar lachen. Ik wil weg hier! Chantal ziet het en komt dichterbij staan.
“Cariana wil even wat tijd voor zichzelf, daarna zal ze alles uitleggen” zegt ze. Ik kijk haar dankend aan en ze glimlacht naar me. De meiden mompelen iets van gedag en lopen weg.
“Cariana, ik denk dat je een probleem hebt” fluistert Michael in mijn oor en wijst naar een groepje jongens die onze kant op komen. Ik slik even als ik de jongens herken. Het is het footballteam. Ze waren nooit zo blij geweest dat Max en ik verkering hadden. Max was een footballplayer en een echte hunk en ik was een normaal meisje. Max bezorgde het team een slechte naam, maar hij was wel een van de beste spelers. Jake Hardwell, de aanvoerder van het team, staat nu voor me en is wel een kop groter dan ikzelf ben. “Het is jou schuld!” schreeuwt hij tegen me en duwt me tegen het hek achter me. De hele school staart ons aan. “Door jou zijn we Max kwijt! Waarom ben jij niet verdronken? Dan was iedereen nu beter af!” Iedereen houdt zijn adem in. Alleen een denderende trein in de verte zorgt voor kabaal. Jake wacht nog steeds op zijn antwoord.
“Ik weet niets meer van die dag. Mijn ouders hebben me alleen vertelt dat Max en ik gingen picknicken op de boot van zijn vader. Het enige wat ik me kan herinneren is dat ik wakker werd op het strand en Max dood naast me lag”
Tranen wellen op in mijn ogen, maar ik hou me sterk. Jake kijkt me nadenkend aan.
“Je liegt! Je hebt hem gewoon vermoord! Voelde je je beter dan hem ofzo? Je hebt hem gewoon gebruikt!”
Hij sluit zijn vingers om mijn nek en drukt mijn luchtpijp dicht. Hij ramt me tegen het hek en ik val op de grond. “Moordenaar” sist hij in mijn oor. Het hele team kijkt me boos aan en sommigen mensen op het parkeerterrein ook. Denken ze echt dat ik hem vermoord heb?

Reacties: