FanFic.nl

Bleed Forever

Chapter 30

Chapter 30.

Melian hoorde stemmen in de verte, ze herkende de stem van Remus en Madame Plijster en ze wilde zo graag haar ogen open doen om Remus te zien maar haar lichaam deed niet wat ze wilde dat het deed. Ze probeerde aandachtiger te luisteren naar wat ze zeiden maar het klonk allemaal zo ver weg. “- ze stortte ineens in. Ik denk dat het haar allemaal teveel werd.” Madame Plijster klonk bestraffend. Remus mompelde iets wat Melian niet kon verstaan “Nee Remus ik geef jou helemaal niet de schuld. Het spijt me ik weet dat het allemaal niet makkelijk is voor geen van beiden.” Madame Plijster klonk nu eerder vermoeid dan bestraffend. “Hoe lang is ze al bewusteloos?” ze kon nu wel de stem van Remus horen, het werd allemaal wat duidelijker maar haar lichaam wilde nog steeds niet meewerken. “minstens een half uur. Ik heb van alles geprobeerd maar haar lichaam beschermd zichzelf nu. Ze heeft al een paar weken geen goede nachtrust gehad. Met zwangerschap en stress eist dat gewoon veel te veel op en dit was haar breek punt.” Remus zuchtte en nu kon Melian duidelijk horen dat hij vlak naast haar was. “Wat nu?” “Nu moeten we wachten tot ze bijkomt en dan kan ik haar helpen. Ze heeft de rust nodig dus ik zal haar een drankje geven voor een droomloze slaap en dan kunnen we morgen verder kijken hoe het met haar gaat. Ik weet niet of dit puur stress en vermoeidheid is of dat er nog wat achter zit. Normaal zou stress en vermoeidheid te genezen zijn met een drankje, goed eten en behoorlijk wat slaap maar nu ze zwanger is moet ik meer testen doen... Ik laat je wel met haar alleen. Geef een gil als ze bijkomt.” Remus mompelde een bedankje aan Madame Plijster en Melian kon horen hoe ze wegliep en even later de deur van haar kantoortje open en dicht ging. Nu Remus als enige bij haar was wilde Melian nog liever wakker worden en ze probeerde uit alle macht haar ogen te openen maar blijkbaar was haar lichaam het inderdaad niet met haar eens. “Mel, word wakker...” mompelde Remus naast haar. Hij klonk zelf nog vermoeider dan Madame Plijster en er lag een diep ongelukkige toon in zijn stem waardoor Melian het idee had dat haar hart in 10.000 stukjes brak. “Je moet beter voor jezelf gaan zorgen Mels.” Mels... Dat had ze al zolang niet meer gehoord. Als Remus het zei klonk het altijd alsof zij het enige op de wereld was maar ze wist niet of dat nu ook het geval was.
Het duurde nog enkele minuten voor Melian het idee had dat ze zich kon bewegen, ze kreunde zacht toen ze voelde hoeveel pijn haar buik deed en ze opende langzaam haar ogen. Eerst was alles wazig en zag ze alleen vormen, het duurde even voor haar ogen aan het licht gewend waren en ze focusde zich op Remus die haar bezorgd aankeek en opgelucht zijn adem die hij had ingehouden uitblies. “Hey.” mompelde hij zacht. Melian keek hem aan en tranen begonnen weer te stromen “Hey.” murmelde ze zachtjes terug. Remus schudde zijn hoofd maar scheen geen woorden meer te hebben “Wat is er gebeurd?” Remus leunde achterover tegen de stoelleuning aan “Je stortte in. Severus en Madame Plijster moesten je opvangen anders had je een behoorlijke klap gemaakt.” Melian dacht na en probeerde zich te herinneren wat er was gebeurd maar het was allemaal een beetje wazig. Ze herinnerde zich het nieuws wat Madame Plijster haar had gebracht en ze keek weer snel naar Remus maar die keek haar echter nog steeds bezorgd aan. “Ik ben zwanger.” Melian sloot haar ogen en probeerde de nieuwe opkomende tranen tegen te houden “Ik weet het.” meer zei hij niet en ze zaten even in stilte “Ik ga madame Plijster roepen.” Melians hand vloog naar die van Remus om hem tegen te houden en Remus verstijfde “Nee, wacht alsjeblieft nog even.” Remus keek haar aan en ontspande weer “Ze moet je controleren.” “Weet ik maar, heeft Madame Plijster gezegd hoelang ik al zwanger ben?” Remus knikte “2 maanden bijna ik week het.” “Dat betekend-” “Mel. Niet doen.” Melian zweeg direct door zijn toon. Het betekende dat het van hem of Amycus kon zijn. Melian hoopte vurig dat het van Remus was maar ze kon nog niet zeker zijn. Waarschijnlijk zou Madame Plijster het uit kunnen vinden maar om eerlijk te zijn wilde Melian het niet eens weten. Als het van Remus was zou het waarschijnlijk niets veranderen behalve dat Remus nogmaals vader zou worden en alsnog wilde scheiden en als het van Amycus was... Daar wilde ze niet eens over nadenken. Remus stond op “We hebben het er later wel over.” zei hij voor hij zich omdraaide en Madame Plijster ging halen die direct haar kantoortje uit kwam gehobbeld. Ze gaf Melian een drankje waardoor ze een droomloze 8 uur slaap zou hebben en Melian kon niet zeggen dat ze dat zo vervelend vond. Ze was op en ze kon de slaap goed gebruiken.


“Hoe is het met Melian?” vroeg Luthien na het eten aan Sirius terwijl ze samen richting het kantoor van Christina liepen. “Ze slaapt nu. Madame Plijster heeft haar een drankje gegeven. Remus en Christina zijn er nu. Dane, Kyle en Amber worden op de hoogte gebracht door je vader ik denk dat die morgen langs gaan.” Luthien knikte en zuchtte diep “Arme Melian en Remus.” Sirius zei niets maar Luthien wist dat hij zich zorgen maakte. Sirius gooide de deur van het kantoor open en liep naar binnen gevolgd door Luthien. Hij draaide zich echter om voor ze de privé vertrekken van Christina in gingen hij keek haar berekend aan. Luthien keek vragend naar hem op “Wat is er?” vroeg ze “Niets ik uh... Heb een verassing voor je en ik hoop serieus dat je me niet uit gaat lachen of iets.” Luthien fronste “Wat? Waarom zou ik je uitlachen?” vroeg ze niet-begrijpend. Sirius was nooit zo mysterieus, hij leek nog nerveus ook en Sirius was al helemaal nooit nerveus. Hij knikte even maar Luthien wist niet of dat naar haar was of om zichzelf over iets heen te zetten. Hij draaide zich terug om naar de deur en gooide die open waarna hij een stap opzij zette zodat zij voor hem naar binnen kon gaan. Luthien keek hem even aan en liep toen langs hem naar binnen waarna ze abrupt bleef staan toen ze zag hoe de kamer eruit zag. Het was bijna te lief voor woorden en Luthien’s hart smolt. Overal lagen rozenblaadjes en waren kaarsen aangestoken. Op het bed lag in het midden een doosje en Luthien’s hart sloeg enkele slagen over toen ze het zag. Ze liep langzaam naar binnen en keek om zich heen. De kamer was sfeervol verlicht door de kaarsen. Ze hoorde hoe Sirius achter haar aan liep maar op ruime afstand bleef niet wetende wat Luthien zou doen. Luthien echter, liep door naar het bed en pakte het doosje. Ze voelde Sirius nu vlak achter zich staan, ze voelde zijn lichaamswarmte en ze wist dat als ze zich om zou draaien ze tegen elkaar aan zouden staan. “Sirius...” bracht Luthien uit op een fluistertoon toen ze het doosje open maakte. In het doosje zat een glanzende zilveren ring met een groene diamant. Luthien draaide zich langzaam om met het doosje in haar hand, haar ogen waren groot en ze bleef naar de ring staren alsof het iets zeldzaams was. Sirius pakte het doosje voorzichtig uit haar handen en haar eerste instinct was het terug proberen te pakken maar Sirius was te snel. Hij hield het doosje buiten haar bereik en ze keek naar hem op. “Ik zei niet lachen” zei hij serieus. Luthien gromde even zacht “Er is hier in de verste verte niets humoristisch aan Sirius...wat-” Sirius schudde zijn hoofd, zakte neer op een knie en Luthien’s mond viel open. “Je weet dat ik niet echt een romantisch persoon ben en dat we zo onze problemen hebben gehad... Je bent 17 en ik ben een stuk ouder en daar ben ik me heel goed van bewust maar Luth.” hij keek haar recht aan met een bijna smekende blik en Luthien kon geen woord uitbrengen “Het maakt me niet uit wat er word gezegd of wie het ermee eens is of niet en al vind je vader het niet goed en probeerd hij me te vermoorden het zal het waard zijn...Ik hou van je.” Luthien had haar hand voor haar mond geslagen “Je hoeft niet nu direct antwoord te geven maar ik wilde dit wel voor jou speciaal maken, ik weet hoeveel waarde je hecht aan dit soort dingen.” Luthien kon nog steeds geen geluid maken en Sirius was enigzins tevreden over de reactie “Wil je met me trouwen?” Luthien liet haar hand van haar mond glijden en zakte op haar knieën neer voor hem “Sirius, ik kan niet geloven dat je dit heb gedaan.” mompelde ze zachtjes terwijl ze van hem naar de ring keek en weer terug. Hij haalde zijn schouders op en bleef haar aankijken met diezelfde bijna smekende blik. “Ja. Sirius. Ik hou van je tuurlijk wil ik met je trouwen. M’n pa vermoord je maar Ja!” Sirius zijn smekende blik brak uit in een grijns en hij veerde overeind, trok Luthien ook overeind, pakte voorzichtig de ring uit het doosje en pakte haar hand om vervolgens de ring om haar vinger te schuiven. Hij paste perfect en dat was precies de bedoeling. Luthien keek met grote ogen naar de ring aan haar vinger, toen naar Sirius en ze grijnsde waarna ze haar armen om zijn nek heen sloeg en hem zoende.

Kyle en Dane waren beiden niet in een spraakzame bui terwijl Amber door ratelde over van alles en nog wat. Revius en Chanelle waren in een hoekje gaan staan god weet wat aan het doen en Anna was in slaap gevallen tegen Dane aan. Haar vader was hersteld, soort van, Kyle’s vloek had hem recht in zijn gezicht geraakt en hij had er een behoorlijk litteken aan overgehouden en zat nu ergens in een gevangenis. Niemand wist waar omdat de orde dat niet wilde vertellen voor het geval iemand het door zou brieven aan de dooddoeners, en Anna had niet bepaald goed geslapen sinds ze dat had gehoord. Zelfs zij wist niet waar haar vader was en dat was niet makkelijk voor haar maar ze begreep waarom. Ze zaten in de kamer van Hoge nood omdat ze geen zin hadden om bekeken te worden en Revius, Chanelle en Anna waren mee gegaan. Kyle had hen verteld wat er nou precies was gebeurd en wat Remus hem had verteld en geen van hen was hem anders gaan behandelen. Selene daarentegen... Selene had zich omgedraaid en was weggelopen zonder nog een woord te zeggen en Kyle wist dat ze het moest laten bezinken. Hij was dan geen weerwolf maar haar ouders waren wel vermoord door een dus alles wat wolf gerelateerd was, was een probleem voor Selene en ze zou daar zelf overheen moeten komen. Kyle was niet achter haar aan gegaan en Dane had gezegd dat hij haar ook maar even moest laten gaan. Dus in plaats van in de leerlingenkamer zitten en bekeken worden hadden ze besloten naar de kamer van hoge nood te gaan. Niet dat Chanelle en Revius erg sociaal waren vanavond gezien die samen in een hoekje stonden en Anna ook niet omdat die in slaap was gevallen. Amber was de enige die nergens last van scheen te hebben. Ze ratelde maar door over die ene jongen uit het 5e jaar die haar mee had uitgevraagd. Kyle had er bewust niet op gereageerd al vond hij het maar niets dat een 5e jaars een oogje op zijn zusje had, hij wist dat Amber hem een klap zou verkopen als hij de grote overbeschermende broer zou gaan spelen en Dane had hetzelfde idee gehad. “Maar goed hij vroeg me dus uit en ik heb ja gezegd maar ik denk dat het nog wel even duurt voor we weer naar Zweinsveld mogen gezien de helft van het dorpje in puin ligt door het gevecht en nog niet alles is hersteld. Zelfs het Krijsende Krot is niet meer te redden die is tot aan de grond toe afgebrand ik ben zo blij dat Pap eruit heeft weten te komen voor de brand te erg werd maar nu weet ik dus niet wat we kunnen gaan doen-” “Amber!” Dane was degene die zijn geduld verloor en Amber stopte abrupt met praten en keek haar oudste broer verontwaardigd aan “Wat?” “Niets persoonlijks klein zusje maar we willen echt niet horen hoe jij en een of andere 5e jaars elkaar gaan zitten aflebberen zodra jullie weg kunnen.” Amber snoof luid “Mama luisterde altijd” “Ja maar mama is hier nu niet of wel?” gromde Kyle zacht. “Nee dus jullie zijn de sjaak.” “Kan je niet je hele levensverhaal aan Pap vertellen?” mompelde Dane en Kyle grinnikte. Hij zag het al voor zich hoe Amber tegenover Remus zat en vrolijk door ratelde over de jongens die ze leuk vond en de jongens die haar leuk vonden “Ik denk dat pap een rolberoerte krijgt & de desbetreffende jongens eens even gezellig naar zijn kantoor laat komen voor een kop thee.” zei Kyle met een duivelse grijns. Amber rolde met haar ogen “Inderdaad dus dat doen we maar niet. Ik kan prima met pap praten maar niet over jongens.” “Nee en met ons ook niet Am.” Amber kwam overeind “Prima dan ga ik opzoek naar mama. Misschien vind ze het wel gezellig om eventjes te babbelen.” “Zolang zij zelf niet hoeft te praten.” zei Dane zo zacht dat alleen Kyle het hoorde die zijn ogen rolde. Amber liep met grote passen weg en de deuren van de Kamer gingen open en Amber slaakte een kreetje toen ze vol tegen Severus aanliep “Oooh. Hoi oom Severus. Wat -” Severus hield zijn hand op om Amber het zwijgen op te leggen “Kyle, Dane.” Kyle kwam overeind en Dane maakte Anna voorzichtig wakker die chagrijnig gromde en zich oprolde op de dichtsbijzijnde stoel. Chanelle en Revius hadden zich van elkaar losgemaakt en kwamen dichterbij na het zien van Severus zijn ernstige blik. “Wat is er?” vroeg Dane daarom ook direct “Jullie moeder ligt op de ziekenzaal-” Kyle en Dane wilde zich direct langs Severus heen wurmen maar hij versperde de weg “Ze slaapt nu en jullie vader en Christina zijn bij haar. Jullie kunnen nu niets doen maar ik vond dat jullie het moesten weten.” Kyle en Dane waren bezig met commentaar geven tot Amber hen beiden op hun voet trapte “Au! Am waar was dat voor nodig” “Houd jullie monden dicht en luisteren nou even.” Kyle en Dane keken weer op naar Severus “Morgenochtend kunnen jullie langs gaan.” “Wat is er met mam?” vroeg Dane voor Severus zich kon omdraaien “Dat kunnen jullie ouders jullie beter zelf vertellen.” en weg was hij. Dane gromde iets onverstaanbaars en onvriendelijks over de weinige informatie die hun oom had vrijgegeven en Kyle was alweer weggelopen waarschijnlijk naar de leerlingenkamer. Chanelle legde haar hand op Amber’s schouder “Het komt vast wel goed. Als het echt heel ernstig was geweest had professor Sneep het wel gezegd.” zei ze met een geruststellende glimlach. Amber knikte en liep met Chanelle de kamer uit. Revius keek naar Anna “Ik wil haar eigenlijk niet wakker maken.” zei hij tegen Dane die zijn hoofd schudde “Ik ook niet maar ik denk dat het tijd is voor ons om allemaal terug te gaan naar de leerlingenkamers.” Revius knikte “Maak jij haar maar wakker. Als ze dan aanvalt, valt ze jou aan niet mij.” Revius grijnsde vrolijk en Dane rolde met zijn ogen “Fantastisch.” hij keek naar Anna en liep naar haar toe waarna hij haar voorzichtig wakker schudde “Ann, kom op wakker worden, Ga naar je leerlingenkamer en kruip in je bed. Dat ligt vast lekkerder dan deze stoel.” zei hij zachtjes. Anna opende haar ogen en gromde geïrriteerd maar kwam overeind en liep half slapend met Revius en Dane mee. “Tot morgen.” mompelde Dane waarna hij Anna snel een kus op haar voorhoofd gaf en een gang in dook richting de leerlingenkamer van Griffoendor terwijl Revius en Anna juist richting de trappen gingen.
”Hoe zit het nou tussen jou en Chanelle?” vroeg Anna ineens uit het niets. Revius keek haar aan en haalde zijn schouders op “Nou, we daten. Het is nog niet officieel maar -” “Maar je vind haar leuk en je wilt het officieel maken je weet alleen niet hoe?” vroeg Anna droogjes. Revius knikte en Anna zuchtte “Voor een intelligente jongen kan je soms toch behoorlijk dom zijn Rev.” Revius trok zijn wenkbrauwen verontwaardigd op “Wat-?” “Het is overduidelijk dat zij jou ook leuk vind dus moet je het haar gewoon vragen. Maak er geen groot spectakel van het is niet zo dat je haar ten huwlijk vraagt of iets maar zij wil waarschijnlijk ook zekerheid dat jullie exclusief en officieel zijn. Jou reputatie achtervolgd je namelijk Alast.” Revius schudde zijn hoofd “Die meiden waren niet bijzonder. Chanelle is dat wel.” “Dat weet ik. Chanelle Cooper is een bijzondere meid dat ze het met jou weet uit te houden.” Revius schoot in de lach “Lupos is anders ook behoorlijk speciaal dat hij het met jou uithoud.” “Ja maar ik ben ook speciaal.” zei ze lachend. Revius schudde zijn hoofd “Ik denk dat ik het haar dan morgen maar vraag.” “Lijkt me slim. Voor ze denkt dat je nog steeds je scharreltjes hebt. Ze heeft me gevraagd of je nog andere meiden naast haar ziet.” Revius keek haar aan “Echt? Waarom vraagt ze dat niet gewoon aan mij?” “Oh kom op Rev. Dat zou gewoon niet goed zijn. ‘ hee Rev even een vraagje zie je nog andere meiden naast mij of wat?’ nee. Gewoon nee.” Revius was even stil “Oke... Wat heb je gezegd?” Anna rolde met haar ogen “Dat je elke meid op Zweinstein hebt en Chanelle is er gewoon een van nou goed? Ik heb haar gezegd dat zij de enige is en ze zich niet druk hoeft te maken over concurrentie.” Revius glimlachte “Dankje.” “Het is de waarheid daar hoef je me niet voor te bedanken.” “Nee, dat je het me verteld wat ze tegen je zegt.” “Wie zegt dat dat het enige is wat ze aan me heeft gevraagd?” Anna grijnsde om Revius zijn geschockeerde gezicht en ze liep ook lachend de leerlingenkamer in en verdween zonder verdere uitleg naar de meiden slaapzaal. “Feeks.” gromde Revius geamusseerd voor hij ook naar de slaapzaal verdween.

Note: Ring van Luthien >> Engagement ring

Reacties: