FanFic.nl

Lost | ft. RivLovee

Bad Things

Even zie ik een korte flits voor mijn ogen. Ik beweeg me niet meer. Ik lig doodstil op een bankje. Niet dat het wat uitmaakt, waar zal ik anders heen moeten? Het enige dat ik nu nog heb zijn dromen. Over dat Niall terug komt, of dat ik ooit iets met Louis krijg. Ik zucht zachtjes. Ik droomde vaker over Louis, of eigenlijk dit was de tweede keer. Maar zo als ik vannacht droomde, droomde ik nog nooit. Dromen zijn bedrog.

Weer zucht ik, maar dit keer hard. Ik wil recht op gaan zitten, maar er gaat een schok door mijn lichaam. Ik gil. Wat is dit?! Waardoor komt dit?!
"Ja had je gisteravond maar niet zo veel moeten nemen," Hoor ik een jongensstem tegen me zeggen. Ik draai me voorzichtig om, waardoor er nog een schok door mijn lichaam gaat. Zachtjes kreun ik. "En jij bent?" Vraag ik bot, beetje slim tegen me doen of zo. "Herken je me niet eens meer?" De jongen die voor me zit kijkt me grijnzend aan. Ik schud mijn hoofd. Waar moet ik hem van kennen? " Outch, dan heb je misschien wel te veel op, maar, ik moet maar weer eens gaan. Hopelijk zie ik je gauw nog Lola," De jongen loopt weg. Ik kijk hem nog na, hij loopt anders. Zijn pas, zijn houding. Of ie ieder moment in aanval kan gaan. Beter dat die weg is dus.

Ik zet mijn voeten neer op de grond, ik kan hier geen uren blijven. Ik kijk even rond, het is bijna gewoon verlaten in het park. Ik ga met een klein sprongetje op mijn benen staan. Ik heb al iets minder pijn dan net. Ik loop met erg kleine stapjes het park door. Misschien moet ik maar eens op zoek gaan naar wat te eten. Ik voel in mijn broekzak, waar mijn portonnee hoort te zitten. Leeg. Ik voel nog in mijn andere broekzak, ook leeg. Gisteravond was zo vaag, misschien ben ik hem toen wel verloren, of hij is gestolen. Lekker dan. Ik schop een steentje wat voor mijn voeten ligt met een harde trap weg. Lekker bezig Lola, eerst vermoord je je eigen broer, en dan verlies je ook nog je portonnee.

Het ligt allenmaal aan mij. Ik breng ongeluk. Ik ben zo onhandig, dik, lelijk, stom, irritant, en een moordenaar.
Ik grom zachtjes. Waarom ik? Waarom niet mijn buurmeisje die altijd zo perfect was volgens haar ouders, die niet doorhadden dat ze op school de grootste pestkop was en niks zelf deed. Sommige dingen zijn zo ingewikkeld.
"Lief kind, alles moet je zelf doen, anderen zullen er voor je staan, maar ze zullen niks voor je doen," Ik draai mijn hoofd verschrikt om. Iets verderop zitten een oude vrouw, en een meisje van ongeveer 13 jaar. "Waarom zullen ze er dan wel staan oma? Maar niks voor me doen?" Het meisje kijkt haar oma onbegrijpelijk aan. Haar oma kijkt haar glimlachend aan. "Zo zijn mensen, lief kind, zo zijn we allemaal," Haar oma draait zich om als ze me ziet kijken. Ze knipoogt naar me. Ik draai me weer om, en loop langzaam verder.

"Oma!" Ik trippel de trap af, met mijn roze jurkje aan, die ik net nieuw had. Ik trippel verder naar buiten, met dit goeie weer zat mijn oma altijd wel in de tuin. "Daar hebben we onze lieve Lola," Mijn oma kreeg een grote lach op haar gezicht. Ik lachte zachtjes en liep gauw naar mijn oma toe, die in een grote stoel zat, met het rapport van mijn broer Niall in haar handen. Die erg gerimpeld waren. Mijn oma gaf het rapport van Niall weer terug aan hem, "Ik heb straks wel iets voor je, want met zo'n goed rapport moet je wel wat lekkers krijgen hé," Niall kreeg een grote lach en stak zijn duim naar me op. Ik lachte ook. Mijn oma deed haar armen open als teken dat ik naar haar toe moest komen, en ik trippelde op mijn oma af. Ze tilde me op haar schoot. "Hoe gaat het met jou lief kindje?" Mijn oma sloeg haar armen stevig om me heen, het leek of ze bang was dat ik wegging. "Met mij gaat alles goed oma! Ik ga maandag voor het eerst naar de grote school!" Vertelde ik enthousiast aan mijn oma. Mijn oma lachte. Ze trok me dichter tegen haar aan. Opeens voelde ik mijn oma trillen, over haar hele lichaam. Mijn moeder kwam snel naar mijn oma en mij toe, en tilde me van oma's schoot af. Ik zag dat papa gehaast stond te bellen. En ik zat alleen, in een stoel. Te kijken naar wat er om me heen gebeurde.


Een traan voel ik op mijn wang lopen. Dat was mijn oma's dood. Waarschijnlijk was het ook mijn schuld geweest. Alles is mijn schuld geweest. Alles.
Ik schop weer tegen een steentje aan die in mijn pad beland. "Kijk even uit wil je?!" Een jongen in een rolstoel kijkt me boos aan. "Wat wil je zeggen? Luie donder. Lekker in je rolstoel hier rond rijden hé. Ik help je wel!" Ik pak de rolstoel bij de handvaten beet. En gooi de jongen er uit. Ik loop op de jongen af en schop en sla hem zo hard als ik maar kan.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.