Hoofdcategorieën
Home » De Hongerspelen » De 80e Hongerspelen » 3
De 80e Hongerspelen
3
Ik voel me net als Prim. Niet ontploft, hulpeloos of dood maar gewoon bezorgd.
Niet bezorgd dat er onschuldige mensen gaan sterven in de arena ofzo maar ik ben bezorgd om Dirk; hij is dan wel ouder dan mij en Esmee maar dat wil niet zeggen dat hij het zich niet aantrekt dat hij naar de Spelen moet. Ik zag hem na mijn huilpartijtje nog eens en hij vroeg direct: "Heb je gehuild?"
Ik moest het wel toegeven want ik had van die rode vlekken op mijn gezicht en toen zag ik de paniek in zijn ogen. Hij was volgens mij niet bang om te sterven maar ik denk dat hij nu pas inziet dat hij meer van zijn leven had moeten genieten, nu het bijna voorbij is. Ik probeer hem nog wat moed in te spreken maar ook ik weet dat hij gewoon niet kan winnen. Hij heeft wel vaardigheden maar er zijn zoveel tributen die het potentieel hebben, het probleem is dat het er niet altijd uit komt en dat ze dichtklappen in de arena.
Ik geef Dirk nog een knuffel en dan ga ik weg. Ik zie hem samen met zijn mentor Mallica vertrekken. Mallica won de vorige Spelen. Ons district is niet meer zoals vroeger, we hebben minder winnaars en de spirit om te winnen is weg. Mallica heeft nog geen ervaring als mentor en hij zal niet veel aan haar hebben, al weet ik dat ze haar best zal doen.
Die avond kijk ik samen met mijn moeder, vader en Esmee naar Capitool tv.
Mijn vader doet alsof het hem niet veel kan schelen dat Dirk tribuut is maar ik weet dat hij het niet meent. Esmee zegt dat het allemaal goed komt en dat Dirk zeker gaat winnen. Het is heel stil in de woonkamer. Iedereen houdt zijn tranen in, behalve ik, dat het is voordeel van de jongste te zijn.
Opeens schrikken we omdat er beelden worden getoond waarop Dirk en Irene in de trein zitten. Ze zwaaien allebei naar de mensen van het Capitool. Dirk is iets minder enthousiast dan Irene maar het is een verdienstelijke poging.
De mensen uit het Capitool zijn afgenomen in aantal. Vroeger waren ze met veel, maar na de Grote Oorlog niet meer. De mensen die er nog zijn zijn al even zelfingenomen en dragen even bekakte kleren.
Ik kijk met een dubbel gevoel uit naar de interviews en de karrenparade.
Vroeger vond ik dat "leuk" aan de Spelen. De Spelen blijven natuurlijk gruwelijk maar het is toch fijn om die moordmachines allemaal eens op hun mooist en in leven te zien? Ook dit jaar wil ik wel eens zien hoe mijn broer het er vanaf brengt maar natuurlijk zie ik ook de mensen die hem gaan vermoorden. Ik hoop dat hij iets enthousiaster gaat worden in de interviews en de parade, zodat hij veel sponsors krijgt die hem zolang mogelijk in leven kunnen houden. Mijn District krijgt meestal wel veel sponsors binnen. Ik hoop dat het dit jaar ook zo zal zijn. HOOP HOOP HOOP, zo ga ik deze Spelen overleven denk ik.
Reacties:
Wauw.