FanFic.nl

The Seven Years of Magic

A sweet halloween

Ik werd met een blij gevoel wakker. Vandaag was het mijn verjaardag en het was ook nog eens halloween.
Ik deed de gordijnen van mijn hemelbed open en voelde de zonnestralen op mijn gezicht.
Ik kleedde me aan en liep naar de grote zaal om te ontbijten.
Fred en George zaten al op me te wachten. "Gefeliciteerd Kira!" zei de tweeling vrolijk in koor.
"Dankje" mompelde ik blij. Ik pakte wat muesli en melk en begon te eten.
Ik keek nieuwsgierig op toen de postuilen de grote zaal in kwamen vliegen.
Een bruine uil landde bij mij. Ik herkende hem gelijk. Dat was Prongs. Die moest van mijn vader zijn.
Er zaten cadeautjes en een brief aan zijn pootjes. Ik schrok me wild toen een van de pakjes bewoog waar een schattig klein zwart katje in bleek te zitten. Het katje sprong vrolijk spinnend uit de doos. "Aaaahh wat is ze schattig." hoorde ik verschillende mensen om me heen zeggen. Ze zag eruit als een Nana dus besloot ik om haar Nana te noemen. In een ander pakje zaten nog kaartjes voor het kerstconcert van mijn lievelingsband The Weird Sisters en een gewaad dat van kleur veranderd afhankelijk van mijn stemming en van de buren kreeg ik een boek over Zwerkbal, al wist ik dat het alleen van de buurman was aangezien zijn vrouw een Dreuzel was. En op de brief van papa stond:

Lieve, jarige Kira,

Een hele fijne verjaardag toegewenst vanuit een mistroostig en nat Londen. Ik hoop dat het bij jou heel wat beter weer is. - ik glimlachte, buiten scheen de zon. - Bij deze brief voeg ik ook de cadeautjes voor je verjaardag toe. Schrik niet als eentje beweegt...
Ik weet dat je altijd graag naar mijn Zweinsteinavonturen luisterd maar dit keer vertel ik je enkel dat ik in mijn tweede jaar, toen ik een rasechte puber werd, samen met drie vrienden met Halloween een geheime gang hebben ontdekt en naar Zweinsveld zijn gegaan. Niet heel veel later hadden we een kaart gemaakt van Zweinstein en omgeving. In ons zevende jaar is hij helaas in beslag genomen door de toenmalige conciërge. Mocht je hem per toeval tegenkomen, de wijze om hem te activeren was: Ik zweer plechtig dat ik snode plannen heb.
O, ja daar hadden we een hoop lol mee. Non-actief is simpelweg: Snode plannen uitgevoerd.
Veel plezier bij het banket vanavond en eventueel je feestje!
Ook namens de buren zit er een cadeautje bijgevoegd.

Ik zie je met de Kerst, hoe dan ook!
Je papa,
Sirius.

P.S. Bevalt Zweinstein je nog altijd zo goed?

Mijn mond viel open van verbazing. Dus de kaart die Fred en George vonden was gemaakt door mijn eigen vader? Waarom wist ik dat niet eerder?
Mijn open mond was Fred en George ook al opgevallen. "Vanwaar die open mond?" vroeg Fred.
"Die kaart die jullie gevonden hebben bij Vilder he, die heeft mijn vader met drie vrienden toen hij nog op Zweinstein zat!" Zei ik met grote ogen, "dat wist ik helemaal niet."
Nu vielen ook de monden van de tweeling open. "Dus...jouw vader heeft geholpen de Sluipwegwijzer te ontwerpen?" George keek me vol ontzag aan, "Dat is zo cool!"
Fred wisselde even een blik met George die knikte, "Kira," begon hij plechtig, "wij vinden dat jij het recht hebt op de Sluipwegwijzer." Hij stak het nu blanco stuk perkament naar me uit. Ik grijnsde breed en pakte hem aan, "wauw, bedankt jongens!" Even keek ik naar het magische perkament in mijn handen. In mijn hoofd ontvouwde er een plan, "zeg jongens," begon ik op fluistertoon, waarop ze dichter naar me toe bogen, "zullen we vanmiddag na de lessen stiekem naar Zweinsveld gaan?"
"Ja dan gaan we naar zacharinus zoetwarenhuis en kopen we bergen snoep en dan geven we een feestje" zei George enthousiast. Na het ontbijt volgden er nog een paar saaie ochtendlessen zoals geschiedenis van de toverkunst, gewoon om geen argwaan te wekken. Na de les van transfiguratie gingen we niet met de anderen naar beneden voor de lunch maar naar een afgelegen gang. Zenuwachtig en opgewonden tikte ik met mijn toverstok op het perkament, "ik zweer plechtig dat ik snode plannen heb." Direct begonnen er vanaf het punt waar ik getikt had lijntjes te groeien en nog geen minuut later had ik een volledige en ontzettende gedetailleerde kaart van Zweinstein in mijn handen. We bogen met ons drieën over de kaart. Ik fronste er was iets anders aan dan dat het in werkelijkheid was. Kennelijk was het Fred ook opgevallen want hij floot zacht, wijzend op een gang naast het lokaal waar wij stonden. "Die gang is er helemaal niet..." mompelde George verward en plots nog veel meer geinteresseerd. Ik wees op de kaart, "kijk, daar loopt professor Perkamentus..." "Fred, denk jij wat ik denk?" George keek zijn broer met twinkelende ogen aan. Zijn broer knikte, "absoluut George."
Ze wende zich naar mij, "Kira...dit,"Fred wees op de niet bestaande gang, "is een geheime gang." George nam het over en tikte op mevrouw Plijster die over twintig meter bij dit lokaal zou zijn, "Madame Plijster zat net nog in de Grote Zaal." Ik keek de tweeling aan, plots bewust wat voor kostbare schat ik in mijn handen had. Ik keek op de sluipwegwijzer. Snel begaven we ons, zodra de schoolverpleegster veilig ver weg was, naar de derde verdieping. Hier wachtte we tot de kust helemaal veilig was, ik keek op de kaart, ik zag ons staan, en zag ook de geheime gang die we net ontdekt hadden. Ik liep naar de gebochelde heks en ging achter haar staan. Er gebeurde niks en verward spiekte ik op de plattegrond. Bij de gebochelde heks zag een minuscuul toverstokje op de bochel tikken met het woordje "Dissendium" erbij gekrabbeld. Ik pakte mijn toverstok en zei "dissendium". De voorkant van het beeld schoof opzij en er kwam een donkere gang zichtbaar. We stapten naar binnen en het beeld gleed weer achter ons dicht. Het werd letterlijk zwart voor mijn ogen. "Lumos" zeiden we alle drie in koor. We liepen over een met aarde bedekte gang. Na een tijdje liep de nauwe gang omhoog en stootte George, voor mij, zijn hoofd tegen het plafond, wat een luik bleek te zijn. Ik kreeg kriebels in mijn buik. Ik vond het wel spannend om stiekem naar Zweinsveld te gaan. En waarschijnlijk zouden we ontzettende berg strafwerk krijgen Als de leraren er ooit achter kwamen. Met name Sneep deed me liever een beetje uitkijken toen we het loodzware luik omhoog duwden. Wij zijn waarschijnlijk de eerste eerstejaars die ooit in Zweinsveld zijn gekomen. Officieel mocht je pas vanaf je derde jaar naar Zweinsveld. We duwden het luik omhoog en we kwamen terecht in de hemel. De snoephemel om precies te zijn. Allerlei soorten snoep hadden ze. Smekkies in alle smaken, chocokikkers, suikerveren, slobbers beste bubblegum, droptoverstokken, ballonbruisballen, peperduiveltjes en nog veel meer. Voor vampiers hadden ze zelfs bloedlollies. We kochten van alles en nog wat. Behalve de bloedlollies. De man achter de kassa keek raar op toen hij drie eerstejaars zag. "Zeg, zijn jullie niet wat jong om al naar Zweinsveld te mogen?" vroeg hij argwanend. "Nee hoor, we zien er jonger uit dan we zijn maar we zijn echt dertien jaar" loog ik met niet al te veel overtuiging. Ik zag aan die man dat hij het niet geloofde maar hij zei verder niks, tenslotte maakte hij op ons, voornamelijk mij, enorme winst. We hadden genoeg snoepgoed voor een maand. Nadat we hadden betaald liepen we weer door de donkere gang terug naar Zweinstein en naar onze leerlingenkamer. 's Avonds gingen we naar de grote zaal voor het banket. Mijn mond viel open van verwondering. De grote zaal was vanochtend nog onversierd geweest maar nu hingen er pompoenen en vleermuizen in de lucht en de spoken voerden een spookshow op waarin ze hun eigen dood naspeelden. Na het voortreffelijke eten gingen we terug naar de leerlingenkamer en was het tijd voor mijn verjaardagsfeestje. Fred en George hadden wat taart van het banket mee gepikt. Het was een klein maar gezellig feestje met vrienden. Het feestje ging door tot de meeste Griffoendors naar bed waren. Het potje knalpoker werd onderbroken toen de op een na oudste broer van Fred en George, Charlie, zich bij ons voegde en mee deed met het feestje, na mij beloofd te hebben me een ritje op zijn bezem te laten vliegen. Al het snoep ging op. Tegen 1 uur 's nachts gingen we naar bed. Gelukkig was het weekend begonnen en hadden we de volgende dag geen les. Ik loop naar de meisjesslaapzaal en val gelijk tevreden in slaap.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.