FanFic.nl

Schrijfwedstrijd

Alleen

De wind waait haar richting de bossen. Misschien niet de slimste plek om heen te gaan. Celine heeft alleen het gevoel dat ze er echt even tussenuit moet. Het Cursed geeft je meer te doen dan het Blessed. Toch houdt het je ook weer niet de hele dag bezig. De taakverdeling in de groep heeft daar veel mee te maken. Door de groep leef je ook veel op elkaar. Vandaag heeft Celine juist even tijd voor haarzelf nodig. Ze mist de momenten in haar eigen “huis”. Haar huis in het Blessed dat ze in het bos heeft gevonden. Ze heeft een rugzak gepakt en laat haar nu leiden door de wind. Nu loopt ze rustig tussen de eerste bomen door. Het lijkt wel of ze in de korte tijd in het Cursed alle bomen heeft leren kennen. Hoorde ze daar nu iets? Celine kijkt goed om haar heen. Haar ogen kijken ieder klein detail af. Ze kan niets vinden. Rustig loopt ze weer door. Zag ze daar nu iets bewegen? Ze blijft naar de plek kijken, maar ziet niets meer.
“Celine Goodness, nu houd je op met jezelf gek maken. Er is helemaal niets of niemand dat je nu achtervolgt.” Diep ademhalend loopt ze weer door. Toch kan ze het gevoel dat er iemand haar achtervolgt niet van haar afschudden.
Plots hoort ze een kreet en ziet mensen op haar afkomen. Dus ze werd toch achtervolgt. Alles begint te draaien voor haar ogen en dan voelt ze de grond hard tegen haar aan komen.

Celine kijkt om zich heen. Haar ogen speuren de omgeving af. Ze ziet niets opvallends meer. Langzaam komt ze overeind. De geur van het mos zit in haar neus. Over haar arm lopen sporen van bloed. Wat is er in godsnaam gebeurd?
Terwijl ze beelden terug probeert te halen, komt een gigantische hoofdpijn opzetten.
“Denk Celine. Denk.” Langzaam komt alles terug. Ze wilde er even uit. Ze had continu het gevoel achtervolgt te worden, maar dat had ze van haar afgezet. Blijkbaar had ze toch waakzamer moeten zijn.
Ze bekijkt haar wonden eens goed. Er zitten wat krassen op haar arm, maar ze zijn niet diep. Het bloeden is gestopt, maar het ziet er niet fris is. Haar rugzak ligt iets verderop. Alles is er uit gehaald.
Voorzichtig staat ze op en strompelt naar haar rugzak. Ze doet hem op haar rug. Als ze nog eens naar haar armen kijkt, besluit ze eerst alles schoon te spoelen. Moeizaam komt ze bij het kleine meertje verderop terecht. Ze steekt haar armen in het water en schrobt al het bloed eraf. Haar huid begint te tintelen van het koude water dat er langs af stroomt. Als haar armen weer schoon zijn, neemt ze ook een paar slokken water. Ze knapt er iets van op. Ze kijkt naar het pad waar ze vandaan is gekomen. Ze moet terug naar de stad. Ze moet terug naar de plek van haar groep. Na nog een paar slokken staat Celine dapper op.
“Het moet me lukken,” denkt ze. Ze zet een stap en voelt steken door haar been heen gaan. De plekken waar ze klappen tegenaan heeft gekregen, kan ze haast voelen. Even sluit ze haar ogen en wacht tot de pijn is gezakt. Ze haalt diep adem en begint te lopen. Ze moet het halen. Ze moet de rand van het bos bereiken. Celine voelt hoe de pijn door haar mentale gedram minder wordt. Ze neemt steeds minder waar, alleen maar dat ze steeds dichter bij de stad komt. De bomen staan steeds verder uit elkaar. Tegen een huis dat er staat, houdt Celine even stil. Ze snakt naar adem.
Ze heeft het gehaald. Ze is veilig. Hier zal niemand haar meer pijn doen. Ze loopt de ruimte van de groep binnen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.