FanFic.nl

Can I start all over? (AF)

.Proloog.

William fluit hard en lang als hij me de volgende morgen ziet. Hij zit op de stoep voor het gebouw met nog een stel andere kandidaten te wachten tot de deuren open zullen gaan. Ik ga naast William zitten.
,,Wat zie je er mooi uit,” Zegt hij. ,,zo ben je een echte showbizzmeid!”
,,Dank je.” Zeg ik. Ik voel me fantastisch. Melina heeft me super kleren geleend: een zwart designerspijkerbroek, die perfect past, een prachtig topje en een hip leren jasje. Ik voel me een echte ster in deze kleren en ben er helemaal klaar voor.
,,Zin in vandaag?”
,,Kun je wel zeggen.”
,,Wat voor liedje ga je doen?” Ik noem de titel.
,,En jij? Heb je al enig idee wie er bij de jongens gaat winnen?” Hij haalt zijn schouders op.
,,Ik zou moeten zeggen: ik natuurlijk, maar je weet het maar nooit. Er zitten een paar heel goede gasten bij.”
,,Dat is ook bij de meiden zo,” Zeg ik. ,,volgens mij verdient iedereen het om te winnen.” Een seconde later gaan de deuren open. De hele groep staat op om naar binnen te gaan. Daar staat een tv-ploeg, waardoor ik opeens de adrenaline door mijn lijf voel gieren. ,,Zouden die zenuwen ooit over gaan?” vraag ik aan William.
,,Ben bang van niet,” Zegt hij. ,,maar zenuwen zijn goed. Dan blijf je scherp.”
,,O, nou, goed dan. Want ik heb weer eens behoorlijke pudding knieën.” William grijnst.
,,Je redt het wel. Succes, hé?”
,,Ja, succes!” blaft Madison die achter ons loopt. 'Wat is haar probleem?' denk ik als ik achter haar aan loop. Ik heb haar toch niks misdaan? Deze keer moeten de jongens en meiden gezamenlijk in een kleine ruimte wachten tot we binnengeroepen worden. Dat gebeurd één voor één en Emily is als eerste aan de beurt.

Ze lacht naar me als ze terugkomt en gaat bij William en mij zitten. Madison kijkt pisnijdig. Ik weet dat ze dolgraag wilt weten wat haar te wachten staat, maar ze vertikt het om naar ons toe te komen.
,,Hoe ging het?” vraag ik.
,,Wel goed, geloof ik. Er zijn nu camera's bij, dat is wel een beetje raar.”
,,En hoe was de jury?” vraagt William.
,,Ze laten niks merken,” Zegt Emily. ,,ze zitten erbij als standbeelden. Heel fijn – not.” Ik ben als vijfde aan de beurt. Ik zorg ervoor dat ik heel zelfverzekerd naar binnen loop en glimlach naar de jury.
,,Oké.” Zegt Sara, één van de juryleden. ,,Je mag beginnen als je er klaar voor bent.” Ik begin meteen te zingen, maar na een paar regels roept Martin dat ik moet stoppen.
,,Opnieuw, Nola en nu wat overtuigender graag.”
,,Goed.” Zeg ik. Ik ben vastbesloten me niet gek te laten maken. Ik dacht dat ik het net al vol overtuiging bracht, maar goed...Ik begin opnieuw.
,,Nee.” Zegt Martin, die me weer onderbreekt. ,,Nu sla je door naar de andere kant. Iets rustiger alsjeblieft. Het is een gevoelig liedje, het is ook de bedoeling dat ik dat voel.” 'Ik weet precies wat je van plan bent.' Denk ik. 'Je probeert me uit!' Nou, ik laat me mooi niet kisten. Ik begin voor de derde keer en deze keer laat hij me het liedje uitzingen. Volgens mij heb ik het echt op mijn allerbest gedaan: ik heb geen noot gemist en het zo gevoelig mogelijk gezongen. Als ik klaar ben, kijk ik alle drie de juryleden aan. Paul en Martin kijken op hun schrijfblok, waar ze iets op schreven. Gelukkig glimlacht Sara even naar me.
,,Mooi, Nola.” Zegt ze. ,,Deze keer hoef je niet zo heel lang te wachten, aangezien we er maar dertig hoeven te zien vandaag. Rond de middag hoor je of je in de volgende ronde zit.” Daarna is het wachten geblazen. Ik klets met Emily, terwijl de anderen om de beurt naar binnen gaan. Ze is echt een aardig meisje. Het is prettig om te weten dat ik in elk geval één vriendin had in de meidengroep. Een donkerharig meisje ziet er een beetje aangedaan uit als ze klaar is met haar liedje. Ze gaat eenzaam in een hoekje zitten. Ik besluit naar haar toe te gaan, want ik weet nog goed hoe ik me voelde toen bleek dat Lindy, Melina en Amber alle drie niet verder mochten en ik wel. Dat was een behoorlijk eenzaam gevoel.
,,Hoi.” Zeg ik als ik naast haar ga zitten.
,,Hoi.”
,,Hoe ging het?”
,,Waardeloos.” Zegt ze. ,,Ik denk niet dat ik erdoor ben.” Ik besluit mijn net verworven wijsheden met haar te delen.
,,Je weet het nooit. Het is pas voorbij als het voorbij is,” Zeg ik. ,,je moet niet opgeven, hoor. Dat heb ik van mijn vader geleerd. Als je talent hebt, kom je er wel. Zelfs als je er nu uit zou liggen. En het kan niet anders dan dat je talent hebt, anders was je nooit zover gekomen.” Haha, echt grappig. Dit zijn precies de zinnen die Lindy, Melina en Amber ook tegen mij zeiden toen ik wilde stoppen omdat hun eruit lagen.
,,Allemachtig, wat ben jij positief.” Zegt ze. ,,Maar echt, ik deed het helemaal niet goed daarnet.”
,,Daar hebben we allemaal een beetje last van. Ze proberen je zelfvertrouwen te knakken en wij zijn toch al zenuwachtig. We zitten allemaal in hetzelfde schuitje.”
,,Dat is waar,” Zeg ze. Dan lacht ze. ,,als ik niet door ben, is dat niet het einde van de wereld.”
,,Nee, precies. We zijn nog hartstikke jong. Het is toch hartstikke gaaf dat we dit hebben mogen meemaken? En wie zegt dat het al voorbij is? Moet je ons nou zien: we horen bij de laatste vijftien meiden van de duizenden die mee deden.”
,,Ja.” Zegt ze glimlachend. ,,Dat is best goed, eigenlijk. Misschien heb ik me iets te veel vastgeklampt aan die volgende ronde. Ik had me inderdaad nog niet gerealiseerd dat we het al heel ver hebben geschopt.”
,,Moet je wel doen.” Zeg ik.

Om halfeen zijn we klaar. We worden verdeeld in drie groepen, jongens en meiden door elkaar.
,,Ieh!” roept Emily, die met William, Jack en Mia in een groep zat. ,,Weet je wel wat dit betekend? Één groep ligt eruit en de andere twee gaan door naar de finale.” Ik voel me op slag weer ontzettend zenuwachtig. Ik wil dat ik bij William en Emily zit.
,,Ik hoop maar dat ik erbij ben.”
,,Vast wel.” Zegt Emily, die het derde groepje bekijkt. ,,Ik denk dat zij eruit liggen. Die jongen met die blonde stekels? Die bakte er niet veel van, dat hoorde ik net. Ik denk dat jouw groep er wel bij zit.” De groep van Emily mag blijven waar ze stonden. De andere twintig kandidaten moeten meekomen en worden in twee andere kamers ondergebracht.
,,Daar gaan we weer.” Zucht ik tegen Amelia, die bij mij in het groepje zit. ,,Ik trek dit niet lang meer, hoor.”
,,Ik ook niet. En dan die stomme camera's erbij!”
,,Ja, erg hé? Volgens mij vinden die mensen het alleen maar leuk als er iemand in huilen uitbarst.” Nadat ze ons alleen hebben gelaten, word iedereen erg stil. We doen ons best te horen wat er in de andere kamers gezegd word. Steeds als we iemand langs horen wandelen, kijkt iedereen vol verwachting naar de deur. Maar niemand komt binnen. Na een minuut of tien ondraaglijke stilte, horen we luid gejuich uit de kamer naast ons.
,,Die hebben het gehaald.” Zucht Amelia. ,,Duimen dat wij er ook bij zijn.” Vijf minuten later gaat de deur open en komt er een cameraman binnen die onze groep filmt. Sara en Paul lopen erachteraan.
,,Sorry dat jullie zo lang hebben moeten wachten.” Zegt Paul. ,,Ik begrijp dat jullie snel willen weten waar je aan toe bent. Ik wil eerst even zeggen dat jullie het allemaal fantastisch gedaan hebben...” Dit is het dan. Ik weet precies wat er nu gaat komen. Dit is het afscheidspraatje. ,,Dus.” Gaat Paul verder. ,,zullen we jullie niet meer terugvragen voor de volgende rond. Ik hoop dat jullie het niet te zwaar opnemen. Het is heel knap dat jullie zover gekomen zijn en ik verwacht in de toekomst zeker nog van jullie te horen.” 'Bla, bla, bla.' Denk ik. Ik ben gedumpt.

Reacties: