FanFic.nl

Lost | ft. RivLovee

Strandzand

De golven van het witte, Californische strand rollen over mijn bleke tenen. Zachtjes speelt de wind met mijn haar, zonder dat ik het door heb. Mijn gedachten zijn afgedwaald en telkens zie ik het beeld van Niall, die doelloos in de afgrond viel, schreeuwend van angst, dat hij nog niet dood wou. En ik stond daar, als verstijft, terwijl ik misschien nog wel hulp had kunnen halen. Een lange zucht verlaat mijn mond. Nooit zal iets meer het zelfde zijn, nu hij weg is.
Tranen stromen ongecontroleerd over mijn wangen en maken zwarte sporen van mascara. Huilend loop ik verder terwijl ik mijn niets-zienende ogen dichtknijp.
Mijn benen begeven zich en voor ik het weet vallen mijn knieën in het natte, koude zand. Daar bonk ik boos met mijn vuisten op de grond, waar kleine kuiltjes ontstaan. Boos rol ik mezelf op tot een balletje, zoals ik mijn kat ook altijd zie doen.

Ik moet in slaap zijn gevallen want ik word wakker als ik opeens koud, zout water op mijn hoofd en benen voel. Slaapdronken sta ik op en kijk naar het strand, waar het nu al aardig donker is. Ik loop naar eventjes, pak mijn drijfnatte schoenen uit het water en waggel dan koud en nat naar huis. Een huis zonder Niall. Een huis zonder vreugde.

‘Niall, mag ik je wat vragen?’ begon ik. Lachend keek hij me aan, zijn blauw-grijze ogen lachten mee. Dat vond ik zo leuk aan mijn broer, dat hij met zijn ogen kon lachen, niet alleen met zijn mond, wat soms fake is.
‘Ja hoor, wat is er?’ zei hij aardig terug. Dit was wat ik zo gemist had toen hij weg was, zijn warme stem, zijn houvast en zijn manier van doen en laten. Eten, dat konden we goed samen. Ik lachte in mezelf, ik wist dat hij dat veel minder deed zonder mij.
‘Hoeveel procent miste je mij, eerlijk?’ zeg ik voorzichtig. Het was een rare vraag, voor mijn gevoel. Wie vraagt dat nou? Zin gezicht verrekte naar serieus.
‘Lieve, lieve Lola Jamie Horan, ik miste jou 300%!’ Aan de tranen in zijn ogen wist ik zeker dat het waar is. Blij gaf ik hem een knuffel en zei dat het voor mij ook zo was. Bijna als een verlieft stelletje liepen we verder, omarmt.
De wint liet de bomen dansen, samen met het gras. De kant van de klif was glad, zag. Maar tot mijn grootte spijt zei ik niks tegen Niall.
Na een tijdje zwijgend lopen gebeurde het, Niall gleed uit. Tevergeefs probeerde ik zijn hand te pakken maar hij viel al naar beneden. Mijn lichaam functioneerde niet meer, ik kon alleen staren naar het drama wat me hiervoor afspeelde.
Langzaam zag ik hem wegzakken in de afgrond. Nooit, nooit meer zal iets hetzelfde zijn. Een laatste kreet van hem, en dan niks. Snikkend viel ik op de harde rotsen en bleef daar huilen. Storm wakkerde aan maar het deed me niks. Het spoorde me alleen aan om erg hard te gaan huilen.

‘Thuis’ roep ik verveelt het huis in. Geen antwoord. Zuchtend plof ik op de bank, met een lege plek waar Niall altijd zat.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.