Slaughter

Hoofdcategorieën

[complete lijst]

Nu on-line: (0)

[complete lijst]

Home » The Walking Dead » Slaughter » Fight The End

Slaughter

Geschreven door:

Hermelien

Onderdeel van:

Slaughter

Laatst bijgewerkt:

27 okt 2014 - 18:40

Aantal woorden:

577

Aantal reacties:

Aantal keer gelezen:

557

Fight The End

Geïnspireerd op The Walking Dead game. Kies op het einde van elk chapter een keuze. De meest gekozen optie bepaald hoe het verder gaat. Hope you'll love this bloody action. xoxo

Soundtrack
https://www.youtube.com/watch?v=2LP-znkyG78

“Om te overleven moeten we leren dat alles van onze keuzes afhangt.”

Ik bleef bewegingloos liggen en luisterde naar de raven boven mijn hoofd.
Ze cirkelden door de mist en daalden neer op de levens-loze lichamen.
Ik kon me niets meer herinneren van een echt leven. Alles draaide nu gewoon om overleven.
De Walkers waren er al een jaar lang. Zevenhonderddertig overleefde dagen.
Al was ik niet altijd alleen geweest.
Ik had me al twee keer bij een groep aangesloten, maar ze waren allebei uiteengevallen.
Ik kantelde mijn hoofd en beet op mijn lip. Miles lag naast me.
De herinneringen maakten me misselijk. Walkers waren levende doden, niemand gebruikte nog het woord “zombies”.
Dan leek het alsof ik terugkeek naar de oude horrorfilms met mijn zus.
Één beet van een Walker en je was ten dode opgeschreven.
Het Verenigd Koninkrijk was niets meer dan een herinnering aan wat het ooit geweest was.
Ik rolde op mijn zij en mijn vingers raakten Miles gezicht aan.
Hij opende zijn ogen en glimlachte wrang. Hij leefde nog, godzijdank.
‘We moeten hier weg,’ fluisterde hij en ik knikte.
We waren vannacht aangevallen.
De details ontgingen me, maar alles wat overbleef waren drie lijken en vijf dode Walkers.
Ik stond langzaam op en keek om me heen.
In het hoofd van een dode Walker zat een bijl. Ik liep dichterbij en trok hem los.
Miles knikte kort en we liepen verder het bos in. Alles achterlatend.
Mijn grijze trui was besmeurd met bloed en mijn broek was doorweekt.
De sneeuw maakte het er niet makkelijker op.
Vorige winter was een wrede test geweest voor alle overlevenden.
Er waren niet veel mensen meer over. Ik wreef in mijn ogen en keek Miles vermoeid aan.
‘We moeten een schuilplaats vinden,’ zei ik en hij knikte.
‘We kunnen terugkeren naar het hoofdhuis,’ stelde hij voor en ik hield de bijl steviger vast.
Rond het hoofdhuis waren verschillende Walkers, daar was mijn laatste groep uiteengevallen. We waren opgesplitst en de enige die ik nog bij me had was Miles. Ik wist niet wie van hen het had overleefd.
‘Ik wéét dat er daar veel Walkers zijn, Annabelle. Maar we hebben de bescherming nodig,’ zei hij en ik keek om me heen.
We hadden geen andere keus.
‘Hoe lang zouden we moeten wandelen?’ vroeg ik en Miles haalde zijn schouders op.
‘Een viertal uur,’ antwoordde hij en ik zweeg. We hadden allebei al twee dagen niets meer gegeten en ik was moe.
‘Het komt wel goed,’ zei hij zacht en hij nam mijn hand vast.
Ik trok hem niet weg, zijn warmte voelde fijn aan.
Ik verstarde toen een hoge gil door de wirwar van bomen klonk. Het was dichtbij, gevolgd door het geluid van Walkers.
Miles keek me kort aan en ik begon te rennen. Zijn slanke handen omsloten het pistool en ik hield mijn bijl steviger vast.
Verderop lag iemand schreeuwend in de sneeuw. Een Walker beet in haar hand. En ze werd omringd door twee andere Walkers.
Ik dacht niet na en rende op ze af, mijn bijl boorde zich door hun schedel. Miles had maar drie schoten nodig om de twee andere Walkers neer te schieten.
‘Ze is gebeten,’ zei ik gehaast en ik knielde neer bij het meisje. Ze had lang blond haar en diepbruine ogen.
Diepbruine ogen waarin angst schitterde.
‘Hoe heet je?’ vroeg ik en ze klemde haar kaken strak op elkaar.
‘Georgina,’ antwoordde ze, de pijn verbijtend.
Miles keek me streng aan en ik wist dat ik een keuze moest maken.

• Haar arm afhakken. Dat was de enige manier om de transformatie te stoppen.

• Haar achterlaten. Ze was niet ons probleem.

• Haar meenemen. Ondanks het risico dat ze zal transformeren.