FanFic.nl

Reformatory ~ Liam Payne VS. Luke Hemmings

H3 ~ The Blue Letter

Vol ongeloof staar ik naar de blauwe envelop. Waarom?! Ik laat de envelop uit mijn handen vallen en met een zachte plof landt hij op de tegelvloer. Ik doe een paar stappen naar achteren tot ik met mijn rug tegen de muur sta. Ik laat me langs de muur naar beneden glijden tot ik zit en trek mijn benen op. Ik sla mijn armen er omheen en laat mijn hoofd op mijn knieën rusten. “Ik snap dat het zwaar is, maar waarom deze reactie?” vraagt mijn moeder en knielt naast me neer.
“Je wilt niet weten hoe zwaar deze schooldag was” zeg ik.
“Wat is er gebeurd, lieverd?”
“Op school heeft Jake mijn keel zowat fijngeknepen en tegen het hek gesmeten, blijkbaar zit hij dit jaar bij mij in de klas en zit hij voor me en hij verdenkt me van moord op Max.”
“Wat een klootzak! Wie is die Jake eigenlijk? Heb die naam nog niet eerder gehoord.”
“Jake Hardwell, aanvoerder van het schoolfootballteam en een goede vriend van Max.”
“Hij heeft het waarschijnlijk net zo zwaar als jij, maar dat geeft hem niet het recht jou te bedreigen en te verdenken van moord.”
“Mam? Waarom sturen ze die brief? Het was toch al afgerond? Ik heb echt niets gedaan.”
“Dat weet ik, lieverd. Ze willen alleen weten wat jij nog weet van die dag. Misschien is je geheugen wel terug gekeerd.”
“Nee, mam. Dat is het niet.”
“Het komt goed, lieverd.” Ze wrijft over mijn hoofd net zoals vroeger als ik bang of verdrietig was. “Zullen we de brief maar eens gaan lezen?” Ik knik en mijn moeder pakt de envelop op, waarna we naar de woonkamer lopen.

Ik ga op de bank zitten en pak mijn mobiel.
Nieuwe berichten van Michael en Chantal:
@Chantal: Het is pas 15:45 en ben nu al dood!
@Michael: Doe je mobiel weg! Als meneer James het ziet, ben je dood en moet ik je nog langer missen #meercorvee
@Chantal: Rustig maar, Mikey. Moet bladeren opruimen bij dat groepje eikenbomen achter de school en Jake is bezig op het schoolplein.
@Michael: Waar is meneer James dan?
@Chantal: Die loopt hier ergens rond.
@Michael: Oké, doe voorzichtig xx
@Chantal: Altijd xx James komt eraan! Gotta go! Bye xx
@Michael: Bye xx

Ik sluit mijn mobiel af en stop hem in mijn zak. Ik voel me een slechte vriendin. Door mij zit Chantal daar nou met Jake opgescheept. En de reden? Alleen omdat ze voor mij opkwam! Ik zucht en mijn moeder geeft mij de envelop, die ik voorzichtig open scheur. Hier gaan we dan:

Beste mevrouw C. Prince,

13 juni 2014 is er een voorval gebeurd tussen u en de heer M. Landerson. Door omstandigheden en uw gezondheid in die periode hebben we (de heer en mevrouw Prince, de heer en mevrouw Landerson en het Openbaar Ministerie) toen gekozen om de zaak verder te starten in de maand september. Hierbij willen we u laten weten dat u 22 september aanstaande verwachten in de rechtszaal.
Verdere informatie kunt u contact met ons opnemen via: 06-********

Met vriendelijke groet,
De heer Scotts
het Openbaar Ministerie

Als ik de brief gelezen heb, gooi ik hem naar de andere kant van de kamer waar hij met een plof op de grond belandt. Stilte volgt. “Waarom?!” is het enige dat ik schreeuw. Mijn moeder probeert nog iets te zeggen, maar ik ben de kamer al uit gestormd. Ik pak mijn board en jas en loop het huis uit.

Ik rijdt over het asfalt, terwijl de wind met mijn lange lokken speelt. Na tien minuten ben ik bij het bos. Hier ga ik vaak heen om af te koelen of na te denken. Ik laat me in het gras zakken en kijk naar een in het zonlicht badend vijver. De vijver is omgeven door bomen en als de zon ondergaat, is het hier prachtig.
Ik en Max hebben hier onze eerste date gehad. We gingen picknicken en dit was ook zijn favoriete plekje. Ik voelde me zo gelukkig na de date. Een heerlijk gevoel was het, verliefd zijn. En nu ben ik nog steeds verliefd, alleen op iemand die er niet meer is… Ik hoor voetstappen en durf niet om te kijken. Het bos is dicht bij school en… Nee! Dat kan niet! Het is Jake! Ik ben hier alleen en niemand weet dat ik hier zit! Ik voel een hand op mijn schouder, begin te gillen, draai me om en sla hem in zijn gezicht. “Au! Cari, wat doe je?!” roept Michael.
“Sorry, Mikey. Ik dacht dat je Jake was.” Antwoord ik.
“No worry, Super Mike is here to save you.” Hij laat zijn spierballen zien.
“Nou nog een sixpack en je bent echt een superheld.” Michael doet zijn shirt omhoog en kijkt naar zijn buik.
“Volgens mij zit dat wel goed.” Ik giechel.
“Nu snap ik waarom Chantal op je valt.”
“Heb ik zo’n slecht karakter dan?” vraagt hij nep gekwetst.
“Ofcourse not!” Hij lacht.
“Wat doe je hier eigenlijk?” vraagt hij.
“Chantal heeft echt geluk met jou.”
“Bedankt, maar niet van onderwerp veranderen. Wat doe je hier?” Ik zucht.
“Brief gekregen van het Openbaar ministerie. Ze willen de zaak opnieuw starten en moet tweeëntwintig september voor de rechter komen. Ik weet niet of ik dat wel aan kan.”
“Natuurlijk wel! Chantal en ik gaan met je mee en dan komt alles goed!”
“Dank je, Mikey. Je bent geweldig!”
“No problem.” We lachen even en kijken naar een paar eenden die over het water glijden.
“Michael?”
“Ja?”
“Ik mis vroeger. Toen was alles nog zo anders: ik was verliefd, had verkering met Max, haalde gooide cijfers, was vrolijk en dat was vaak aan mijn outfit te zien. Nu Max weg is lijkt het net alsof hij dat meegenomen heeft.”
“Cariana, dat is niet waar! Dat meisje zit nog in je.”
“Michael kijk naar me. Zou de oude Cariana zulke jeans dragen? Zou de oude Cariana een beanie dragen? Nee! De oude Cariana was van gekleurde strengen in haar haar, felgekleurde hempjes en dat soort dingen.”
“Cariana, je hebt gewoon veel meegemaakt deze vakantie en dan is het normaal dat je veranderd. Kijk naar Chantal. Die zou twee jaar geleden echt geen knalroze haar gehad hebben hoor.”
“Zei had gewoon behoefte aan iets anders.”
“Je hebt een punt. Jou probleem is dat die dingen jou herinneren aan Max en dat wil je niet.”
“Misschien heb je gelijk.” Michael glimlacht en kijkt op z’n mobiel.
“We zijn hier langer dan ik dacht. Het is al half zes.”
“Echt?! Zullen we dan een wedstrijdje doen naar mijn huis?”
“Ik win toch!”
“Ofcourse you do!” Ik pak mijn board en rijdt weg met Michael achter me aan. Lachend rijden we over de straten tot mijn huis inzicht komt. Ik klop aan en mijn moeder doet open. Ik geef Michael een knuffel en fluister in zijn oor: “Bedankt voor je speech van net.” Hij geeft me een knipoog en rijdt vervolgens weg. Ik loop het huis in en sluit de deur. Ik loop naar boven richting mijn kamer. “Morgen wordt een betere dag” fluister ik tegen de spiegel.

_________________________________
Ik had toch een beetje tijd, dus hoop dat jullie H3 leuk vonden. O ja voor de mensen die het willen: Jullie hebben mijn toestemming om Jake te vermoorden

Reacties: