FanFic.nl

Reformatory ~ Liam Payne VS. Luke Hemmings

H2 ~ Jake, Not Again!

Ik lig half bewusteloos, naar adem snakkend op de grond als ik twee armen onder mijn oksels voel. De armen trekken me overeind en ik probeer voorzichtig op mijn benen te staan. Ik draai me om en zie Michael met een bezorgde blik mijn lichaam scannen en Chantal ik zie boos over mijn schouder kijken. Als ik me omdraai, zie ik Jake en zijn groepje net naar binnen lopen. “Hoe durft hij?! Niemand slaat mijn vriendin en waar haalt hij het lef vandaan om jou te verdenken van moord!” Chantal wil naar het gebouw rennen, maar Michael slaat zijn armen om haar middel, waardoor Chantal nou trappelend in de lucht hangt.
“Chantal, wordt alsjeblieft rustig. Het komt goed” zegt Michael en drukt een kus op haar wang. Ik went mijn blik af en voel een steek in mijn borst. Max heeft nog steeds een plek in mijn hart en het doet pijn hem niet naast me te hebben. Voor goed. “Denken mensen echt dat ik Max vermoord heb?” vraag ik met half gebroken stem.
“Natuurlijk niet, Cari! Jake is gewoon boos, omdat hij één van zijn beste vrienden kwijt is en er zelf niets aan kan doen, niemand kan er iets aan doen. Het is een vorm van onmacht. Het punt dat jij je niets meer kan herinneren, is voor hem een uitlaatklep, zodat hij op iemand boos kan zijn” Zegt Michael en Chantal geeft me een knuffel.

Als ze los laat, zie ik dat het schoolplein al bijna leeg is. “Waar is iedereen?” vraag ik. Chantal kijkt op haar mobiel.
“De les is vijf minuten geleden bezig” antwoord ze.
“Wat?! Mevrouw Robins vermoordt ons nog!”
“Cari, kijk eens naar jezelf. Jake heeft je net bijna gewurgd en je kon amper op je benen blijven staan” antwoord Michael. Ze bedoelen het allebei lief, maar ik wil niet het kleine, zwakke meisje zijn, dat compleet instortte toen haar vriendje omkwam. Ik weet dat ik hier spijt van ga krijgen, maar ik moet het doen.
“Ik weet zelf wat goed voor me is en wat niet! Ik wil naar school en gewoon mijn lessen volgen met of zonder Jake! Jullie gaan me niet vertellen wat ik moet doen!” Ik stap op mijn skateboard en rijd richting de ingang, terwijl ik mijn beste vrienden achter me laat en mijn tranen probeer te bedwingen.

Ik stap de hal binnen en dump mijn skateboard in mijn kluisje. Ik loop richting de trap en zie net dat Michael en Chantal hand in hand de trap oplopen. Ik ren de trap op en voordat ze de deur kunnen openen, roep ik hun namen. Als ik voor ze sta, komt alles naar buiten: “Jongens, het spijt me van net. Ik wil gewoon geen zwak, meisje zijn en door iedereen ook zo behandeld worden. Ik wil het jaar zo niet doorbrengen.” Michael trek me tegen zich aan en Chantal slaat haar armen om ons heen.
“Cari, jij zal nooit een zwak, klein meisje zijn” zegt Michael
“Mikey heeft gelijk. Jij ziet dat zelf misschien niet, maar je zal altijd de sterkste meid zijn die ik ken en de rest weet dat ook. Laat Jake lekker lullen, want als ik iets zeker weet, is het wel dat jij niets met Max’ dood te maken hebt” zegt Chantal. Ik glimlach, trek mijn tas verder op mijn schouder en open de deur. Je kan zeggen wat je wilt, maar Chantal en Michael zitten er flink naast!

Mevrouw Robins legt de stelling van Pythagoras opnieuw uit en staart ons boos aan. Natuurlijk is ze boos, want we zijn harstikke te laat en storen haar les, maar het is vooral de klas die mij angst aanjaagt. Jake en zijn team zitten helaas dit jaar bij mij in de klas, maar gelukkig Daniël ook. Voor de rest ken ik niemand en volgens mij heeft Jake vertelt over mij en Max. Een paar meiden bij het raam vinden hun nagels opeens super belangrijk, Jake en zijn team kijken me aan alsof ze me het liefst nu meteen met hun blote handen willen vermoorden, een paar leerlingen vinden de notitie op het bord super interessant en Daniël, de jongen die vorig jaar langs Michael zat, kijkt me vrolijk aan. “Mevrouw Prince, mevrouw Maynard en meneer Clifford, daar zijn jullie eindelijk! Ga snel zitten en ga aan de slag” zegt mevrouw Robins.
Ik kijk of er nog ergens plek is, maar helaas is de enige plek achter Jake. Ik loop snel naar mijn plek en probeer geen oogcontact te maken. Chantal komt naast me zitten, terwijl Michael achter ons naast Daniël komt zitten. Normaal heb ik geen problemen met wiskunde, maar vijftig minuten in een lokaal met zeventwintig andere leerlingen die je allemaal niet mogen, is niet echt een leuk iets. Vooral als de jongen voor je zo gespierd is, dat hij je met een kneep in je hals je al kan wurgen.

Tik, tik, tik. De wijzers tikken door. Eén seconde, twee secondes. Ik zie de wijzers bewegen, maar snel gaan ze niet, in ieder geval niet snel genoeg. Ik begin met mijn huiswerk. Tik, tik, tik. Ik kijk op de klok. Vijf minuten zijn er voorbij, nog vijfendertig te gaan. Tik, tik, tik. Jake draait zich om eb kijkt me aan. Koude rillingen kruipen over mijn rug. “Duurt de les te lang voor je?” vraagt hij met een spottende ondertoon.
“Misschien” antwoord ik koel.
“Weet je, Cariana. Voor Max is het te laat, maar jij hebt tijd zat.”
“Jake, don’t!” sist Chantal kwaad.
“Oh dus die roze dwerg heeft ook een stem. Anyway Chantal, ze mag toch wel weten dat ik er persoonlijk voor ga zorgen dat haar leven een hel wordt?” zegt Jake zoetjes. Hij glimlacht even en mijn hart begint sneller te kloppen.
“Je raakt haar met geen vinger aan!” roept Chantal. Iedereen kijkt ons aan en Jake raakt mijn elle boog even aan.
“Wat ben ik bang zeg” zegt hij zogenaamd bang. Dat had hij beter niet kunnen doen…
Chantal springt op de tafel en vliegt Jake naar zijn nek, waardoor ze allebei op de grond belanden. “Chantal!” roepen Michael en ik. Ik sta op en probeer Chantal van Jake af te krijgen, maar zoals ik al zei: Chantal is echt sterk.
“Haal die roze dwerg van me af!” schreeuwt Jake.
“Noem me nooit meer zo en dit krijg je ervan als je mijn vriendin bedreigd!”
Ze slaat hem hard op zijn neus, die spontaan begint te bloeden. Het lukt Michael om Chantal van Jake af te trekken.
“Mevrouw Maynard en meneer Hardwell, waar slaat dit op!” roept mevrouw Robins.
“Jake bedreigde Cariana en ik kwam voor haar op” antwoord Chantal.
“Jullie twee melden je vanmiddag bij meneer James in lokaal T01. Jullie hebben tot zes uur strafcorvee.”
“Wat?!” roepen Chantal en jake.
“Jullie hebben me wel gehoord.”
“Het is jou schuld!” snauwt Jake naar Chantal.
“Ik beschuldig en bedrieg tenminste geen mensen!”
“Neem dat terug!”
Jake valt Chantal aan, maar op dat moment gaat de bel. We lopen het lokaal uit richting lokaal C11 voor biologie.

De tijd is veel te traag gegaan, maar eindelijk is het drie uur en dat betekent dat we uit zijn! Chantal is al naar meneer James gelopen en Michael zou met Daniël iets gaan doen. Ik steek mijn sleuteltje in het slot van mijn kluisje en open hem. Ik haal mijn jas en skateboard eruit, maar dan wordt mijn kluisje met een klap dichtgegooid. Voordat ik iets kan doen, wordt ik tegen mijn kluisje gedrukt. Mijn sleutel steekt in mijn rug en twee handen knijpen mijn schouders bijna fijn. “Zo, dus mevrouw pakt doodleuk haar spullen en wil graag naar huis gaan” hoor ik Jake zeggen. Ik kijk recht in zijn bruine ogen.
“Dat was ik inderdaad van plan. Laat me los, Jake!”
“Dat wat jij en je vriendin flikte tijdens wiskunde flik je me nooit meer!”
“Laat me los!”
“Ik heb je nooit vertrouwd. Ik heb altijd geweten dat je Max iets zou aandoen. Wat zag die sukkel in jou?” Hij scant mijn lichaam. Ik grijp mijn kans en geef hem een knietje in zijn zaakje. Hij schreeuwt het uit en ik grijp mijn board en jas. Ik ren weg. “Ik krijg je nog wel, Prince! Wacht maar af!” hoor ik Jake roepen. Ik stap op mijn board en rijd weg. Weg van hier!

Ik open de voordeur en dump mijn board, jas en tas in de hal. Ik ren de keuken in, maar ik bots tegen mijn moeder aan. Blijkbaar wachtte ze op me. Ze heeft iets laten vallen. Ik raap het op en staar ongelovig naar de blauwe envelop. NEE! Niet zij ook al!

Reacties: