FanFic.nl

Wedstrijden

Loki

Alle eer gaat naar Roos voor het bedenken en schrijven over Loki. Ik heb haar enkel (met goedkeuring) gepikt. Ook wat eer gaat naar Lisa voor het schrijven over Kira en het creëren van haar wereld.

................................................

Ik voelde aan de deur voor me. Voor de zoveelste keer bonsde ik erop. Ik hoorde geen reactie. Ik probeerde mijn tranen in bedwang te houden, maar het lukte niet. Niet meer. Even vroeg ik me af of ik dat ooit nog kon.
Ik wou roepen, gillen, harder bonzen – zo hard als mijn hart momenteel bonsde. Het probleem was dat ik dat al gedaan had. Ik had alles al gegeven, alles gedaan wat ik kon bedenken. Het had geen zin. Het zorgde er enkel voor dat ik me nu duizelig voelde. Ik was moe, zo moe. Het voelde alsof ik elk moment kon flauwvallen. Ik wist dat ik moest gaan zitten, maar de vloer was zo hard en koud... Het deed pijn aan mijn kont. Mijn voeten deden ook pijn... Was het dan toch beter...
Ik kreeg het opeens warm – ontzettend warm. Alsof het zomer was in plaats van winter. Ik probeerde mijn jasje uit te doen maar zelfs daarvoor had ik geen kracht meer. Ik wankelde en probeerde te blijven staan.
Uit het niets kwam een brief in me op.
Lieve Loki,

Het was van mijn vader. Hij reageerde op de brief die ik eerder had gestuurd. Dat wist ik zeker.

Ik hou van je. Ik ben hartstikke trots op je! Fijn dat je de lessen zo interessant vindt en die cijfers... Ik weet zeker dat niet veel eerstejaars je dat na zullen doen! En ik weet zeker dat je volgende cijfer ook zo goed zal zijn!
Hier gaat het goed. Echt, maak je geen zorgen! Ik red me wel. Ik heb hier alles om me door de maandelijkse strijd heen te slaan, al mis ik je natuurlijk wel. Maar dat was toen ook al zo.
Hoe was Halloween? Heb je je wel een beetje vermaakt met de spannende spreuk?
Lieverd, het spijt me echt dat ik je niet vaker kan schrijven... Het spijt me dat ik je niet heb gewaarschuwd en dat ik niet eerder heb gezien wat je door moet maken. Je komt zeker naar huis voor Kerst! Misschien zelfs eerder. Je kan komen wanneer je wilt. Altijd. Je hoeft zelfs nooit meer terug. We kunnen een nieuwe school voor je zoeken als je wilt en wanneer je er aan toe bent. Als je eerst nog wilt blijven is het ook goed. Als je er alles over vertelt, kan ik kijken of we dingen kunnen verzinnen om je te helpen. Het is helemaal jouw keuze!

Liefs, jouw vader
Remus

Ik las het opnieuw en opnieuw. Ik kon het niet geloven! Hoe kon hij het weten? Ik had zo weinig verteld over het pesten. Bij nader inzien, hij noemde me ook Loki, en geen Laurentina. Hij noemde me altijd Laurentina, of dat zou hij wel doen bij zo’n gelegenheid... Hij had me immers zelf die naam gegeven.
De brief verdween langzaam toen ik besefte dat dit enkel in mijn hoofd gebeurde. Het was niet echt. Toch voelde het alsof ik iets kwijt was geraakt. Ik voelde dat ik weer moest huilen, alleen deze keer wilden de tranen niet komen. In plaats daarvan werd ik boos. Ik zag voor me hoe ik vroeger was. Hoe ik lachend op iedereen afrende en met iedereen praatte. Hoe ik met leeftijdsgenootjes speelde. Ze hadden het afgepakt. Ze hadden me veranderd.
Ik zag voor me hoe ik in alle vroegte opstond, of juist wachtte en als allerlaatste ging douchen, alleen om mijn klasgenoten te ontwijken. Ik zag voor me hoe ik in de klas zat en de antwoorden wist, maar mijn hand niet opstak om geen aandacht te trekken. Ik zag voor me hoe mijn jaargenoten gezellig zaten te kletsen. Ik zei niets meer omdat ik toch alleen maar uitgescholden zou worden.
In gedachten schudde ik mijn hoofd in een poging om andere herinneren te krijgen. Er moest toch een leukere tijd zijn... Een manier om dit te stoppen.
Plotseling dacht ik aan het enige meisje dat achter me aan was gelopen, die ene keer. Aan Kira. Ik dacht aan hoe we hadden gekletst en gelachen en aan dat zij me geen Zwadderaar vond. Zij vond me een Griffoendor. Een afdeling die me altijd al had aangetrokken, al sinds mijn vader over zijn avonturen had verteld. Zij vonden mij helaas niet aardig, aangezien ik in Zwadderich zat... Maar volgens haar waren Fred en George wel aardig. Die waren altijd lol aan het trappen in Griffoendors leerlingenkamer, zei ze. Ik kon me er alles bij voorstellen, als ik zag hoe ze waren tijdens de paar lessen die ik met ze samen had... Alleen, zouden zij met een Zwadderaar om willen gaan? Ach, ik besloot dat ze vast niet erger konden zijn dan de meiden waarbij ik sliep. Proberen kon geen kwaad.
Ik dacht ook aan professor Sneep. Hij leek me soms met een meelevende blik aan te kijken... Misschien kon ik met hem praten? Of anders met professor Metler. Zij had me gevraagd om brieven voor haar te versturen naar haar geliefde, samen met Kira. Dat leek me leuk, en spannend! En natuurlijk was er ook altijd nog mijn vader. Als dat alles niet zou lukken, kon ik hem alles vertellen. Ik verwachtte eigenlijk wel dat hij ongeveer zou reageren als de brief.
Voorzichtig glimlachte ik. Zo waren er toch ook nog goede dingen in mijn leven waar ik me op kon richten.
Ik hoorde voetstappen en voelde hoe ik langzaam wakker werd. Nu moest ik eerst zorgen dat ik weg kwam uit deze stomme kast!

Reacties: