FanFic.nl

Zusje van... [AFGEWERKT]

|16|

Lies
Met zeker 5 plastic tassen in zijn handen loopt Bill de winkel uit. “Lies, help eens even!”� roept hij vermoeid. “Nope, ik moet mijn krachten sparen voor ooit eens.”� antwoord ik lachend en loop voor hem uit naar de bus. Bill is gewoon te grappig met al die zakken. En ik moet mijn krachten inderdaad sparen. Vraag me niet voor wanneer maar ja, ooit zal ik wel eens krachten nodig hebben. En misschien wel voor dat lekkere ding dat op me komt afgestormd. “Liesjeeee!”� Ik word in een paar gespierde armen genomen en overrompeld met kusjes. Lachend sla ik mijn armen om Tom heen en druk me dicht tegen hem aan. Ik voel Tom zijn piercing in mijn nek en zijn armen worden rond mijn middel gevlochten. “Laat elkaar heel, alsjeblieft.”� hoor ik de stem van Bill grinniken maar ik trek me er niks van aan. Tom is veeeeeel belangrijker dan Bill die met zijn zakken op de bus stapt. “Heb je me gemist?”� vraag ik giechelend aan Tom. Hij kijkt me geschrokken aan. “Jij mij niet dan?”� “Tuurlijk wel!”� roep ik lachend en druk mijn lippen op de zijne. Misschien is dit wat overdreven maar het is gewoon leuk om Tom te kunnen knuffelen en dat doe ik eigenlijk het liefst de hele dag. “Mensen, opstappen! We zijn weer verder!”� Zuchtend laat ik Tom los en loop naar de bus. Tom komt lachend op me afgelopen, slaat zijn armen rond mijn middel en draagt me de bus in. “Tom!”� gil ik geschrokken. “Laat me los!”� Maar dat is hij blijkbaar niet van plan. Hij draagt me de trap op, naar de frontlounche en dropt me daar in de zetel. “En nu ga jij blijven zitten en niks doen tot ik terug ben.”� En hij is weer weg. Ik haal mijn schouders op en nestel me in de zetels.
Een half uur later komt Tom ein-de-lijk terug. Ondertussen heb ik mijn schoenen al uitgeschopt en ben ik eigenlijk al half in slaap gevallen maar nu ben ik terug klaarwakker door wat Tom meeheeft. Hij heeft een hele doos met theelichtjes vast en houdt dan ook nog iets in zijn hand dat al snel in zijn broekzak verdwijnt als ik vraag wat het is. “Dat zie je straks wel.”� grijnst hij als antwoord en begint de kaarsjes te verspreiden over de ruimte. “Zo.”� lacht hij als ze allemaal aangestoken zijn “En nu komt niemand ons storen.”� en draait de deur in het slot. Vragend kijk ik Tom aan maar krijg geen antwoord. Hij komt naast me zitten, slaat een arm om me heen en kijkt me blozend aan. “Weet je, Lies, jij maakt van mij de gelukkigste man op deze wereld en ik wil je dat laten zien. Ik weet nu dat je -toch wel- wat problemen hebt gehad en ik apprecieer dat je me die dingen verteld hebt. Het betekent veel voor mij. Niet alleen dat je me toelaat in je leven maar ook dat je me vertrouwt en dat is het belangrijkste. Vertrouwen heeft iedereen nodig. Zonder vertrouwen zouden wij hier nu niet zitten. Als jij mij niet zou vertrouwen en niet zo geloven dat ik echt niet met een andere meisje ga lopen, was er nooit een ‘ons’ geweest. En dat is wat ik wil, ik wil dat er een ‘ons’ en een ‘wij’ is. Geen ‘Lies’ apart en geen ‘Tom’ apart. Wel een ‘Tom en Lies’, een ‘wij’. Je betekent echt zoveel voor mij, Lies en daarom heb ik je dit gekocht.”� Hij haalt hetgeen hij net in zijn broekzak gestoken had, er weer uit. Een klein zwart vierkant doosje ligt in Tom z’n trillende hand. “Ik weet dat ik hiermee niet kan laten zien hoeveel ik van je hou maar ik hoop dat het een hulpmiddel is.”� Voorzichtig opent hij het doosje en kijkt me verlegen aan. Een dun zilveren kettinkje met een fragiel hangertje in de vorm van een roos ligt in het doosje. Geschrokken sla ik mijn hand voor mijn mond. Waarom is hij zo lief? “Tom…het…waar…hoe…ik…”� brabbel ik ongelovig. “Zeg maar niks.”� fluistert hij. Met veel zorg hangt hij het kettinkje rond mijn hals en bekijkt het resultaat. “Het staat je prachtig.”� Het is inderdaad prachtig, het roosje rust net op mijn sleutelbeen. “Tom……ik weet niet hoe ik je hiervoor kan bedanken.”� zeg ik lichtjes snikkend van geluk. “Dat hoeft niet. Door elke dag van me te houden maak je van mij al de meest gelukkige mens op deze planeet.”� Snikkend neem ik het kettinkje nog eens vast, alsof ik niet kan geloven dat het effectief rond mijn hals hangt. Pas nu heb ik de kracht om Tom echt te bedanken. En wat is er een betere bedanking dan een zoen zoals ik er hem nog nooit 1 gegeven heb.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.