FanFic.nl

De 80e Hongerspelen

4

De tributen hebben nu al enkele dagen getraind in het trainingscentrum en vanavond is de parade. Ik heb geen idee wat voor kostuum Dirk aan moet doen maar ik weet zeker dat hij niet blij gaat zijn met het feit dat hij in een soort van verkleedkostuum moet kruipen. Vroeger wou hij dat nooit aan en soms speelden we vroeger dat we in de Hongerspelen zaten en dan moest Dirk de outfits van mij en Esmee beoordelen en zeggen hoeveel sponsors we gaan krijgen.

Sinds Dirk weg is schieten de flashbacks door mijn hoofd: ik wist dat het hard ging worden maar niet zo erg. Hij is nog niet eens in de arena en ik zie al zo erg af.

Dan is het eindelijk zover: de parade! Ik heb stress want ik weet niet hoe hard mijn broer als afgezien gaat hebben. Ofwel heeft hij er zich bij neergelegd dat hij gaat sterven en gaat hij nog genieten van het Capitool eten ofwel is hij momenteel een wrak.

Eerst de saaie toespraak van onze eerste minister die mijn ouders dus moesten kiezen in het begin van het jaar. Hij vertelt dat alle tributen voor eeuwig in ons hart gaan blijven verderleven en dat de tributen van dit jaar uitzonderlijk goed zijn enz..... Ik geloof er geen woord van.

Dan komt het paard met het karretje van District 1 aangereden. Zoals ieder jaar zijn ze heel overdreven gekleed met veren en veel te felle kleuren. Het levert ze wel sponsors op en aangezien dat wij geen vrijwilligers geen hebben krijgen we ook minder sponsors.
Het meisje van District 1 draagt de mooiste sieraden die ook zag, maar toch kijkt ze niet blij. Ze is ook vrijwillig gegaan meen ik me te herinneren van op tv maar toch ziet ze er niet gelukkig uit. Misschien is ze "verplicht vrijwillig" gegaan. Onder dwang van haar familie en vrienden.

Dan zie ik mijn broer voor het eerst in dagen. Hij ziet er...verrassend goed uit!
En met "verrassend goed" bedoel ik niet de kleding; die is zo lelijk dat ik er niet eens naar kijk. Hij glimlacht en ook Irene lijk blij: ik weet niet WAT zijn mentor heeft gedaan maar het heeft hem goed gedaan. Ze lijken allebei...gelukkig. Ik ben opgelucht dat mijn broer het nog ziet zitten, of zo lijkt het toch, en omdat ik zo blij ben let ik niet eens meer op de andere tributen of op wie mijn broer zou kunnen vermoorden maar ik ben voor het eerst sinds dagen echt blij.

De daaropvolgende dagen krijgen we op de televisie af en toe beelden te zien uit het trainingscentrum en mijn broer is vaak bij Irene maar ligt zo te zien goed in de groep. Voor zover het een groep is natuurlijk.

Als ik naar school ga wordt er vaak aan mij gevraagd wat mijn verwachtingen zijn van Dirk of dat ik bang ben maar de meeste vragen kan ik gewoon ontwijken. Het gaat beter met me dan de eerste dagen omdat ik dacht dat Dirk al van bij de Hoorn zou vermoord worden maar ik begin toch wel hoop te krijgen dat hij misschien aanpapt met de Beroeps en zo langer kan blijven leven. Maar thuis is het het omgekeerde; niemand zegt het hardop maar iedereen denkt dat Dirk het geen dag volhoudt in de arena. In het begin probeerde Esmee me gerust te stellen maar nu ik gerustgesteld ben is ze zelf gewoon helemaal dichtgeklapt. Thuis zeggen we niks meer aan tafel en ik vind het verschrikkelijk. Ik kijk uit naar het interview want ik wil graag weten wat mijn broer allemaal gaat vertellen en of hij iets over mij gaat vertellen. Vast niet, waarschijnlijk meer over Esmee en over zijn vrienden.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.