FanFic.nl

Highway to Hell

Three.

Rotslecht geslapen. Nu ik er op begin te letten, hoor ik Nadezh veel duidelijker. Of ze maskeert haar bewegingen gewoon niet meer, dat kan ook. Een paar keer voelde ik zelfs iets langs mijn gezicht kriebelen, een gevoel alsof ik door een spinnenweb liep, en ik wist dat ze naar me keek en met haar haren in mijn gezicht kriebelde. Doodgemoedereerd heb ik mijn hoofd dan maar onder mijn kussen gestopt en de deken strak om me heen gewikkeld tot ik haar gegiechel hoorde wegsterven.
Ik vind haar niet langer eng, haar uiterlijk went best snel als je eenmaal weet dat ze relatief ongevaarlijk is. Ze is alleen hyperirritant.
Er is een week voorbij gegaan sinds ik haar ontdekte, en sindsdien komt ze elke dag op de meest ongelegen momenten tevoorschijn. Uit de muren, achter de wielen, één keer sprong ze zelfs als een duiveltje uit een doosje tevoorschijn toen ik een koffer opende. Dat was weliswaar niet de bedoeling, te oordelen aan haar betrapte gezicht. Ze verdween met een shirt voor ik haar te pakken kreeg, en sindsdien loop ik elke dag drie keer mijn inventaris na om te checken wat ze nu weer gepikt heeft.
Ik sleep mezelf naar de badkamer, hou me overeind aan de wanden van de wiebelende bus. In de spiegel bekijk ik de wallen onder mijn ogen die elke nacht een streepje dikker worden.
‘Klopgeesten, godverdomme... Ik dacht dat we met de Franse groupies het ergste wel gehad hadden, maar nee...’ Nijdig mompelend duik ik in het kastje onder de wastafel en ga op zoek naar mijn toilettas. Mijn scheerschuim is eruit gerold en ligt achteraan in de hoek. Terwijl ik ernaar grabbel en tegelijk probeer mezelf geen hersenschudding te stoten tegen de wastafel, vraag ik me af of er meer bands zijn met bovennatuurlijke fans. Meteen krijg ik melige visioenen van Gustav gearmd met twee zombies naar een concert van Slipknot, een groep weerwolven die meehuilen met de plaatjes van Mariah Carey, de geest van Kurt Cobain die een comebacktour houdt met Nirvana, of Ozzy Osbourne die met een vampier tips uitwisselt over de beste techniek om een levende vleermuis de kop af te bijten.
‘Ze zit al in je hoofd, jongen,’ mompel ik tegen mezelf. ‘Je denkt de hele dag aan niets anders. Misschien gaat ze wel weg als je haar gewoon negeert... Hebbes!’ Ik sluit mijn vingers om de opstandige bus Gillette Gel en kom moeilijk overeind uit mijn gehurkte houding. Ik plof alles op de rand van de wastafel en werp een blik in de spiegel. Grote zwarte ogen in een wit gezicht kijken terug.
‘Boe,’ fluistert ze. Ik geef een gil en gooi in een opwelling de bus scheerschuim naar de spiegel. Haar hand schiet uit het oppervlak en ze vangt het projectiel op voor het een ster in het glas slaat.
‘Dat was bijna zeven jaar ongeluk,’ zegt ze belerend en hijst de rest van haar lijf ook uit de spiegel op de tablet.
‘Ik... Jij... Godverdomme, mijn hart!’ zeg ik nog steeds trillend en zak neer op het deksel van het toilet.
‘Oh komaan, dat is de oudste truc uit de geschiedenis van de griezelfilm, het veranderende spiegelbeeld,’ grinnikt ze.
‘Maakt niet uit, dat doe je gewoon niet! En zeker niet met mensen die de avond voordien naar Poltergeist hebben gekeken!’ Ik gooi verontwaardigd mijn scheermesje naar haar toe en ook dat grist ze uit de lucht.
‘Ik dacht dat je er wel om zou kunnen lachen als je eenmaal over de schrik heen was,’ giechelt ze. Ze zet de spullen neer, gaat op haar handen op de wastafel staan en plaatst haar voeten op haar eigen hoofd. Zo kijkt ze me een beetje ondeugend aan en steekt haar tong uit. ‘En trouwens, die film leek nergens naar. Ik heb meegekeken, weet je.’
‘Ja, dat voelde ik. Je moet echt stoppen met in mijn oor te ademen!’
‘Al goed, mijn excuses. Maar het punt, die Spielberg heeft geen verstand van klopgeesten. Ik zou nooit een clownknuffel van een klein kind bezitten, dat is té gemeen. En de special effects waren ook niet bepaald om van achterover te vallen. Ik bedoel, dat stuk in de spiegel? Vreselijk...’
‘Bill?’ klinkt het plots aan de andere kant van de deur. ‘Bill, ik dacht dat ik je hoorde gillen. Alles in orde?’
‘Ja, niets aan de hand. Ik...’ Ik werp een schuine blik op Nadezh. ’Ik heb gewoon in de spiegel gekeken.’ Het blijft even stil, op de gesmoorde giechelbui van Nadezh na. Als ze een kleur kon krijgen, was haar hoofd nu waarschijnlijk knalrood.
‘Je hebt in de spiegel gekeken. Oké, dan begrijp ik volkomen waarom je gilde. Ik ga nog wat slapen denk ik...’ Ik hoor Toms voetstappen verdwijnen en laat een diepe zucht horen.
‘Stop met lachen, jij!’ Ik haal met mijn voet uit naar haar linkerhand, ze verliest haar evenwicht en dwarrelt als een herfstblad naar beneden.
’S-sorry maar... Geef toe... vanuit mijn standpunt... dat was hilarisch,’ hikt ze en twee helderrode lachtranen trekken een spoor over haar wangen. Oké, dat moet ik toegeven, in haar plaats zou ik me ook niet inhouden.
‘Fijn voor jou, en mag ik nu even? Ik wil me graag klaarmaken.’
‘Ik ga al, ik ga al,’ grinnikt ze en wringt zich tussen een smalle spleet in twee muurpanelen. Ze is bijna verdwenen als ik haar pols grijp.
‘En trouwens! Ik wil graag mijn nieuwe shirt terug.’
‘Welk shirt?’ doet ze onschuldig.
‘Dat witte met die zwarte verfspatten, het is nog maar een maand oud.’
‘Kijk niet naar mij, dat heb ik niet.’
‘Nadezh?’
‘Wat nou?’
Nadezh!’ Ik zet mijn handen in mijn heupen en staar haar donker aan. Ze grommelt wat en met een krakend geluid verdwijnt ze tussen de panelen, die zich naadloos achter haar sluiten. Ik grinnik tevreden en schop mijn trainingsbroek, t-shirt en boxer uit. Met mijn douchegel en shampoo in mijn hand stap ik in de cabine.
Neuriënd laat ik het warme water mijn haar doorweken en speel met de kranen tot ik een temperatuur heb gevonden die ik nog net kan verdragen.
‘Hier is je shirt!’ klinkt het plots in mijn oor en ik bijt op mijn tong zodat ik Tom niet weer uit zijn bed schreeuw. Ze staat achter me, haar haren doorweekt, mijn gestolen kleren zuigen zich vast aan haar lijf, in haar handen mijn witte shirt.
‘Leg dat dan toch gewoon op de wastafel!’ sis ik en bedek mezelf zo goed en zo kwaad mogelijk met mijn handen. ‘Nog nooit gehoord van privacy? Eruit, en snel!’
‘Doe maar niet zo opgefokt, je bent heus niet de eerste naakte jongen die ik zie,’ zegt ze droog, maar de brede grijns en de fonkeling in haar ogen doen een beetje afbreuk aan haar woorden.
‘Boeit niet, ik wil geen publiek in mijn douche! Wegwezen of ik schop je eruit.’
‘Kalm aan, ik ben al weg,’ grinnikt ze en stapt de douche uit. Ik slik een schreeuw van frustratie in en duw de deur van de cabine stevig dicht. Door het matte plastic zie ik haar bewegen, ze vouwt het shirt netjes op en legt het naast mijn scheerspullen. Dan schopt ze de trainingsbroek uit.
‘Bezwaar dat we van broek wisselen? Die blauwe van jou is een beetje nat, en ik vind die van je broer er wel comfortabel uitzien.’
‘Verzuip er niet in, hij was voor mij al te lang.’ In stilte dank ik de goden dat ik mijn eigen broek weer kan dragen, als ze eenmaal gewassen is tenminste. Ik keer mijn rug naar de deur en knijp een handvol shampoo in mijn haar. Zacht fluitend begin ik mijn haar te wassen, luister of ik haar nog hoor maar de badkamer blijft stil. Ik ontspan, buig mijn hoofd onder de waterstraal...
‘Tot straks!’ giebelt ze als ze haar gezicht dwars door de deur steekt, en gilt dan als ik de natte spons midden in haar gezicht plets. Deze keer kan ik tenminste mee lachen.

Reacties: