FanFic.nl

The Queen | Harry Styles

The Queen 2

"Bij deze vertel ik jullie, mijn volk, het volgende. Ik ben op zoek naar mijn koningin. Hiervoor worden elke week vijftien meisjes, tussen zestien en negentien, uitgekozen. Hun worden thuis opgehaald en naar het kasteel gebracht. Hopelijk vind ik gauw mijn koningin." Op een klein schermpje in het zwarte busje, word een stukje laten zien waar koning Harold iedereen verteld over de regel. Honderden meisjes zijn al vermoord daar. En ik zal volgen. 'U bent, Dana White toch?' De man achter het stuur kijkt me via het spiegeltje aan. Ik knik. 'Mag ik vragen hoe oud u bent?' Ik glimlach fake naar de man. 'Alstublieft, noem me geen u maar gewoon je, ik ben nog maar net achttien.' Antwoord ik beleefd. Die man moet nu eigenlijk het water inrijden. Dan kan ik ontsnappen, en dan ga ik misschien toch niet dood! Maar nee. Na vijftien minuten vertelt de man me dat we er zijn. 'Oh.' Antwoord ik alleen maar. 'Succes Dana White.' Zegt de man, en ik glimlach even. 'Doeg meneer.' Zeg ik zachtjes wanneer ik uitstap. Ik sta voor het grootste gebouw wat ik ooit heb gezien. Dit is de plaats waar ik straks ook dood ga. Ik zucht. Opeens zie ik meerdere meiden naast me verschijnen. Een meisje komt naast me staan. 'Ben je ook zo bang?' Vraagt ze zachtjes aan me. Ik knik. 'Ik wil niet dood.' Antwoord ik. Tijden dacht ik hier anders over, maar ja. Ik heb er wat van gemaakt, en nu? Nu wil ik niet dood. 'Ik ben Sydney, zeventien jaar, wie ben jij?' Sydney kijkt me aan. 'Dana, achttien.' Antwoord ik, en ik kijk om me heen. Als ik zo tel zie ik veertien andere meisjes. Ieder meisje kijkt bang uit haar ogen, en kijkt angstiger om zich heen. Met een hard gekraak gaan twee grote deuren open. Dertig man stormt naar buiten. Twee mannen pakken steeds één meisje bij haar armen vast. Het duurt niet lang of er hangen ook twee mannen aan mijn armen. 'Moet dit.' Zeg ik zachtjes tegen mezelf. Ik haat het als mensen je zo vast houden. Alsof jijzelf machteloos bent. Één voor één worden de meiden naar binnen gebracht. Ik zie dat Sydney voor me staat. Al gauw was ik het grote gebouw ook binnen. Overal was het netjes. Echt perfect. De bloemen gaven hun mooie kleuren af en stonden precies overeind. Het tapijt lag helemaal recht zonder ook maar één kreukel. 'En wat is uw naam?' Een dikke vrouw staat voor me. De meiden staan allemaal in een rij. 'Dana White.' Antwoord ik zachtjes. 'Nummer elf, Dana White.' Mompelt de vrouw. We kregen zelfs dus nummers. Alsof de koning zo zou zeggen van, 'Doe die maar.'. En dat je dan als nummer wor opgeroepen ofzo?! Achtelijk. Opeens komt de rij weer in beweging, en worden we naar een andere zaal geleid. De eerste vijf meisjes moeten doorlopen. De rest moet op stoelen wachten op hun beurt Ik zou bij de derde groep horen. Sydney bij de tweede. 'Succes straks Dana.' Hoorde ik achter me. Ik keek gauw achter me en zag dat Sydney het was. Ze werd net weer meegetrokken op naar die andere zaal. Ik stond gauw op. 'Jij ook Sydney!' Schreeuwde ik. Meteen kwamen de twee mannen weer op me af. 'Zitten blijven.' Zei één van de mannen streng. En hij duwt me terug in de stoel. Opeens pakten de mannen me weer vast en we lopen door. Ik loop helemaal voorop. Dit was het dan. Over een paar minuten ben ik dood. Ik begin te trillen. Ik ben te bang. Ik wil niet dood. Ik wil nog leuke dingen doen met mijn broers, en ik moet ooit nog trouwen! Ik ben net volwassen en dan word ik vermoord. De mannen stopte met lope en draaide mij om. Bij de andere vier meiden word hetzelfde gedaan. Toen klonk er opeens een harde knal. Een deur valt keihard dicht. En daar staat Koning Harold. De grootste nachtmerrie van iedereen. Hij is diegeen die duizenden mensen heeft laten vermoorden. Hij loopt met harde stappen op ons af, hij komt eerst bij het meisje helemaal aan de andere kant. Mij zou -ie dus als laatst zien. Hij bekijkt het meisje en schudt zijn hoofd. Het meisje word weer meegenomen. Wie weet wat haar te wachten staat. Zenuwachtig kijk ik naar mijn voeten. Totdat ik opeens twee vingers onder mijn kin voel die mijn hoofd omhoog duwen. Ik kijk in mijn ooghoek. Ik was nog de enige. Koning Harold staat voor me. Maar in plaats van dat hij zijn hoofd schudt, knikt hij! Ik kijk hem aan, en precies op dat moment kijkt hij mij ook aan. Een rilling gaat door mijn lijf. Ik ben doods, maar ook echt doodsbang. Koning Harold wuift naar de rest dat ze weg moeten gaan. En natuurlijk doen ze dat. Daar sta ik dan. Alleen koning Harold en ik.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.